Από τις υποκλοπές μέχρι τα Τέμπη και τον ΟΠΕΚΕΠΕ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μοιάζει νακυβερνά μια χώρα για την οποία δεν έχει ιδέα. Δεν ήξερε ότι η ΕΥΠ – την οποία είχε θέσει υπό τον άμεσο έλεγχό του – παρακολουθούσε υπουργούς, πολιτικούς αντιπάλους, δημοσιογράφους και επιχειρηματίες.
Δεν ήξερε ότι οι σιδηρόδρομοι λειτουργούσαν στα όρια της κατάρρευσης, με σβηστά φανάρια και ανύπαρκτα συστήματα ασφαλείας.
Δεν ήξερε τι συνέβαινε στον ΟΠΕΚΕΠΕ, παρότι το σκάνδαλο «καίει» στελέχη πρώτης γραμμής της κυβέρνησης και του κόμματος του.
Κι όμως, είναι τέτοια η σπουδή ορισμένων δημοσιογράφων, δημοσιολογούντων και influencers να μας πείσουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν φέρει καμία απολύτως ευθύνη, που καταλήγουν – χωρίς να το καταλαβαίνουν – να μας λένε πως στην πραγματικότητα… δεν κυβερνά. Πώς λέμε «ο φερόμενος ως δράστης»; Ε, λοιπόν, πουλάνε, χωρίς να το συνειδητοποιούν το αφήγημα «ο φερόμενος ως πρωθυπουργός».
Αν τους πιστέψουμε, κυβερνά μια χώρα χωρίς να γνωρίζει τι γίνεται σε κανέναν από τους βασικούς της τομείς. Αν δεν τους πιστέψουμε, το συμπέρασμα παραμένει απογοητευτικό. Σε κάθε περίπτωση, ζούμε το μοναδικό μοντέλο «επιτελικής άγνοιας»: ένα κράτος στο οποίο όλοι γνωρίζουν – εκτός από τον πρωθυπουργό.
Εν τω μεταξύ στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης η παράδοση-παραλαβή είχε κάτι από… reunion παλιών καλών φίλων. Χαμόγελα, χειροκροτήματα, λόγια συγκίνησης και ευχαριστίες στον Διονύση Σταμενίτη που αποχωρεί, παρά το γεγονός ότι το όνομά του φιγουράρει σε δικογραφία με βαρύτατες κατηγορίες.
Ο ίδιος μιλά για «διάλογο προϊόν κοπτοραπτικής» και ξεκαθαρίζει ότι «δεν υπάρχει κανένα αίτημά μου για εξυπηρέτηση». Ακόμη και εάν αυτό ισχύει, όταν έχει ξεσπάσει ένα τέτοιο σκάνδαλο θα περίμενε κανείς μια πιο «χαμηλόφωνη» τελετή.
Σταυροδρόμι ή ναρκοπέδιο;
Δεν είναι μόνο η πολιτική ζωή του τόπο που θυμίζει ναρκοπέδιο. Το ίδιο συμβαίνει με τις αγορές. Μετά από ένα εξάμηνο γεμάτο γεωπολιτικές τριβές και επιτοκιακές αυταπάτες ο Ιούλιος βρίσκει τις αγορές σε φάση βαριάς αμηχανίας. Μπορεί το ράλι να έχει συνέχεια ή θα έρθει απότομη διόρθωση; Η υγεία της αμερικανικής οικονομίας θα κρίνει πολλά, αλλά η πραγματική μάχη θα παιχτεί στο δολάριο, στα επιτόκια και στις πολιτικές προτεραιότητες της κυβέρνησης Τραμπ.
Το λεγόμενο “big beautiful bill” που προωθεί ο Λευκός Οίκος υπόσχεται φιλοαναπτυξιακές επιλογές – αλλά με τί κόστος για το χρέος, τα ομόλογα και τη διεθνή εμπιστοσύνη στο αμερικανικό νόμισμα; Η αποδολαριοποίηση, πάντως, δεν είναι πλέον θεωρία. Είναι μια πραγματική τάση. Το ίδιο και η επιστροφή του χρυσού ως πολιτικού asset. Από κοντά και το πετρέλαιο: κρατιέται ήρεμο, αλλά με το δάχτυλο στο κουμπί.
Οι αγορές μπαίνουν στο β΄ εξάμηνο με νέους φόβους, λιγότερα σενάρια και περισσότερα διλήμματα. Το «ποιος κυβερνά» δεν είναι μόνο ερώτημα για κράτη· αφορά και την παγκόσμια οικονομία.
Η εποχή του foie gras και των ελλειμμάτων
Και μέσα σε όλα αυτά, ένα ερώτημα πλανάται πάνω από τη διεθνή σκηνή: πόσο ακόμη μπορούν οι κυβερνήσεις να ξοδεύουν χωρίς φρένο; Το έλλειμμα των ΗΠΑ αγγίζει ήδη το 7% του ΑΕΠ και προβλέπεται να φουσκώσει κι άλλο, με το νέο νομοσχέδιο του Τραμπ να υπόσχεται τρισεκατομμύρια νέου δανεισμού. Δεν είναι όμως μόνο η Ουάσιγκτον· η δημοσιονομική χαλαρότητα έχει γίνει διεθνής νόρμα. Η Γαλλία, η Βρετανία, η Ιαπωνία, η Γερμανία – ακόμη και η Ελβετία – ξοδεύουν χωρίς αναστολές.
Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η παγκόσμια οικονομία δεν βρίσκεται σε ύφεση και τα επιτόκια έχουν εκτιναχθεί. Η χρυσή περίοδος του «εύκολου χρέους» τελείωσε. Πλέον, η εξίσωση δεν βγαίνει.
Ο Economist μιλά για εποχή φουά γκρα: οι κυβερνήσεις φουσκώνουν τη χήνα με δανεικά. Αλλά ακόμη και η πιο ορεξάτη χήνα έχει ένα όριο. Και όταν αυτό ξεπεραστεί, θα σκάσει.
Τριπλάσιοι Κινέζοι (και λίγους λέμε)
Ο νέος έρωτας του ελληνικού τουρισμού έχει όνομα και επώνυμο: Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Με πάνω από 250 εκατομμύρια Κινέζους ταξιδιώτες και το 10% να καλοβλέπει Ευρώπη, η Ελλάδα ανοίγει φτερά (και αεροδιάδρομους).
Φέτος, οι πτήσεις Κίνα–Ελλάδα τριπλασιάζονται σε σχέση με το 2019, φτάνοντας τις 12–13 την εβδομάδα. Στην πίστα μπαίνει και η Juneyao Air, ενώ η Air China πετάει Πεκίνο–Αθήνα 4 με 5 φορές τη βδομάδα. Ο τουρισμός παίρνει τα πάνω του και τα POS κάνουν πρόβα για γιουάν.
