Οι πονηρούληδες θα επιστρέψουν τις επιδοτήσεις, είπε για το θέμα με τον ΟΠΕΚΕΠΕ ο Κωστής Χατζηδάκης, σε μια προσπάθεια να διασκεδάσει τις εντυπώσεις στην κοινή γνώμη από το πρόστιμο των 415 εκατ. που θα πληρώσει η χώρα, ήτοι οι φορολογούμενοι.
Στην Ευρώπη σήμερα κατέχουμε τη θλιβερή πρωτιά όσον αφορά τα πρόστιμα για τις αγροτικές επιχορηγήσεις, με το ποσό του ΟΠΕΚΕΠΕ να αφορά το 75% των συνολικών προστίμων που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα.
Να σημειωθεί ότι δεν μας ελέγχει μόνο η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, αλλά επίσης η OLAF (υπηρεσία για τις απάτες) και η ίδια η Κομισιόν. Και όσον αφορά την αποπληρωμή του, είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα… Οι τρόποι είναι δύο. Είτε απευθείας από τον προϋπολογισμό είτε μέσω της μείωσης των επιδοτήσεων όλων των αγροτών κατά 5% για σειρά ετών.
Οι εμπλεκόμενοι, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία υπουργοί (Βορίδης και Αυγενάκης), δήλωσαν αθώοι από τη μεριά τους και η δικαιοσύνη μαζί με τη Βουλή θα αναλάβουν τη διερεύνηση.
Απάτες, βέβαια, γίνονται σε όλη την Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ. Εκεί όμως το κράτος δουλεύει αποτελεσματικότερα και η απονομή δικαιοσύνης είναι ταχύτερη και περισσότερο αξιόπιστη. Εδώ μόνο ο χρόνος για να διερευνηθεί μια υπόθεση, να φθάσει μετά στο ακροατήριο και να δικαστεί για να βγει απόφαση, μπορεί να πάρει και μια ζωή.
Όσοι κοιτάνε την Ελλάδα σκεπτόμενοι να κάνουν δουλειές στη χώρα μας, απελπίζονται με την αργοκίνητη δικαιοσύνη και καταλήγουν στο ου μπλέξεις. Και η υπόθεση με τον ΟΠΕΚΕΠΕ, που σχετίζεται με πολιτικούς και δη κομματικά κίνητρα, μοιάζει με σταυρόλεξο για πολύ, πολύ δυνατούς λύτες, πρωτίστως για τους ίδιους τους δικαστές.
Δεν είναι τυχαίο ότι η χώρα είναι 24η στις 27 της Ε.Ε. στην αποτελεσματικότητα του Δημοσίου και στην 25η θέση στην απονομή δικαιοσύνης… και τούτα παρά τα βήματα ψηφιοποίησης που έχουν γίνει και τα νέα συστήματα που έχουν υιοθετηθεί.
Πώς θα εξελιχθεί στη Βουλή η υπόθεση των δύο υπουργών δεν μπορούμε να ξέρουμε, αλλά η ουσία δεν είναι εκεί, καθώς όλη η ιστορία άπτεται της δημόσιας διοίκησης που είναι επιρρεπής στη διαφθορά, η οποία ως γνωστό λειτουργεί πέρα από χρώματα και ιδεολογίες, καθώς οι τελευταίες μόνο κατ’ όνομα υφίστανται.
Η δικλίδα ασφαλείας είναι μια και έχει να κάνει με τον περιορισμό του κράτους, που για να επιτευχθεί με τρόπο βιώσιμο -χωρίς κομματικούς πάτρωνες με ιδιοτελείς ατζέντες- πρέπει να συνδυαστεί με ανασυγκρότηση της παραγωγικής οικονομίας.
Σήμερα η ελληνική οικονομία παραμένει εξαρτημένη από υπηρεσίες, εισαγωγές και κατανάλωση και παρά την άνοδο του τουρισμού, η αγοραστική μας δύναμη φιγουράρει στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης.
