Skip to main content

Γερμανικός Τύπος: Ιταλία όπως Ελλάδα;

Με ενδιαφέρον ο γερμανικός τύπος παρακολουθεί τις εξελίξεις στην Ιταλία μετά την επιλογή του Τζουσέπε Κόντε για το αξίωμα του πρωθυπουργού της χώρας. Δεν είναι λίγοι οι συντάκτες που εκφράζουν την ανησυχία τους για τον τρόπο με τον οποίο η νέα ιταλική κυβέρνηση θα χειριστεί τα οικονομικά ζητήματα και πώς αυτά θα επηρεάσουν την Ευρωζώνη. Ορισμένοι μάλιστα απευθύνουν ήδη προειδοποιήσεις, παραπέμποντας αναπόφευκτα στο παράδειγμα της Ελλάδας.

Η εφημερίδα Tagesspiegel επισημαίνει: «Η κρίση της Ιταλίας είναι και κρίση της Ευρώπης. Βρυξέλλες, Βερολίνο και Παρίσι πρέπει πράγματι να κινηθούν περισσότερο προς τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Το μακροχρόνιο δράμα των Αθηνών δεν επιτρέπεται να επαναληφθεί με τη Ρώμη διότι εάν η τρίτη σε μέγεθος οικονομία της Ευρώπης καταστραφεί, τότε η ΕΕ κινδυνεύει με διάλυση.

Είναι πάντως κατανοητό ότι η Ιταλία (…) αισθάνεται δικαίως ότι έχει αφεθεί μόνη της στο πεδίο της  προσφυγικής κρίσης. Επιπλέον το 50% της νεανικής ανεργίας στο Νότο καθιστά επιτακτική την ανάγκη για επενδύσεις στην παιδεία και την εργασία. Ο πρόεδρος Μακρόν έχει καταλάβει την ευρωπαϊκή κρίση, αλλά μέχρι στιγμής η καγκελάριος Μέρκελ δεν δίνει απαντήσεις.

Στην Ιταλία οι Γερμανοί θεωρούνται εδώ και καιρό οι ωφελημένοι της πολιτικής λιτότητας που πλουτίζουν σε βάρος άλλων. Μόνο όποιος αντιλαμβάνεται αυτή την κριτική, μπορεί να απαιτήσει και από τους άλλους περισσότερη αυτοκριτική η οποία θα οδηγήσει σε πραγματικά απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στη Ρώμη».

Διαφορετική η ανάγνωση της εφημερίδας Straubinger Tagblatt: «Όταν ο κυβερνητικός συνασπισμός διατυμπανίζει ότι δεν τον ενδιαφέρουν τα χρέη, αυτό ισοδυναμεί με προαγγελία κατάχρησης εμπιστοσύνης. Για να το πούμε ξεκάθαρα: οι σταθερές χώρες του ευρώ –  με πρώτους φυσικά τους Γερμανούς – μπορούν κάλλιστα να συνεχίσουν να πληρώνουν όσο οι άλλες χώρες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους και με δανεικά. Ο πρωθυπουργός Τζουσέπε Κόντε έχει τη φήμη ενός έμπειρου και ταλαντούχου νομικού και επιστήμονα. Κανονικά θα έπρεπε να γνωρίζει σε πόσο επικίνδυνο έδαφος κινείται η κυβέρνηση της οποίας πρόκειται να είναι επικεφαλής».