Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ο Λάζαρος, η Μάρθα, η Μαρία, Αρχιερείς και Φαρισαίοι, ο Πόντιος Πιλάτος, ο Πέτρος μεταμεληθείς, ο Ιούδας, που «μισών εφίλει, φιλών επώλει», «η εν πολλαίς αμαρτίαις… μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει», τα νήπια της Κυριακής των Βαΐων, ο αγαπημένος Ιωάννης, ο Θωμάς ο τόσο παρεξηγημένος, ο ληστής και ο Βαραββάς στον Γολγοθά.
Πρόσωπα πολλά στο δράμα του Πάθους, πολλές μορφές, προφητείες και διαψεύσεις, επικρίσεις και επιθεωρήσεις, προδοσίες, θυσίες και χολή πριν από το δοξαστικό «και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
Μια μορφή, όμως, στέκει εκεί, χωρίς τον κόσμο να χαλά. Χαμηλά. «Ο ευσχήμων Ιωσήφ από του ξύλου καθελών το άχραντόν σου σώμα, σινδόνι καθαρά ειλήσας και αρώμασι, εν μνήματι απέθετο».
Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, βουλευτής της εποχής, κρυφός μαθητής του Ιησού, ο οποίος «τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού».
Τόλμησε αυτός που δεν ήταν στο προσκήνιο. Τόλμησε ο αθόρυβος, εκεί που οι αγαπημένοι κρύφτηκαν από φόβο. Βιάζεται η διάθεση, ξαναφουντώνει η ζέστα για τους μεγάλους ρόλους του δράματος. Ο μικρός, όμως, εκπλήσσει και ίσως εκπλήσσεται. Ειρηνικά εκπληρώνει το τάμα του, προσφέρει αυτό που η καρδιά του προστάζει. Χωρίς φόβο ανασταίνει γλυκόπνοο πνεύμα; «Φόβος ουκ έστιν εν τη αγάπη αλλ’ η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον». Λυγίζουν οι νόμοι της πραγματικότητας, σπάνε, δημιουργούνται καινούργιοι. Ποιος το περίμενε από τον Ιωσήφ να δείξει τέτοια τόλμη. Ελαφρύ το μυαλό σαν τσόφλι αυγού. Αυθαίρετο, ατάσθαλο, από μια φράση πιάνεται και άλλες μαστορεύει. Ποιος περιμένει από τους Ιωσήφ του κόσμου τούτου να σκίσουν την ησυχία και να δράσουν, προτού ξανά τη σκιά αγκαλιάσουν;
Ευσχήμονες και ελεήμονες, χωμάτινοι, δεν είναι πρωταγωνιστές, μα αλατίζουν μέρες και ψυχές. Κάποιες στιγμές, κάποια στιγμή. Με την τόλμη του Ιωσήφ.
