Τα σχέδιά της για την κατασκευή ενός επαναχρησιμοποιούμενου πυραύλου που θα λειτουργεί με μεθάνιο παρουσίασε η Ρωσία.
Ο Αλεξάντερ Μπλοσένκο, εκτελεστικός διευθυντής της Roscosmos για Μακροπρόθεσμα Προγράμματα και Επιστήμες, δήλωσε στο TASS τη Δευτέρα πως η Ρωσία θα δαπανήσει 70 δισ. ρούβλια (880 εκατ. δολάρια) για τη δημιουργία του Amur, του πρώτου επαναχρησιμοποιούμενου πυραύλου που θα καίει μεθάνιο. Το σχετικό συμβόλαιο υπεγράφη τη Δευτέρα μεταξύ της Roscosmos και του Κέντρου Διαστημικών Πυραύλων Progress, με αντικείμενο τον σχεδιασμό, σε επίπεδο concept, του πυραύλου.
«Το συνολικό κόστος της δουλειάς πάνω στον σχεδιασμό του πυραύλου, από την υπογραφή του συμβολαίου για τον σχεδιασμό σε επίπεδο concept μέχρι την πρώτη εκτόξευση το 2026, δεν θα υπερβεί τα 70 δισ. ρούβλια» είπε το στέλεχος της Roscosmos, προσθέτοντας πως η ρωσική διαστημική υπηρεσία σχεδιάζει για πρώτη φορά έναν πύραυλο «σε δεδομένο κόστος και η ελάχιστη τιμή για μια εκτόξευση θα φτάνει τα 22 εκατ. δολάρια».
Όπως ανέφερε στο TASS η Roscosmos, ο πρώτος επαναχρησιμοποιούμενος πύραυλος της Ρωσίας θα έχει βάρος εκτόξευσης 360 τόνους, ύψος 55 μέτρα και διάμετρο 4,1 μέτρα. Το όχημα εκτόξευσης θα αποτελείται από έναν επαναχρησιμοποιούμενο πρώτο όροφο και έναν μη ανακτήσιμο δεύτερο. Και τα δύο θα χρησιμοποιούν κινητήρες μεθανίου. Ο πύραυλος Amur με τον επαναχρησιμοποιούμενο όροφο θα μπορεί να μεταφέρει σε χαμηλή τροχιά 10,5 τόνους φορτίου, ενώ η αναλώσιμη έκδοσή του 12,5 τόνους.
Οι δοκιμές εδάφους των κινητήρων αναμένεται να έχουν ολοκληρωθεί κατά τα τέλη του 2024, ενώ οι σχετικές υποδομές θα φτιαχτούν στο κοσμοδρόμιο Βοστότσνι στη ρωσική Άπω Ανατολή.
Την εξέλιξη αυτή σχολίασε την Τρίτη ο ιδρυτής της SpaceX- πρωτοπόρου στους επαναχρησιμοποιούμενους πυραύλους- Έλον Μασκ. Σε σχόλιό του στο Twitter πάνω στο υλικό που δημοσιοποίησε το TASS για τον πύραυλο, είπε πως αποτελεί βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, «μα θα έπρεπε να στοχεύουν πραγματικά στο πλήρως επαναχρησιμοποιούμενο ως το 2026. Μεγαλύτεροι πύραυλοι θα είχαν νόημα για κυριολεκτικές οικονομίες κλίμακας. Ο στόχος θα έπρεπε να είναι η ελαχιστοποίηση του κόστους ανά χρήσιμο τόνο προς τροχιά, αλλιώς στην καλύτερη περίπτωση θα εξυπηρετεί μια niche αγορά».
