28 Σεπτεμβρίου 2021. Σαντιάγκο Μπερναμπέου, Μαδρίτη. Φάση των ομίλων του Champions League. Η Σέριφ Τιρασπόλ νικά 2-1 την Ρεάλ και γράφει μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.
Ο αρχιτέκτονας αυτής της επιτυχίας δεν είναι άλλος από τον Ουκρανό προπονητή, Γιούρι Βερνιτούμπ. Έξι μήνες μετά, ο έμπειρος τεχνικός δηλώνει την παραίτησή του από τον μολδαβικό σύλλογο και παίρνει τον δρόμο της επιστροφής για την πατρίδα του.
Η Ρωσία έχει εισβάλλει στα εδάφη της χώρας και εκείνος δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχος. Ο ίδιος εξιστορεί στο BBC την ιστορία του.
«Ήμουν στην Πορτογαλία για το παιχνίδι με την Μπράγκα στο πλαίσιο του Europa League. Ο γιος μου κάλεσε στις 4.30 τα ξημερώματα και μου είπε πως οι Ρώσοι μας εξαπέλυσαν επίθεση. Από την πρώτη στιγμή που το άκουσα ήξερα μέσα μου πως θα επιστρέψω στην Ουκρανία για να πολεμήσω».
Η απόφαση αυτή ήταν η αρχή ενός ταξιδιού. Όχι στα αστέρια, όπως στο ποδόσφαιρο αλλά ένα ταξίδι πολύ διαφορετικό από τα άλλα, μία πορεία προς την επιβίωση, την γενναιότητα, την μάχη για την πατρίδα.
«Την Παρασκευή επιστρέψαμε στη Μολδαβία και το πρωί του Σαββάτου έφυγα για την Ουκρανία. Μου πήρε 11 ώρες να φτάσω στο σπίτι μου. Δεν θέλω να πω ψέμματα. Είδα αρκετούς δυνατούς άντρες να φεύγουν από την χώρα. Αν επέστρεφαν, θα ήμουν χαρούμενος. Κατάλαβα πως πήγαιναν είτε στην Μολδαβία είτε στην Ρουμανία με τις οικογένειές τους. Πολλοί έφυγαν και κατάλαβα από την πρώτη στιγμή πως εγώ δεν θα έκανα το ίδιο. Όλοι έπεσαν πάνω μου για να μην το κάνω. Η γυναίκα μου, τα παιδιά μου, τα εγγόνια. Παρέμεινα στην άποψη μου και από τότε όλοι με στηρίζουν. Ξέρουν πως δεν αλλάζω εύκολα ἀποψη».
Πως είναι, όμως, η νέα του ζωή; Πως νιώθει που βρίσκεται μέσα στη… φωτιά, μέσα στην κόλαση του πολέμου ενώ λίγες ημέρες πριν απολάμβανε μια υπέροχη ζωή;
«Δεν είμαι πολύ μακριά από τον πυρήνα των σκληρών μαχών. Οι πιο ισχυρές συγκρούσεις είναι στα 100 χιλιόμετρα από εδώ όπου βρίσκομαι. Δεν φοβάμαι. Πήρα μια απόφαση και είμαι έτοιμος να την υποστηρίξω. Είμαι και εδώ κομμάτι μίας ομάδας, με ανθρώπους διαφορετικών χαρακτήρων αλλά είμαστε απόλυτα ενωμένοι. Μου αρέσει που ζητούν να βγάλουμε φωτογραφίες. Μάλιστα συνάντησα και έναν ανιψιό μου. Δεν ξέρεις ποιος είναι εδώ και ποιος όχι. Ο μικρότερος γιος μου δεν μπορεί να πολεμήσει λόγω ενός προβλήματος υγείας ενώ ο μεγαλύτερος έχει δύο μικρά παιδιά και δεν του το επέτρεψα. Για την ώρα δεν έχω χρησιμοποιήσει το όπλο μου αλλά είμαι απόλυτα έτοιμος να το κάνω, όταν έρθει η ώρα».
Ο ίδιος περιμένει το τέλος του πολέμου μόνο όταν νικήσει η Ουκρανία, δεν σταματά να σκέφτεται το ποδόσφαιρο και περιμένει να επιστρέψει στην μεγάλη του αγάπη.
«Νομίζω πως η ειρήνη θα έρθει μόνο όταν νικήσουμε. Η Ρωσία ζητά πράγματα που είναι ανέφικτα. Δεν υποχωρούμε. Υπάρχει ανάγκη για διάλογο αλλά μέσα σε λογικά πλαίσια. Μακάρι ο πόλεμος να σταματήσει το συντομότερο, να μην πεθαίνουν άδικα γυναίκες και παιδιά. Το ποδόσφαιρο και η σκέψη του συνεχίζει να είναι μέσα στο μυαλό μου. Από παιδί σκέφτομαι το άθλημα, το αγαπώ, για αυτό έγινα προπονητής. Μακάρι να τελειώσει σύντομα αυτή η φρίκη και να επιστρέψω στην μεγάλη μου αγάπη, το ποδόσφαιρο».
