Από την εποχή του «Regarde la mer» του 1997 (παρεμπιπτόντως, άπαιχτο ακόμα στην Ελλάδα), ο Φρανσουά Οζόν ανακηρύχτηκε enfant terrible του Γαλλικού σινεμά, με κάθε του ταινία να συνιστά και μια νέα πρόκληση, συχνά σε όλα τα επίπεδα. Όμως δεν μπορείς να στήσεις μια καριέρα αποκλειστικά στο αιφνιδιαστικό τράβηγμα του χαλιού κάτω από τα πόδια των θεατών – και ο Οζόν έδειξε μια αξιοθαύμαστη γνώση του μέσου καθώς πήγαινε από τη μια ταινία στην άλλη με έναν πραγματικά δαιμονικό ρυθμό. Στην προηγούμενη ταινία του, έπιανε «Τα πικρά δάκρια της Πέτρα Φον Καντ» που ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ γύρισε το 1972 και αντέστρεφε τα φύλα για να ζωγραφίσει με τα δικά του χρώματα το πορτραίτο του ίδιου του Φασμπίντερ. Το ύφος της νέας του δουλειάς όμως είναι ολότελα διαφορετικό.
«Το έγκλημά μου» διαδραματίζεται στο Παρίσι της δεκαετίας του 30′, όπου μια νεαρά ενζενί γίνεται πρώτη φίρμα όταν αθωώνεται για την δολοφονία ενός διάσημου παραγωγού – έγκλημα που η ίδια είχε εξ’ αρχής ομολογήσει. Μη νομίζετε όμως πως όλα είναι όπως δείχνουν: Βρισκόμαστε μακριά από την αλήθεια, πίσω από την οποία κρύβεται μια παλιά ξεχασμένη σταρ του μπουλβάρ. Στους πρώτους ρόλους, οι Νάντια Τερέζκιεβιτς και Ιζαμπέλ Ιπέρ λειτουργούν έξοχα ως κωμικό δίδυμο, γιατί σε κωμικούς τόνους κινείται αυτή η φρενήρης και άκρως ψυχαγωγική άσκηση ύψους. Εδώ, ο Οζόν προσεγγίζει το μπουλβάρ με όρους υπερπαραγωγής, βλέποντας το είδος ως καμβά επί του οποίου στήνει την απολαυστικά αμοραλιστική του φεμινιστική παραβολή.
Στη συνέχεια, ο ακριβούτσικος (για ταινία τρόμου) «Μπαμπούλας» του Ρομπ Σάβατζ βρίσκει έναν παλιό αγαπημένο των φίλων του Φανταστικού, τον συγγραφέα Στίβεν Κινγκ. Η ιστορία εμπεριέχει λίγο – πολύ τα βασικά συστατικά του σύμπαντος του: Μια τραυματισμένη οικογένεια που προσπαθεί να συνέλθει από μια μεγάλη απώλεια, και ένα στοιχειωμένο σπίτι που, σχεδόν αλληγορικά, τρέφεται από τους καημούς των ενοίκων του. Ο προϋπολογισμός φαίνεται, παρά τον περιορισμό της δράσης σε εσωτερικούς χώρους: Πειστικό το ψηφιακό τέρας, εξίσου πειστικό και το καλοπροβαρισμένο καστ. Το υλικό όμως δείχνει θεαματικά ξεπερασμένο, κάτι που μας οδηγεί σε ένα μάλλον οδυνηρό συμπέρασμα: Είμαστε στο 2023 και ο τρόμος έχει προχωρήσει πέρα από τον Στίβεν Κινγκ. Την καλύτερη τους πάντως την έχουν οι φίλοι του κόμικ: Το «Spider-Man: Ακροβατώντας στο Αραχνο-σύμπαν», η συνέχεια δηλαδή του βραβευμένου με Όσκαρ καρτούν «Μέσα στο Αραχνο-σύμπαν» διαθέτει όλα αυτά που λείπουν από τις πρόσφατες μεταφορές του εν λόγω ήρωα: Πανέξυπνα διαρθρωμένη αφέλεια, και δυνατές συγκινήσεις.
