Για την Ελλάδα που επέστρεψε από τον γκρεμό των μνημονίων έγραφαν πρόσφατα οι Financial Times, συνοδεύοντας το άρθρο με μια ατάκα του διοικητή της κεντρικής τράπεζας Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος είπε: «Το ΔΝΤ και η Ε.Ε. έμαθαν από την Ελλάδα. Εμείς όμως πληρώσαμε το τίμημα – επώδυνα και δημόσια».
Στα μνημόνια αναφέρθηκε πρόσφατα η πρώην Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ, η οποία με τη συμπεριφορά της επιδείνωσε τους όρους για την Ελλάδα. Ο κακός της υπόθεσης ήταν ο μακαρίτης Σόιμπλε, πίσω από τον οποίο καλυπτόταν η Μέρκελ για να επιβάλει τα τιμωρητικά-και λανθασμένα συχνά- μέτρα.
Ο Π. Ρουμελιώτης, που τότε ήταν εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, στο βιβλίο που για το πώς φθάσαμε στα μνημόνια αναφέρεται στην κακόβουλη συμπεριφορά αρκετών εταίρων. Ήταν η Γερμανία, η Ολλανδία, η Αυστρία, η Φινλανδία, αλλά και η Σλοβακία που καθυστέρησαν τη δημιουργία του μηχανισμού στήριξης και πίεζαν φανερά ή κρυφά για έξοδο της χώρας από το ευρώ. Οι Αμερικανοί είχαν επισημάνει τον διττό ρόλο της Γερμανίας, η οποία κατηγορούσε την Ελλάδα για τα ελλείμματα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, που ήταν στην ουσία τα δικά της πλεονάσματα. Το ζήτημα είναι ότι, 15χρόνια μετά, στη χώρα επικρατεί ακόμα καταχνιά, με τις επενδύσεις να είναι ζητούμενο και το παραγωγικό κενό -όπως είπε ο πρόεδρος του ΣΕΒ Σπύρος Θεοδωρόπουλος στους FT- να υπολογίζεται στα 100 δισ. ευρώ.
Μπορεί ο ρυθμός ανάπτυξης να είναι στο 2,2% έναντι 1,6% του μέσου όρου της Ε.Ε., αλλά πρέπει να αναλογιστούμε ότι η χώρα έχασε 40 δισ. πραγματικό ΑΕΠ σε σχέση με το 2008, ενώ οι άλλες κατέγραψαν έκτοτε μεγάλες αυξήσεις. Και η ανάπτυξη στηρίζεται κατά 1,9% στην ιδιωτική κατανάλωση και κατά 4,1% στα αποθέματα. Ο συντελεστής της ιδιωτικής κατανάλωσης είναι ο μεγαλύτερος σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ένωσης, ενώ εντύπωση προκαλεί και το τεράστιο μέγεθος της ιδιωτικής κατανάλωσης, που δεν αντιστοιχεί στα εισοδήματα.
Και ενώ η απόδοση κεφαλαίου στη χώρα μας έχει επανέλθει στα προ κρίσης επίπεδα, η παραγωγικότητα παραμένει εξαιρετικά χαμηλή (50% του μ.ό. της Ε.Ε.). Και χωρίς ανάπτυξη της βιομηχανίας δεν πρόκειται να αυξηθεί η παραγωγικότητα της εργασίας, η οποία είναι απαραίτητη για την άνοδο των μισθών. Προϋποθέσεις για να επιτευχθεί αυτό είναι η πάταξη της πολιτικής διαφθοράς, η σύντομη απονομή δικαιοσύνης, ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα και η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, η οποία έχει απλά μετατραπεί σε ψηφιακή, όπως αποτυπώνεται στην κάρτα εργασίας, στον μηνιαίο ΦΠΑ για όλους, στον κατάλογο πελατών στα συνεργεία Ι.Χ., στην καταγραφή των ασανσέρ κ.λπ. Και οι τραπεζικές δανειοδοτήσεις μετά τα μνημόνια παραμένουν ισχνές. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, το χρέος του επιχειρηματικού μας τομέα προς το ΑΕΠ ανέρχεται στο55%, όταν είναι πάνω από 100% στη Γαλλία και στις άλλες δυτικές χώρες.
