Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Το θρίλερ των διαπραγματεύσεων, η παρωδία του δημοψηφίσματος, η περιπέτεια του μεγάλου «όχι», το δράμα του τρίτου μνημονίου, το σίριαλ των πολιτικών εξελίξεων: όλα οδηγούν τελικά στον τίτλο γνωστής κομεντί: Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία.
Αρχίζουμε λίγο ανάποδα, από την κηδεία.
Ολα όσα ζήσαμε τους τελευταίους μήνες ήταν αρκετά για να θάψουμε τη μυθοπλασία μνημονίου – αντιμνημονίου και μαζί της τις ψευδαισθήσεις: Αυτή του ανέμου της αλλαγής που θα σάρωνε αυτόματα Ελλάδα και Ευρώπη, χωρίς να έχουν προηγηθεί οι κατάλληλες διεργασίες.
Αυτή του ηγέτη που θα γοήτευε τους εταίρους με τα λόγια περί Δικαίου και Δημοκρατίας, χωρίς να φροντίσει για πράξεις.
Και πάνω απ’ όλα αυτή των «συμμάχων» εκτός Ε.Ε. (Ρωσία-Κίνα), που θα πρόσφεραν φθηνή χρηματοδότηση και άνευ όρων στήριξη.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στους 4 γάμους.
α) «Λευκός» και σύντομος, αλλά κράτησε την Ελλάδα στην Ευρωζώνη: Ο γάμος των πολιτικών δυνάμεων του τόπου, δηλαδή η εθνική συνεννόηση, με κόμματα της αντιπολίτευσης να ψηφίζουν τη συμφωνία και να προσφέρουν στην κυβέρνηση τη στήριξη που δεν διασφάλισε από αρκετούς βουλευτές της.
β) Προβληματικός: Ο γάμος κυβέρνησης και «αντιπολίτευσης», υποστηρικτών του ευρώ και νοσταλγών της δραχμής στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος φαίνεται ότι θα «γεννήσει» κάλπες το φθινόπωρο.
γ) Διπλός γάμος στην Ευρωζώνη: Παρίσι και Ρώμη σε μία ένωση «από έρωτα», που με στήριξη χωρών της περιφέρειας, θα μπορούσε να «τεκνοποιήσει» αλλαγή πολιτικής.
Αλλά και περίεργος γάμος συμφερόντων της Γερμανίας (δύναμης παραδοσιακά υπέρ της ενοποίησης) με ευρωσκεπτικιστές, χάρη στο σχέδιο Σόιμπλε για προσωρινό Grexit.
Το Βερολίνο δεν επιθυμεί διάλυση του ευρώ. Αντιμετωπίζει, όμως, ολοένα και πιο θετικά την προοπτική «εθελούσιας» εξόδου των αδύναμων κρίκων, με στόχο μία μίνι ένωση ισχυρών.
δ) Επιστρέφοντας στο εσωτερικό της χώρας, καταλήγουμε στον δύσκολο γάμο της ελληνικής κοινωνίας με το… μνημόνιο.
Ακόμη και αυτοί που υποσχέθηκαν το σκίσιμό του ετοιμάζονται να υπογράψουν το τρίτο και μάλλον επαχθέστερο, παραδεχόμενοι πως η εναλλακτική είναι η άτακτη χρεοκοπία.
Ο γάμος αυτός θα μπορούσε να είναι σύντομος.
Εχει, όμως, διάρκεια γιατί με ευθύνη πρωτίστως των ελληνικών κυβερνήσεων και δευτερευόντως των εταίρων «βαφτίσαμε» μεταρρυθμίσεις τη φοροκαταιγίδα και το μαχαίρι σε μισθούς και συντάξεις.
Επιλέξαμε τον δρόμο των οριζόντιων περικοπών που λυγίζουν τους πολλούς για να μη θιγούν συντεχνιακά συμφέροντα.
Γι’ αυτό και ενώ στα χαρτιά είμαστε τα τελευταία χρόνια «πρωταθλητές» στις μεταρρυθμίσεις (κατάταξη ΟΟΣΑ), σε κρίσιμους δείκτες που θα έπρεπε να βλέπουμε αποτελέσματα (διαφάνεια, πάταξη της φοροδιαφυγής, διευκόλυνση του επιχειρείν, προσέλκυση επενδύσεων) παραμένουμε ουραγοί.
Και αυτό θα πρέπει να αλλάξει, εάν θέλουμε σε τρία χρόνια το ευτυχές διαζύγιο από το μνημόνιο και όχι το μνημόσυνο της ελληνικής οικονομίας.
