Κοιτάζω νοερά την Ελλάδα: Την Ηγουμενίτσα, την Σαγιάδα, την Φλώρινα, το Φλάμπουρο, την Νίκη, τον Έβρο, το Σουφλί… To Ρέθυμνο, Τα Ζωνιανά . Μια Ελλάδα που έπρεπε όλοι, όλη να την αγαπάμε, αφού η αγάπη πρέπει να είναι «συμπεριληπτική» για όλους τους Ανθρώπους όπου και εάν βρίσκονται στην Ελλάδα. «Από το Έβρο έως το Ταίναρο» όπως ήταν ο τίτλος παιδικού βιβλίου της δεκαετίας του ’60.
Οι Έλληνες αισθάνονται προσβεβλημένοι, περιφρονημένοι και εγκαταλελειμμένοι.
Υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερο από τον αποκλεισμό από την οικονομική δραστηριότητα που υφίστανται οι Έλληνες, που δημιουργεί την αίσθηση της ταπείνωσης: Ο αποκλεισμός από την δημιουργία, ο αποκλεισμός από την συμμετοχή στην δημιουργική παραγωγή οικονομικού αποτελέσματος. άρα και ικανού εισοδήματος, ο αποκλεισμός από την «συμπερίληψη».
Συμπερίληψη στην εκμετάλλευση
«Συμπερίληψη», μια έννοια του συρμού της γραφειοκρατικής και εξ ου άνευ ουσίας δήθεν Ε. «Ενωσης», με επισφαλείς επικεφαλής, που τώρα «συνωστίζονται» πίσω από τον Τραμπ, ο οποίος τους βλέπει ως απρόσωπους χειροκροτητές του , και εκείνοι ήθελαν να πιστεύουν ότι «ήταν φίλοι του».
Το συνειδητό μού λέει ότι η έννοια της συμπερίληψης, εφευρέθηκε και επιβλήθηκε ΜΟΝΟ για την αναγκαστική μετακίνηση των λαών και την αποδοχή της τεχνητής δημιουργίας μεταναστευτικών ροών για την οικονομική και εξουσιαστική εκμετάλλευση των ανθρώπων, και για την προοδευτική (τώρα ευχερώς ορατή) αναδιάταξη των «συνόρων» με γεωπολιτικό-οικονομικά κριτήρια.
Το συνειδητό μου είχε επαναστατήσει, γιατί σκεφτόμουνα ότι η συμπερίληψη δεν έχει ισχύσει πουθενά αλλού, εκτός από το να δημιουργήσει και να επιβάλει : νέο δουλεμπόριο και «Trafficking” αρχικά, μηδενιστική αποεθνοποίηση με μίξη πληθυσμών με σκοπό την κατάργηση κοινωνιών με αξιακή ταυτότητα, και την μετάλλαξή τους σε μάζες απρόσωπων αλλά πειθήνιων δούλων και ηλίθιων καταναλωτών…. και τελικά για να δημιουργηθεί χώρος, νοοτροπία και μηχανισμοί, για την μετακίνηση «προσφυγιάς» που θα δημιουργήσουν οι πόλεμοι….
Συμπερίληψη στη «μιζέρια»
Το θέμα δεν είναι πλέον καινούργιο. Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος ειδικές γνώσεις, ούτε Διδακτορικό στο συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο για να το καταλάβει. Η Πραγματικότητα που βιώνει η Ελληνική Κοινωνία αποτελεί τεκμηρίωση πολύ καλύτερη από κάθε ερευνητική μέθοδο, ή εφαρμογή οικονομετρικών εργαλείων. Δεν αναφερόμεθα πλέον στην κλασσική τεχνητή ταξική διαστρωμάτωση που περιθωριοποιεί τους Έλληνες με τεχνητούς πολυπαραμετρικούς μηχανισμούς. Δεν μιλάμε πλέον απλώς για πλούσιους και φτωχούς, ή για «πρωτευουσιάνους» (η κατάρα της ξιπασιάς ) και «επαρχιώτες». Αυτό ήταν ένα ακόμα εργαλείο ψυχολογικής πίεσης για την εφαρμογή του μοντέλου των περιφερειακών ανισοτήτων.
