Εστιάζοντας στο αστικό τοπίο και τη σχέση του ανθρώπου με αυτό, με έκδηλη τη μετατροπή της αστικής τοπιογραφίας σε ζοφερή κοινωνική γεωγραφία της πόλης, η εικαστικός Αμαλία Ζογλοπίτου παρουσιάζει τη δεύτερη ατομική της έκθεση ζωγραφικής.
Αποτελούμενη από 13 έργα μικρών και μεγάλων διαστάσεων (λάδι σε μουσαμά), η έκθεση παρουσιάζεται στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, και θα διαρκέσει έως τις 9 Απριλίου.
Μια υπερβατική θέαση του κόσμου
«Είναι πάντα δύσκολο για έναν ζωγράφο να μιλήσει για τη ζωγραφική του, με τον ίδιο τρόπο που είναι σχεδόν αδύνατο να αποκρυπτογραφήσει ένας άνθρωπος το πρόσωπό του στον καθρέφτη ή να υποθέσει τι βλέπουν οι άλλοι» σημειώνει η Αμαλία Ζογλοπίτου. «Μπορώ, μάλλον, να αναφερθώ στη διαδικασία, που οδηγεί στη δημιουργία φόρμας. Στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με παραστατική ζωγραφική. Επομένως, το κίνητρό της βρίσκεται πέρα από αυτήν, στον “εξωτερικό” ορατό κόσμο. Δεν πρόκειται, όμως, βέβαια, για απλή περιγραφή, αλλά για τον εσωτερικό τρόπο, με τον οποίο βιώνεται αυτός ο κόσμος, εναποτίθεται και θέτει σε κίνηση μια ψυχή σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.
Αυτό που με έλκει, αυτό που με οδηγεί να ζωγραφίζω είναι, σε κάθε περίπτωση, ο άνθρωπος, η μοίρα του, η άνοδος και καταβύθισή του μέσα στη συσσωρευμένη ύλη. Εξαιτίας αυτού, και για να προσεγγίσω αυτό με όσο το δυνατόν πιο ικανοποιητικό τρόπο, μπαίνω στη διαδικασία να μορφοποιήσω το υλικό μου, δηλαδή την μπογιά, διαδικασία, κατά την οποία συγχωνεύονται με έναν τρόπο υλικά και εικόνες, που ανασύρονται από την ψυχή και σταθεροποιούνται με τη δημιουργία της μορφής.
Στον βαθμό αυτό, που αυτό έχει επιτευχθεί, μορφή και ψυχή τείνουν να γίνουν μια απολύτως αξεχώριστη ενότητα, σε μια διαρκή αλληλουχία και αλληλοτροφοδότηση, γι’ αυτό και ελπίζω ότι τα έργα αυτά αποτελούν συγχρόνως μια υπερβατική θέαση του κόσμου.
Αυτός είναι ο λόγος, που το υλικό, που πάντα χρησιμοποιώ, είναι το λάδι. Υλικό που έχει τη δυνατότητα βαθειάς επεξεργασίας, πάνω στο οποίο μπορεί να αποτυπωθεί με πάρα πολλούς τρόπους η εσωτερική διεργασία, όχι μόνο με τη δημιουργία εικόνας, αλλά με χειρονομίες πάνω στο σώμα του, στην υφή του στην επιφάνεια, δηλαδή όλη η δράση την ώρα της μορφοποίησης. Διότι πρόκειται πάντα για την αιώνια και απροσδιόριστη διαπάλη πνεύματος και ύλης σε ένα συμβολικό επίπεδο.
Μπορώ ακόμα να προσθέσω, καθώς παρατηρώ τη δουλειά μου, ότι εμφανίζονται κάποια μοτίβα, π.χ. σκουπίδια, σκυλιά, οπωσδήποτε στοιχεία της πόλης, εικόνες από τη δημιουργημένη στο παρελθόν ζωγραφική από ό,τι βλέπω. Για κάποιον λόγο, από παλιά, εμφανίζονται σκηνές από τη “Δευτέρα Παρουσία” του Μικελάντζελο, καθώς, για μένα, στην τέχνη, είναι παρών όλος ο χρόνος και ό,τι έχει δημιουργηθεί είναι ενεργό και μόνιμα υπαρκτό σε όλον τον πολιτισμό. Επίσης, παρατηρώ ότι, προοδευτικά, μέσα στους πίνακες, οι άνθρωποι γίνονται πλήθος, σαν να αποτελούν περισσότερο όψεις του ίδιου όντος.
Έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα, πιστεύω ότι, παρά την πολυπλοκότητα του πολιτισμού και τα δισεκατομμύρια κατοίκων αυτής της γης, η τέχνη επιτελεί και σήμερα την ίδια λειτουργία, που επιτελούσαν τα σπηλαιογραφήματα ή τα ιερά λατρευτικά ειδώλια της προϊστορικής εποχής».
Πληροφορίες
Αίθουσα Τέχνης Αθηνών: Γλύκωνος 4 – Αθήνα, τηλ.: 210 7213938. Ώρες λειτουργίας: Τρίτη – Παρασκευή: 11:00 – 14:30 και 18:00 – 21:00, Σάββατο: 11:00 – 14:30.
naftemporiki.gr
