Να γράφεις, επί έναν χρόνο, ένα γράμμα στον αγαπημένο σου που «έφυγε» σημαίνει πως παρατείνεις την ύπαρξή του δίπλα σου, πως, με κάποιον τρόπο, καταφέρνεις να καταργήσεις την απώλεια. Αυτό θέλησε να κάνει η Ξένια Καλογεροπούλου, τον Οκτώβριο του 2013, όταν η αυλαία έπεσε για τον επί 37 χρόνια σύζυγό της και σύντροφο ψυχής, Κωστή Σκαλιόρα. Πέτυχε, όμως, πολύ περισσότερα.
Με όχημα την τρυφερή γλαφυρότητα που διακρίνει τη γραφή της Ξένιας Καλογεροπούλου, στις σελίδες αυτού του ιδιότυπου «γράμματος», με τίτλο «Γράμμα στον Κωστή», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, ο αναγνώστης θα κάνει ένα μεγάλο ταξίδι, από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’40 έως το παρόν.
Φέρνοντας μαζί του ό,τι άντεξε στον καιρό
Καθώς ανασύρει μνήμες, άλλοτε πικρές κι άλλοτε αστείες, για να τις αφηγηθεί στον Κωστή, η Ξένια Καλογεροπούλου πετυχαίνει να στήσει μπροστά μας μια Ελλάδα, που πια δεν υπάρχει, αλλά που γέννησε κριτικούς σαν τον Κωστή Σκαλιόρα και ανθρώπους του θεάτρου σαν την ίδια: αστικά σαλόνια, λαϊκοί θίασοι, τα ελληνικά νησιά του ’40 και του ’50, η εμπορική κινηματογραφική παραγωγή και το μη εμπορικό θέατρο της δεκαετίας του ’60, η επταετία όπως την έζησαν, κυρίως, οι θεατράνθρωποι. Κι ύστερα, ο χρόνος κυλάει, κι όλο εκείνο το παρελθόν ελίσσεται μέσα από τις δεκαετίες, για να συναντήσει το παρόν μας, φέρνοντας μαζί του ό,τι άντεξε στον καιρό.
Η Ξένια Καλογεροπούλου, γνωστή σε όλους μας από τον κινηματογράφο και την πολύπλευρη προσφορά της στο παιδικό θέατρο, αρχίζει να γράφει ένα «γράμμα» στον σύζυγό της, Κωστή Σκαλιόρα, μεταφραστή και κριτικό θεάτρου και κινηματογράφου, την επομένη του θανάτου του. Για πάνω από έναν χρόνο, απευθύνεται στον αγαπημένο της σύντροφο, καταργώντας την απουσία του και ανοίγοντας σε όλους εμάς την αυλαία μιας πιο προσωπικής, πιο άγνωστης πτυχής της ζωής της.
naftemporiki.gr