Η μόνη συμπερίληψη που υπάρχει για τους Έλληνες , είναι η συμπερίληψη στην «μιζέρια». Τόσο η μιζέρια, όσο και η αναγκαστική συμπερίληψη των Ελλήνων σε αυτήν, είναι αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών εφαρμογής συγκεκριμένων κοινωνικοοικονομικών μοντέλων, όπως αυτά αναλύθηκαν εκτενώς σε άρθρο μας στην Ν 17 6 2025.
Δεν υπάρχει συμπερίληψη των Ελλήνων στην όποια δημιουργία και στην όποια θετική Οικονομική διαδικασία που γίνεται στην Ελλάδα.
Οι Έλληνες είμαστε ένας λαός με τεράστιες δημιουργικές δυνατότητες και ικανότητες, που έχουμε αποδείξει διεθνώς ότι κάνουμε μεγάλα όνειρα, τα οποία -εκτός Ελλάδος- κάνουμε πραγματικότητα. Στην Ελλάδα όμως, οι Έλληνες δεν συμπεριλαμβάνονται στην όποια δημιουργία συμβαίνει, ούτε συμπεριλαμβάνονται στην όποια οικονομική δραστηριότητα. Στην Ελλάδα η διάσταση Όνειρο -Όραμα- Δημιουργία, δεν είναι για τους Έλληνες.
Για τους Έλληνες έχει εξασφαλισθεί η συμπερίληψη στην συνολική Παρακμή.
Οι Έλληνες «μπορούν»: :
1: να συμπεριλαμβάνονται στην οικονομική διαδικασία της «βίαιης εκποίησης» της ιδιόκτητης ακίνητης περιουσίας τους, στους ξένους, είτε μέσω κατασχέσεων, είτε μέσω -εκ των συνθηκών- αναγκαστικής πώλησής των, αφού με την δυσβάστακτη φορολογία και τον ταυτόχρονο περιορισμό του εισοδήματός τους -αφού είναι αποκλεισμένοι από την δημιουργία και από την παραγωγή πλούτου-, δεν μπορούν να την κρατήσουν. Συμπεριλαμβάνονται επίσης στην -αποτέλεσμα των ανωτέρω- «στεγαστική κρίση».
2: να συμπεριλαμβάνονται στην υπερ-φορολόγηση που δημιουργεί υπερ-πλεονάσματα, και φτωχοποίηση, για να προ-πληρώνεται το τεχνητά δημιουργημένο δήθεν χρέος, προς τεχνητά δημιουργηθέντες ξένους δανειστές.
3: να συμπεριλαμβάνονται στην τεχνητά εμποδιζόμενη εξυπηρέτηση – εξόφληση των φορολογικών τους υποχρεώσεων μέσα από τον μηχανισμό δέσμευσης των καταθέσεών τους, τις οποίες εν συνεχεία δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να εξοφλήσουν το προς την εφορία χρέος τους, ενώ ταυτόχρονα μπορούν…
4. να συμπεριλαμβάνονται στο να παρακολουθούν -δεμένοι χειροπόδαρα- την αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών, των ατομικών τους -έστω και μικρών ποσών- και των συλλογικών, αυξάνοντας έτσι τεχνητά το συνολικό ιδιωτικό χρέος.
5. να συμπεριλαμβάνονται στην παρακολούθηση της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας που είναι ιδιοκτησία τους και συγκροτήθηκε με την συλλογική εργασία και συμμετοχή του Ελληνικού Λαού, απλώς για την πραγματοποίηση της εφαρμογής της Ιδεοληψίας του Θατσερισμού και του Μερκελισμού που οδήγησαν σε Παγκόσμια κρίση που συνεχώς βαθαίνει. Πάντως ακόμα και το επιχείρημα ότι εκποιώντας τα πάντα το (τεχνητό) χρέος μειώνεται, γελοιοποιείται πλήρως, μια και το χρέος αυξάνεται..
Συμπερίληψη στην συλλογική παρακμή
Εν κατακλείδι για τους Έλληνες έχει εξασφαλισθεί η συμπερίληψη στην συλλογική παρακμή. Ελλάδα : ένα ακόμα παραμύθι για τον Ντίκενς..
Πιστεύω δεν θα υπήρχε καλύτερος κοινωνικοοικονομικός αναλυτής της πραγματικότητας που βιώνει σήμερα η Ελληνική Κοινωνία από τον Κάρολο Ντίκενς.
