© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Και ποιος δεν έχει περάσει από εδώ αυτές τις μέρες. Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, πρώτος απ’ όλους, τιμήθηκε με Χρυσό Φοίνικα για την προσφορά του στο σινεμά, και φυσικά δεν έχασε ευκαιρία να τα χώσει στον Τραμπ, όπως σχεδόν όλοι οι Αμερικανοί (και μη) συντελεστές που στάθηκαν μπροστά σε ένα μικρόφωνο φέτος, αλλά το ερώτημα παραμένει: Τι έχει να πει το σινεμά γι’ αυτά που ζούμε σήμερα; Ποια ταινία πραγματικά μας αφορά;
Το “Siràt” του Ολιβιέ Λαξ είναι μια τέτοια ταινία, και είναι αυτός ο συντονισμός της με την απόγνωση που διαπερνά όλο το Δυτικό Κόσμο που την κάνει να ξεχωρίζει, ένα εφιαλτικό και φρενήρες road trip σε ένα σύμπαν που οδηγείται στο χαμό του. Τόπος, η έρημος, χρόνος, κάπου στο μέλλον, και ένας πατέρας παρέα με τον γιο αναζητούν τη χαμένη κόρη του πρώτου, καθώς ο πολιτισμός καταρρέει. Όσα λιγότερα ξέρετε πριν μπείτε στην αίθουσα τόσο το καλύτερο, αλλά να είστε προετοιμασμένοι – αυτή η ταινία δε θα σας χαϊδέψει.
Ούτε το “Alpha” της Ζουλι Ντουκουρνό θα το κάνει, αλλά το μαρτύριο σας θα μείνει αδικαίωτο. Μετά τον Χρυσό Φοίνικα για το “Titane” πριν κάτι χρόνια (οι Κάννες έχουν να λογοδοτήσουν για πολλά εγκλήματα), σίγουρη πια για το status της ως auteur, η σκηνοθέτιδα αφηγείται την ιστορία μιας 13χρονης που μεγαλώνει σε μια απερίγραπτα προβληματική οικογένεια ενώ ένας μυστήριος ιός μετατρέπει να θύματα του σε… αγάλματα. Όλα αυτά κάπου στα 90s, ενορχηστρωμένα με τη φινέτσα ενός σφαγέα, δίχως να αρθρώνεται απολύτως τίποτα ουσιαστικό.
Ο Άρι Άστερ δεν τα καταφέρνει και πολύ καλύτερα στο “Eddington”, μια σάτιρα που λαμβάνει χώρα την περίοδο της πρώτης καραντίνας σε κάποια απόμακρη αμερικανική πολιτεία, με αμέτρητους χαρακτήρες και υπο-πλοκές που σπανίως “δένουν” μεταξύ τους, αλλά τουλάχιστον ο άνθρωπος είναι… σκηνοθέτης. Θα δεις δηλαδή και δύο-τρια set-pieces που θα σε αφήσουν με το στόμα ανοιχτό. Αλλά η ήττα είναι φανερή: Ο Άστερ τα βάζει με την Αμερική, και η Αμερική τον νικά “μέσα στο σπιτάκι του” που λένε.
Ο Γουές Άντερσον μας τα λέει καλύτερα με το “Φοινικικό Σχέδιό”, μια κωμωδία καταστάσεων με ολίγη κατασκοπευτική εσάνς και ένα τεράστιο καστ που συμπεριλαμβάνει τους Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, Τομ Χανκς, Μπράιαν Κράνστον, Σκάρλετ Γιόχανσον, Γουίλεμ Νταφόε και πολλούς άλλους που, βέβαια, παίζουν με το ίδιο ύφος, δηλαδή παγωμένοι και συναισθηματικά άδειοι, καθώς ο σκηνοθέτης παραμένει αλλεργικός σε ό,τι συνιστά ανθρώπινο συναίσθημα. Όμως τα κωμικά gags λειτουργούν, η αισθητική τελειότητα σε κερδίζει αντί να σε λιγώνει, και υπάρχει μια μικροποσότητα χαρακτήρων στο μιξ. Τι τα θες, η ζωή είναι ένας συμβιβασμός.
Αν σταματούσε να βρέχει κιόλας…
