«Η θαμπή γυαλάδα» (Νοέμβρης 2016) είναι ο τίτλος εικόνων με ιστορίες δια χειρός Αγγελικής Σκούρτη. Πρόκειται για τις πέντε μικρές, ρετρό, εικονογραφημένες ιστορίες κόμικς «Ιστορίες της πλ. Αβησσυνίας 1» (2004), «Ιστορίες της πλ. Αβησσυνίας 2» (2005), «Το παράθυρο» & «Ερμού 99» (2005-2006) και «Μάρμω Π.» (2006 & 2013).
Μέσα σε λιγοστές σελίδες ξεδιπλώνονται ιστορίες γεμάτες εικόνες, αλλά και εικόνες γεμάτες ιστορίες, που μας γυρνούν σε χρόνια μακρινά που, όμως, αν απλώσεις το χέρι νομίζεις είναι μέσα στη χούφτα σου.
Στον γεμάτο συναίσθημα και νοσταλγία πρόλογό του, ο Άλκης Έξαρχος σημειώνει: «Όταν γνώρισα την Αγγελική Σκούρτη γνώριζα λίγα για την ζωγραφική της, αλλά και για την ικανότητά της να πλάθει, να ζωγραφίζει και να δίνει πνοή στις ιστορίες της. Διαβάζοντας τις ιστορίες της άνοιξε μέσα μου ένα βιβλίο αναμνήσεων. Μ’ έκανε ταξιδευτή στο παρελθόν μου.
Μέσα από τις εικόνες της περνούν σαν κινηματογραφική ταινία τα χρόνια την νιότης μου. Τα χρόνια που περίμενε η παρέα μας να φτάσει η Κυριακή να βάλουμε τα “καλά” μας ρούχα και με το τραμ να κατηφορίσουμε στο Μοναστηράκι και στην πλατεία Αβησσυνίας. Εκεί με το λίγο χαρτζιλίκι να αγοράσουμε παλιά βιβλία ή και ανταλλακτικά για τα χαλασμένα παιχνίδια μας, μια και ήταν σχεδόν απαγορευμένο να αγοράσουμε καινούργια εκείνη την εποχή. Εκεί ξαναείδα τους παλιούς παλιατζήδες. Τον Κώστα, τον Μπάμπη, την καλή μας Καλλιρρόη με τις πίτες της. Ήταν πολύ αστείο να βλέπεις τον συνήθως ξεχασιάρη Μπάμπη να ψάχνει δικαιολογία γιατί δεν έφερε αυτά που του είχαμε παραγγείλει.
Να ’σαι καλά Αγγελική που με τις εικόνες σου μας χάρισες αυτό το μαγευτικό ταξίδι στο χρονοντούλαπο της ανέμελης νιότης μας. Σ’ ευχαριστώ».
Η ίδια η καλλιτέχνις, στο εισαγωγικό της σημείωμα, αναφέρει: «Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα, λόγια και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και βασίζεται σε μια απορία που είχα πάντα: τι θα γινόταν αν λαμπερά διάσημα αστέρια παίρναν τη θέση καθημερινών ανθρώπων; Είτε γιατί τους έμοιαζαν φυσιογνωμικά είτε γιατί τους θύμιζαν είτε γιατί είχαν γεννηθεί την ίδια ημερομηνία. Τι θα γινόταν αν στη ζωή τους έπαιζαν τους ρόλους αυτών των καθημερινών ανθρώπων;
Δεν έχω όμως μόνο αυτή την απορία, ακολουθούν και άλλες: Γιατί ένα πρωί στο Μοναστηράκι έπεσε στα χέρια μου το ημερολόγιο ενός νεαρού του 1959, πού ήθελε να με οδηγήσει, ποιο δρόμο να μου δείξει; Γιατί παραμένω πιστή στην οδό Ερμού και κάθε φορά που τη σκέφτομαι εμφανίζονται μπροστά μου όμορφες νοσταλγικές πολύχρωμες εικόνες με βιτρίνες και ψώνια από το 1970 μέχρι σήμερα;
Αυτές και άλλες πολλές εικόνες και ιστορίες με απορίες εμφανίζονται σαν ένα μακρινό φως μες τις δαντελωτές σκιές, κάτι σαν θαμπή γυαλάδα».
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