To σύγχρονο κακό παραμύθι που έγραψε η παγκοσμιοποίηση, (με πλασιέ βιβλίων …την Θάτσερ και την Μερκελ) γύρισε την Οικουμένη και την Ελλάδα στην Εποχή της Βικτωριανής Αγγλίας. Ο Ντίκενς δεν ήταν μόνο μυθιστοριογράφος (παραμυθάς αν θέλετε) αλλά ταυτόχρονα δημοσιογράφος, και κοινωνικός «αναλυτής-κριτικός». Τα «παραμύθια» του αυτά, σήμερα έχουν την αξία πανεπιστημιακών Κοινωνικοοικονομικών «εγχειριδίων», καθώς αναλύουν την δυναμική της τότε «αγγλικής πραγματικότητας» με παραμέτρους την εκβιομηχάνιση, την φτώχια, την πάλη των τάξεων και τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς. Τα παραμύθια-αναλύσεις του, εχουν εφαρμογή (και) στην σημερινή Ελλάδα. Τα Χριστούγεννα του Σκρουτζ αναλύουν τις κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις της συγκέντρωσης του χρήματος σε «ραντιέρη». Ο Σκρουτζ δεν είχε σχέση με την συσσώρευση Κεφαλαίου, για «παραγωγή». Ο Σκρουτζ δεν δημιουργούσε ΑΕΠ. (αντίθετα με τον συναπόφοιτό μου από την Σχολή Μωραΐτη Βαγγέλη Μυτιληναίο που παράγει ΑΕΠ) .. Σε αυτό το παραμύθι των Χριστουγέννων, υπάρχουν συγκεκριμένοι ρόλοι γραμμένοι για τους σύγχρονους Έλληνες.
Η μισθοδοσία του υπάλληλου (Bob Cratchit) δεν φτάνει ούτε για φαγητό, παρά το ότι αναγκάζεται να εργάζεται υπερωρίες. Ο εργαζόμενος αυτός δεν έχει θέρμανση και ξεπαγιάζει από το κρύο ενώ δεν υπάρχουν χρήματα για την επ’ αμοιβή θεραπεία που γιου του Tim. (Το ΕΣΥ του Ανδρέα Παπανδρέου δεν υπάρχει στην Βικτωριανή Εποχή, ακριβώς όπως δεν υπάρχει και στην σημερινή Ελλάδα.). Η εταιρεία φωτισμού τους εχει κόψει το φως. Κάποια παιδιά κοιτάζουν έξω από τα παράθυρα τους λίγους που κάθονται γύρω από το Τζάκι.. Στο κατάφωτο σπίτι εχουν καλεσμένους και τα παιδιά παίζουν γύρω από το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο, με τα παιχνίδια και τις λιχουδιές να περισσεύουν, Αυτή η Αγγλία της Βικτωριανής εποχής, υποτίθεται ότι ύστερα από αγώνες και εξελίξεις της τεχνολογίας, άλλαξε προς το καλύτερο για τον Ανθρωπο.
Πίσω στη Βικτωριανή εποχή
Η Παγκοσμιοποίηση και τα μοντέλα της μας γύρισαν στην Βικτωριανή εποχή . Το Χρήμα -ως μοναδικό μέτρο ταυτότητας και ζωής- συγκεντρώνεται (τεχνητά) στα χέρια «ραντιέρηδων» (Σκρουτζ) . που «δημιουργούν τεχνητό χρέος». (Θυμίζει κάτι?)
Στο σύγχρονο παραμύθι, οι Έλληνες βλέπουν τον εαυτό τους μέσα στο έργο του Ντίκενς. Πρωταγωνιστούν άνετα στον «Όλιβερ Τουίστ» ως υπό εκμετάλλευση παιδιά, με το ρόλο του «Φειγκιν» (Fagin), δοσμένο στα οικονομικά μοντέλα που επέλεξε η πολιτική, ύστερα από ευρύτατο Casting.
Η «Σταχτοπούτα» ένα βαθύτατα πολιτικό παραμύθι, αλλά και «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» του Κρίστιαν Άντερσεν, μπορούν να βρουν τους πρωταγωνιστές τους στα πρόσωπα των σημερινών Ελλήνων.
Διαχρονικά ο εχθρός είναι η εξουσία, το βίτσιο της ηδονής και της ταπείνωσης του Ανθρώπου.
