© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Γιατί αν αφαιρέσεις τον Μπραντ Πιτ από την εξίσωση, δεν υπάρχει ταινία – όσο εντυπωσιακές κι αν είναι οι κασκάντες, όσο γρήγορα κι αν τρέχουν στ’ αλήθεια αυτές οι κούρσες.
Ο Πιτ έρχεται λοιπόν, όχι ακριβώς για να «παίξει» (όπως ξέρουμε πολύ καλά πως μπορεί – κι ας μην πάμε πίσω στο «12 Πίθηκοι», η τελευταία του Ταραντίνο δεν είναι πολύ πίσω μας), αλλά για να ολοκληρώσει το παζλ, δίνοντας του έτσι ένα κάποιο νόημα. Γιατί ο Τζόζεφ Κασίνσκι που σκηνοθετεί, πάει πίσω στη… φόρμουλα του τελευταίου «Top Gun» και, μεταξύ μας, δε δείχνει πολύ πρόθυμος να φροντίσει σεναριακά τον όλο μύθο. Έχει σημασία, θα μου πείτε; Εξαρτάται τι προϊόν γυρεύετε. Πάντως, δεν είναι καλύτερη από το «Le mans» με τον Στιβ Μακ Κουίν, μάλλον δεν μπορείς να έχεις στην ίδια ταινία γρήγορες κούρσες και ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Αλλά πολύ θα ήθελα να αισθανθώ κι εγώ το λεγόμενο «πάθος για ταχύτητα». Αν δεν είσαι φίλος όμως, δε θα νιώσεις πολλά.
Οι ανατριχίλες όμως δε λείπουν από το Ισπανικό θρίλερ «Τελευταίος σταθμός Ροκαφόρτ», και μπορεί το όνομα του σταθμού να μη μας λέει τίποτα, στη χώρα του όμως αποτελεί αστικό μύθο. Διαβάζουμε στο δελτίο τύπου πως στις σήραγγες του έχει βρει το θάνατο ένας διόλου ευκαταφρόνητος αριθμός ανθρώπων. Ξεκινώντας με ένα φλας-μπακ (ένα ανατριχιαστικό συμβάν του 1999), η ταινία μας μεταφέρει στο σήμερα, όπου η Λάουρα, νεαρή εργάτρια στον εν λόγω σταθμό, ανακαλύπτει σιγά – σιγά την τρομακτική ιστορία του. Στα 80 λεπτά αυτού του θρίλερ ίσως βρείτε πολλές σεναριακές τρύπες, αλλά ο σκηνοθέτης Λουίς Πριέτο κάνει ό,τι μπορεί για να μας κρατήσει καρφωμένους στην οθόνη, ξεσηκώνοντας πολλά σκηνοθετικά τερτίπια από τον Ντάριο Αρτζέντο. Ούτε ο τελευταίος «ακούστηκε» ποτέ για τα σενάρια του, ίσως γιατί τελικά και ο παραλογισμός έχει τη θέση του σε αυτό το είδος.
Το «Η Τζέιν Όστιν με κατέστρεψε» έχει ακριβώς όση πλάκα έχει και ο τίτλος του, και είναι μια ανάλαφρη, πνευματώδης αλλά και – όταν το θέλει – ξεκαρδιστική ρομαντική κομεντί, με μια φοβερή ιδέα: Γοητευτική (και αδέξια) βιβλιοπώλης, φανατική αναγνώστρια των γλυκανάλατων μυθιστορημάτων της Τζέιν Όστιν, γνωρίζει έναν… μακρινό συγγενή της και τον ερωτεύεται, παρ’ όλο που ο ίδιος της ξεκαθαρίζει πως δε βλέπει τίποτα ρομαντικό στα διηγήματα της. Η Λορά Πιανί που σκηνοθετεί, προσπαθεί να διατηρήσει μια ισορροπία ανάμεσα στις συμβάσεις του είδους και στις μικρές ανατροπές τους, είναι οι ηθοποιοί όμως εντέλει εκείνοι που αναδεικνύουν τις σεναριακές αρετές – κυρίως δε, η εξαιρετική Καμίλ Ρουθφόρ.
Βγαίνουν επίσης «Η δίκη του σκύλου» (μια δικηγόρος υπερασπίζεται… σκύλο που πάει για ευθανασία, χαριτωμένο αλλά όχι όσο νομίζει), «Ο θάνατος της Μπελ» του Μπενουά Ζακό, μεταφορά ενός πολύ ζόρικου μυθιστορήματος του Ζορζ Σιμενόν, με Γκιγιόμ Κανέ και Σάρλοτ Γκένσμπουργκ, που κάτι προσπαθεί να αρθρώσει για την αρσενική φύση αλλά δε διαθέτει ορμή, και το «M3GAN 2.0», σίκουελ ενός πετυχημένου sci-fi horror όπου δυο αιμοδιψή ρομπότ συγκρούονται.
Στις επανεκδόσεις, έχουμε κλασσικό Χίτσκοκ («Ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά», με Τζέιμς Στιούαρτ, Ντόρις Ντέι και «que sera sera»), κλασσικό Πολάνσκι («Αποστροφή» του 1965, με Κατρίν Ντενέβ πέρα από τα όρια νευρικής κρίσης – επανεκδίδεται σχεδόν κάθε δυο χρόνια η ταινία στο μεταξύ), και μια αναπάντεχη επιστροφή, την «Αποστολή» του Ρόλαντ Τζαφέ, παραγωγής 1986, με Τζέρεμι Άιρονς και Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Ιησουίτης μοναχός ο ένας, γενναίος σύμμαχος του ο άλλος, υπερασπιζόμενοι τη φυλή των Ινδιάνων κόντρα σε Ισπανούς και Πορτογάλους αποίκους, κάπου στα σύνορα Αργεντινής – Βραζιλίας τον 18ο αιώνα. Όλοι θυμάστε τη μουσική του Μορικόνε εδώ, κι ας μην έχετε δει την ταινία (καλή ευκαιρία, μιας και τα λέμε).
