Το 2032 τελειώνει το ευνοϊκό καθεστώς των ρυθμίσεων χρέους (σήμερα διαπραγματεύεται ελεύθερα μόνο το 20%), όπερ σημαίνει ότι, μέχρι να φθάσουμε εκεί, πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και να δούμε τι έκαναν οι άλλοι που πέτυχαν για να το εφαρμόσουμε.
Αλλά το πιθανότερο είναι ότι δεν θα αλλάξει τίποτα και, πρώτα ο Θεός – εφόσον δεν έχουμε κάποια αρνητική έκπληξη-, τότε θα πάμε σε νέες ρυθμίσεις χρέους, που θα μεταθέσουν το πρόβλημα σε μελλοντικό χρόνο.
Και δεν θα αλλάξει τίποτα, καθώς το πολιτικό προσωπικό, στο μεγαλύτερο τμήμα του, αποδεικνύεται κατώτερο των περιστάσεων. Και ευτυχώς που υπάρχουν τα σκάνδαλα τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ, που είναι μια κάποια λύση για την αντιπολίτευση, καθώς τα Τέμπη εξεμέτρησαν το ζην τους, χωρίς να απαιτηθεί το ορθό: βελτίωση του σιδηροδρόμου με ασφάλεια πραγματική και εξορία από τον δημόσιο βίο των αρμοδίων που έβλεπαν τα τρένα να περνούν.
Στο παρελθόν, υπήρξε υπουργός Μεταφορών (πετυχημένος έλεγαν) που πήγε στο χωριό του στην Αιτωλοακαρνανία έναν συρμό και τον έστησε ως πρόπλασμα του τρένου που θα πήγαινε κάποτε. Ο λόγος ήταν προεκλογικός και το τρένο δεν πήγε ποτέ! Και της κυβέρνησης τα στελέχη δεν είναι σε καλύτερη μοίρα. Ο συνεκτικός ιστός της εξουσίας είναι ισχυρός, αλλά η κακοδιαχείριση που έχει καταγραφεί σε πολλούς τομείς αποδεικνύει ότι στην καλύτερη έχουν υποχωρήσει τα αντανακλαστικά τους. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ έστειλε στα αποδυτήρια πολλά κυβερνητικά στελέχη, με ερωτηματικά και για άλλα. Ενώ, αν ξεκινήσει έρευνα για τα κονδύλια του Ταμείου Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης, ο πάγκος της κυβέρνησης θα περιοριστεί σημαντικά.
Μια ανάλογη κατάσταση σύγχυσης ζούσε η Ελλάδα και πριν από μια 12ετία -με κυβέρνηση πάλι της Ν.Δ.-, που οδήγησε, το2015, στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και την υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου, μετά το τέλος της αριστερής αυταπάτης, που πίστευε ότι μπορεί να κατευθύνει κατά το δοκούν η Ελλάδα τις αγορές… Η διάψευση εκείνων των προσδοκιών πλαισιώθηκε από πολιτικές καταγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ κατά των προηγουμένων. Η Ν.Δ., πριν από τις εκλογές του 2019, είχε κάνει λόγο για εξεταστική επιτροπή, προκειμένου να διερευνηθεί το πώς φθάσαμε στα μνημόνια, η οποία και δεν έγινε ποτέ! Το πώς φθάσαμε το μάθαμε στην πορεία, καθώς έχουν μιλήσει οι περισσότεροι πρωταγωνιστές. Εκείνο που δεν θα μάθουμε ποτέ και παραμένει ακατανόητο είναι: γιατί επαναλαμβάνονται από τις πολιτικές ηγεσίες τα ίδια λάθη.
Οι προτεραιότητες για τη χώρα είναι γνωστές από χρόνια και υποτίθεται ότι τα κόμματα συμφωνούν. Ανάταξη της οικονομίας μέσω άλλου παραγωγικού μοντέλου, ώστε να μπορούμε να υποστηρίζουμε ισχυρή εθνική άμυνα, που θα παρέχει ασφάλεια στους ντόπιους, αλλά και στους επενδυτές που θέλουμε να προσελκύσουμε στην Ελλάδα. Αυτό θα προσφέρει ευμάρεια στην κοινωνία, με καλύτερα εισοδήματα, καλύτερες δομές υγείας κ.λπ. Αν δεν μπορούμε μόνοι μας να τα κάνουμε όλα αυτά, ας πάρουμε μάνατζερ με συμβόλαιο να μας οργανώσει.