Προσβολή και Περιφρόνηση
Το καιρό της κατοχής η ανέχεια ήταν μεγάλη προκαλώντας μέχρι και θάνατο. Κανείς όμως στην Ελλάδα κανείς δεν αισθάνθηκε προσβεβλημένος, περιφρονημένος, και εγκαταλειμμένος. Τα συναισθήματα που υπήρχαν ήταν ενάντια στον κατακτητή.
Γιατί σήμερα οι Έλληνες αισθάνονται προσβολή και περιφρόνηση;
Ένα Αμερικανικό παράδειγμα : “They will get over it”, “we are all going to die:”
Οι περικοπές στα προγράμματα υγείας στην Αμερική, που επιμένουν να νομοθετήσουν οι Ρεπουμπλικάνοι, θα θέσουν εκτός συστήματος υγείας 16.000.000 Αμερικανούς και θα προκαλέσουν αμέσως 50.000 θανάτους Τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα θα είναι εκθετικά αρνητικά, καθώς θα κλείσει μεγάλος αριθμός γηροκομείων, με υπέργηρους να πετάγονται στο δρόμο, αλλά και πολλές μονάδας υγείας να κλείνουν.
Σε μια κεκλεισμένων το θυρών συζήτηση μεταξύ ρεπουμπλικάνων γερουσιαστών εκφράστηκε η κομματική ανησυχία για τις αρνητικές αντιδράσεις της κοινωνίας στις περικοπές. Τότε ο Ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής του Κεντάκι Mich McConnel (πρώην -κατά δική μας αναλογία- «κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος») είπε στους συνάδελφους του: Το νομοσχέδιο θα περάσει οπωσδήποτε. Όσον αφορά τους ψηφοφόρους .. «They will get over it».(MSNBC 26 Ιουνίου 2025) δηλ. Τι θα κάνουν, θα διαμαρτυρηθούν και τελικά θα το αποδεχθούν ή «ας τους να φωνάζουν, θα τους περάσει…»
Σε αυτή την κυνική δήλωση θα μπορούσε να προστεθεί και η απάντηση της Γερουσιαστού της Αϊόβα Joni Ernst στους ψηφοφόρους της, απαξιώνοντας τις διαμαρτυρίες τους ενάντια στο ιδιο Νομοσχέδιο όταν της είπαν ότι με τις περικοπές θα πεθάνει κόσμος. «Στο τέλος ολοι θα πεθάνουμε» είπε προκλητικά η Ernst, πιστεύοντας ότι αυτή υποστηρίζει το σωστό και ότι οι ψηφοφόροι της ήταν λάθος.
Προτεσταντικό μοντέλο
H προκλητικότητα και η προσβολή απέναντι στους Ανθρώπους είναι ίδιον εκείνων που εχουν τα χαρακτηριστικά του «Σκρουτζ». Είναι μια συγκεκριμένη νοοτροπία του «ατομισμού/εγωκεντρισμού»(Individualism) και του προτεσταντικού μοντέλου: «Ο καθένας μόνος του σε μια δαρβινική κοινωνία με αποστολή την συγκέντρωση χρήματος και εξουσίας, δύναμης, επιβολής και ηδονών, σύμφωνα με στερεότυπους προκατασκευασμένους κανόνες, και μετά ‘χώμα ήρθες’, χώμα η τέφρα γίνεσαι και άσε μας ήσυχους». Το μοντελάκι αυτό το έχουμε αναλύσει και αλλού με χαρακτηριστικό ότι παραμένει διαχρονικά «εντελώς ανύποπτο» του Ανθρωποκεντρικού Πολιτισμού.
Και οι Αμερικανοί αισθάνονται και προβολή και περιφρόνηση και εγκατάλειψη από αυτούς που εξέλεξαν να επιμελούνται της οργανωμένης κοινωνίας που τους λένε «ε δεν πειράζει που θα πετάξουμε στο δρόμο από το γηροκομείο τον πατέρα σου» , δεν πειράζει που θα κλείσουν Νοσοκομεία και κέντρα Υγείας, δεν πειράζει εάν είσαι ένας από το 16 εκατομμύρια Αμερικανούς που δεν θα έχουν στοιχειώδη περίθαλψη, «δεν πειράζει ρε φίλε που 50.000 Αμερικανοί θα πεθάνουν αμέσως» δεν πειράζει. Αφού όλοι θα πεθάνουμε κάποτε ας ταλαιπωρηθούν ή και ας πεθάνουν 16.000.000 Αμερικανοί. Αφού όλοι κάποτε θα πεθάνουμε. Και μην χτυπιέστε …«κάποια στιγμή θα το συνηθίσετε». «Θα σας περάσει». Προέχει όχι το να ζήσετε εσείς ή να μην υποφέρετε, αλλά ο Σκρουτζ να μαζεύει χρήματα. Αν αυτό δεν είναι προσβολή στον Άνθρωπο, τότε τι είναι προσβολή;
Συλλογικό και ατομικό καλό
Το μυστικό είναι απλό. Στην εξέλιξη των πολιτισμών εξέχουσα θέση είχε η οργάνωση της κοινωνίας ως μιας συλλογικής οντότητας που διασφαλίζει το συλλογικό και το ατομικό καλό.
