Πριν λίγες ημέρες, συμμετείχα στην περιοδεία που πραγματοποίησε ο Πρωθυπουργός στη Β. Ελλάδα, τη Θεσσαλία και την Ήπειρο. Σε μία από τις κεντρικές επαρχιακές πόλεις που βρεθήκαμε (την οποία δεν θα κατονομάζω για ευνόητους λόγους) και μετά τις συνηθισμένες πολιτικές εκδηλώσεις, βρέθηκα στον κεντρικό εμπορικό δρόμο μαζί με τα μέλη της τοπικής ΟΝΝΕΔ. Τα παιδιά με πήγαν σε μια καφετέρια στην οποία, από ότι μου είπαν, «συχνάζει πολλή νεολαία».
Πράγματι. Το κατάστημα μικρό, αλλά έσφυζε από κόσμο. Είχαμε μόλις παραγγείλει, όταν την παρέα μας προσέγγισε ένα νέο παιδί, ο Γιάννης. Όπως μου εξήγησαν πιο μετά, ο Γιάννης είναι οικογενειακός φίλος, ενός από την παρέα μας. Συστηθήκαμε και πιάσαμε την κουβέντα. Μου είπε ότι έφυγε στα 18 του στην Αθήνα για να σπουδάσει, πήρε το πτυχίο του στην πληροφορική αλλά δεν βρήκε ποτέ δουλειά. Εν τω μεταξύ χτύπησε η κρίση και αναγκάστηκε να επιστρέψει, αφού οι γονείς του δεν μπορούσαν πλέον να τον στηρίξουν οικονομικά. Μετά από χρόνια στην οικοδομή, σπάνια πλέον έβρισκε ο πατέρας του μεροκάματο και με μόνο εισόδημα τον μισθό της βρεφονηπιοκόμου μητέρας, τα πράγματα δυσκόλεψαν απότομα.
«Και είσαι ακόμα άνεργος;», ρωτάω, σίγουρος για τη συνέχεια. Χαμογελάει. «Θα ήμουν, αν δεν αποφάσιζα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Μόλις γύρισα, αποφασίσαμε με τον πατέρα μου να καλλιεργήσουμε τα κτήματα που μας άφησε ο παππούς. Δύσκολα στην αρχή, αλλά με δουλειά και με θέσπιση μικρών και εφικτών στόχων, καταφέραμε να βγάλουμε την πρώτη σοδειά. Το καλοκαίρι ήρθαν για διακοπές στα μέρη μας κάποιοι Σουηδοί, οι οποίοι ενθουσιάστηκαν με τα προϊόντα μας και ζήτησαν να πάρουν μαζί τους δείγματα. Σήμερα, έχω ξεκινήσει με κάποιους παλιούς μου συμφοιτητές να στήσω e-shop μέσα από το οποίο, θα δεχόμαστε παραγγελίες για την Ελλάδα και το εξωτερικό». Προσπαθώντας να συνέλθω από την έκπληξη, τον ρωτώ: «Και τι θα περίμενες ρε Γιάννη να κάνει η Πολιτεία για σένα; -Τίποτα», μου απαντάει. «Η Πολιτεία ό,τι ήταν να κάνει το έκανε. Μου έδωσε τη δυνατότητα να ιδρύσω την εταιρία μέσα σε μια μέρα από τις υπηρεσίες μιας στάσης και μου έδωσε πρόσβαση σε χρηματοδοτικά εργαλεία μέσα από ευρωπαϊκά κονδύλια. Πλέον, ας με αφήσει να δουλέψω χωρίς να μη μου βάζει επιπλέον εμπόδια και βάρη».
Πολλοί ρωτούν ποια Ελλάδα θέλουμε εμείς οι νέοι. Τους απαντώ, ότι θέλουμε την Ελλάδα που ο Γιάννης και ο κάθε Γιάννης, δεν θα τα περιμένει όλα έτοιμα από το κράτος. Την Ελλάδα που για να βγει από την κρίση, αλλάζει το παραγωγικό της μοντέλο και δίνει ευκαιρίες στους νέους, να προσαρμόσουν σε αυτό τις επιστημονικές τους γνώσεις, ώστε να γίνουν παραγωγικοί. Την Ελλάδα που θα υποστηρίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία και την υγιή επιχειρηματικότητα, όχι την Ελλάδα που θα ποινικοποιεί την επιχειρηματικότητα, συγκεντρώνοντας ξανά την οικονομική δραστηριότητα στα χέρια του κράτους. Την Ελλάδα στην οποία κυριαρχεί η δημιουργικότητα και η καινοτομία, όχι η μισαλλοδοξία και η ισοπέδωση.
Στις 25 Ιανουαρίου, δεν έρχονται σε σύγκρουση δύο κόμματα. Έρχονται σε σύγκρουση δύο διαφορετικοί κόσμοι. Η Ελλάδα της γενιάς μας και η Ελλάδα του παρελθόντος. Αυτό που ξέρω εγώ, είναι ότι η γενιά μας με το παρελθόν έχει τραβήξει τις διαχωριστικές της γραμμές, εδώ και καιρό.
ΣΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