Το πρόβλημα ξεκινά από την στιγμή που η συλλογική οντότητα, αναθέτει 100% τον σκοπό αυτόν, στην αγορά. Η αγορά έχει ως μοναδικό αλγόριθμο το χρήμα και το κέρδος. Αν δεν προγραμματίσει κάποιος μεσα στο σύστημα αξίες και έννοιες ανθρωποκεντρικού πολιτισμού, η αγορά ως αλγόριθμος «δεν βλέπει τον Ανθρωπο» και μοιραία θα τον τσαλαπατάει και θα τον προσβάλει.
Για αυτό και οι ‘άνθρωποι που καταλαβαίνουν τον εαυτό τους και την ζωή με το Προτεσταντικό μοντέλο τύπου Θάτσερ, Μερκελ, McConnel κλπ. Διαμορφώνουν τον Κόσμο, ως ένα απάνθρωπο δαρβινικό Κόσμο. Είναι το μόνο που ξέρουν, το μόνο που τους έμαθαν. Είναι όπως οι ανθρωποφάγοι. Είναι το μόνο που ξέρουν. Το μόνο που τους έμαθαν.
Στην Ελλάδα μισθοί και συντάξεις τελειώνουν στις 15 του μήνα, αλλά όπως ο Σκρουτζ, ένας πολιτικός clown λέει στους Έλληνες ότι μπορούν να ζήσουν άνετα με αυτά που παίρνουν. (Θυμίζει κάτι?)
Καταργήθηκε το κράτος πρόνοιας
Στην Ελλάδα το Κράτος πρόνοιας καταργήθηκε, το ΕΣΥ διαλύθηκε, και γυρίσαμε στην Βικτωριανή εποχή όπου η υγεία εντάχθηκε (και αυτή) στην «αγορά». Και κάποιος πολιτικός clown λέει στους Νοσοκομειακούς Γιατρούς που ζητούν καλύτερες συνθήκες υγείας για την κοινωνία, ότι αυτές είναι κομμουνιστικές απόψεις.
Το προσβλητικό στοιχείο είναι ότι οι Clowns της Αμερικής ή της Ελλάδος αντιμετωπίζουν τον Ανθρωπο περιφρονητικά. Οι ίδιοι οι Clowns στα ξυλοπόδαρά τους πάνω, αισθάνονται «μεγάλοι», καλύτεροι από τους άλλους, και ηδονίζονται να τους το δείχνουν, Οι clowns λένε στον Αμερικάνο δεν πειράζει αφού θα πεθάνεις που θα πεθάνεις, πέθανε τώρα να ησυχάσουμε. Και οι Ελληνες Clowns το ιδιο λένε. Έχεις λεφτά ζεις. Δεν έχεις! Δι ευχών….
Οι Πολιτικοί γνωρίζουν ότι ποτέ δεν τους ζήτησα κάτι προσωπικό. Οι συνεργασίες μου μαζί τους αφορούσαν και αφορούν πάντα το κοινό καλό… που θα έπρεπε να είναι και η αποστολή της Πολιτικής… Καθώς πάντα ενεργώ με βάση το «δέον», χωρίς να έχω κανένα ενδιαφέρον να προσαρμοσθώ στην πραγματικότητα του συστήματος, στις επαφές μου με τους πολιτικούς, «προτείνω» να προσαρμοσθεί το σύστημα σε κάτι καλύτερο.
Από τις προσβολές που αισθάνεται ο Έλληνας, είναι και ότι τον αντιμετωπίζουν σαν «αιτηματία»…- επαίτη ! Αντί να τον τιμούν.
Ο Παύλος Βαρδινογιάννης με είχε διδάξει «αυτά που γράφεις να είσαι έτοιμος να τα δεις αύριο πρωτοσέλιδα, αν είσαι, τότε στείλε τα». Εφαρμόζω πάντα την από το 1980 συμβουλή κατά γράμμα,…και τα στέλνω !
Το θέμα μου είναι η Κοινωφελής προσφορά των Ελλήνων του εξωτερικού στην Ελλάδα, χωρίς (συγκεκριμένα) προσβλητικά εμπόδια και παγίδες. Κάτι το αυτονόητο.
Κάποιοι μάς λένε, ξεροκαταπίνοντας ευγενικά : «ξέρετε, εσείς έχετε το Αγγλοσαξονικό δικαιϊκό σύστημα, ενώ εμείς ακολουθούμε την Γερμανική έννομη τάξη.»
Κλειστό το σύστημα
Προτείνω όμως να κάνουν κάποια τηλεφωνήματα σε συγκεκριμένους Ανθρώπους ώστε να ανοίξει ο δρόμος για συνεργασίες κοινωφελούς προσφοράς .Αυτό, διότι «το σύστημα είναι κλειστό». Στην νεανική μου ηλικία συναντούσα -άνετα τον τότε Πρωθυπουργό Γεώργιο Ράλλη, τον Αντιπρόεδρο Παπακωνσταντίνου, τον Προέδρο της Βουλής Παπασπύρου, τον Υπουργό Εσωτερικών Χριστόφορο Στράτο, ακόμα και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ως ΥΠΕΞ και ως Υπουργό Συντονισμού, μόνο με την τότε άρτι αποκληθείσα ακαδημαϊκή μου ιδιότητα. «Το σύστημα ήταν ανοιχτό» και μια συνάντηση με Πολιτική ηγεσία θεωρείτο αυτονόητο ότι θα είχε σκοπό προτάσεις για το καλύτερο. Σήμερα το σύστημα είναι κλειστό. Απειλείται από προτάσεις για το καλό, ή στην καλύτερη περίπτωση δεν ενδιαφέρεται. Αν λοιπόν δεν κάνεις το χατίρι του συστήματος να τα παρατήσεις, και επιμένεις στην διαλεκτική σχέση μαζί του, θα πρέπει να βρεις κάποιον -μέσα από το σύστημα- να πει για σένα «άνοιξε σουσάμι».. για να μπεις.
Ανάλυση-Προβληματισμός
Αναλυτικός πάντα με πρίσμα το Καλό της Ελλάδας, άρχισα τους προβληματισμούς.
1: Εάν σε πολιτικό επίπεδο θεωρούν ότι «όλα είναι καλά», ή περιορίζονται παθητικά στην εξήγηση του «γιατί δεν είναι», χωρίς να υπάρχει πολιτική βούληση για αλλαγή, τότε πως θα πολεμηθεί το «βαθύ κράτος» και θα αφαιρεθεί χειρουργικά η μιζέρια που επιβάλλεται στους Έλληνες ?
2. Εάν το σύστημα είναι κλειστό και δεν υπάρχει διαλεκτική σχέση με την πολιτική, τότε το σύστημα είναι καταδικασμένο όχι μόνο να μην εκτελεί την αποστολή του να επιμελείται του κοινού καλού, αλλά είναι βέβαιο ότι το σύστημα θα αυτοκαταστραφεί, όπως και κάθε σύστημα που είναι κλειστό και αναπνέει τις εκπνοές του.
Η Πολιτική φοβισμένη
Η Πολιτική για να επιτελέσει την αποστολή της, δεν μπορεί να είναι φοβισμένη. Όταν οι Πολιτικοί φοβόνται ότι οι κινήσεις τους παρακολουθούνται, και μαγνητοφωνούνται, σε μια πραγματικότητα που δίνει το δικαίωμα κοντά στα ξερά να καίγονται και τα χλωρά, πως μπορεί η Πολιτική να είναι ένα ανοιχτό σύστημα σε διαλεκτική σχέση με την Κοινωνία.
*Ο Ανδρέας Αθηναίος είναι Καθηγητής Πανεπιστημίου – American Association of University Professors (1977) – Αριστείο Ακαδημαϊκής Διδασκαλίας Η.Π.Α. (1987) και πρώην Νομάρχης.
