Αυτό με το Δημοσιονομικό Συμβούλιο, που θα γίνει Ανεξάρτητη Αρχή και θα ελέγχει τα προγράμματα των κομμάτων, θα μπορούσε να ήταν ένα καλό αστείο.
Θα ήταν αποτελεσματικότερο ενδεχομένως να βρεθεί κάτι που να αξιολογεί (αντί προγραμματικών εκθέσεων ιδεών) τη συνέπεια μεταξύ λόγων και πράξεων.
Υπάρχουν σήμερα κόμματα που λένε ότι θα κάνουν διαγραφή του χρέους, αλλά και άλλα που υπονοούν την έξοδο από το ευρώ. Θα ελέγχει μήπως το κατά πόσο είναι εφικτό αυτό; Και ας υποθέσουμε ότι η νέα Αρχή και στα δύο προαναφερόμενα πει (που είναι το λογικό) ότι δεν μπορούν να γίνουν για μια σειρά από λόγους. Την επόμενη στιγμή θα βγει το «κρινόμενο» κόμμα και θα πει τα αντίθετα, όπως ακριβώς κάνουν και σήμερα στα πάντα.
Χώρια ελλοχεύει ο κίνδυνος η Αρχή, για να μη χαλάει χατίρι σε κανέναν, να τα βρίσκει όλα τέλεια -υπό προϋποθέσεις βέβαια…-, ώστε να διαχέονται και οι ευθύνες. Οι θέσεις των κομμάτων μοιάζουν μεσσιανικές και εύκολα υπόσχονται θαύματα. Και αυτό δεν αφορά μόνο τα μικρά κόμματα, αλλά και τα μεγάλα, που άλλα λένε ως αντιπολίτευση και άλλα κάνουν ως κυβέρνηση.
Υπάρχουν κάποια που υποστηρίζουν ότι πρέπει στο θέμα της Ουκρανίας να είμαστε είτε ουδέτεροι είτε ευμενώς διακείμενοι προς τη Ρωσία. Και υπάρχουν και άλλα, αντίθετα. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με ακρίβεια ποια είναι η σωστή θέση, κάτι που θα φανεί έπειτα από πολλά χρόνια. Για παράδειγμα, το2015 το πολιτικό εκκρεμές κινήθηκε προς μια κατεύθυνση(πρωτόγνωρη μέχρι τότε), με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να επιβεβαιώνει το σύνηθες στην Ελλάδα: άλλα λέμε προεκλογικά και άλλα κάνουμε μετεκλογικά…
Πολλά από εκείνα που έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν τελείως ανεδαφικά, με τις δεδομένες συνθήκες που υπήρχαν στη χώρα. Αν οι συνθήκες άλλαζαν και η χώρα αποκτούσε βιομηχανική βάση, άλλαζε τη δομή του κράτους κ.λπ., θα μπορούσε -ως υπόθεση εργασίας- να βγει ακόμα και από το ευρώ, χωρίς μεγάλους κραδασμούς. Αλλά αυτό ήθελε προετοιμασία και όχι γονατογραφίες.
Κάτι αντίστοιχο ήταν και η φράση (που πήγε άπατη καθώς δεν υποστηρίχθηκε) του Γιώργου Παπανδρέου λίγα χρόνια πριν σχετικά με το «περίστροφο πάνω στο τραπέζι», που ήταν ο δυνητικός εκβιασμός των ευρωπαϊκών τραπεζών και της Ε.Ε.-προκειμένου να μετριάσουν τις πιέσεις στην Ελλάδα- με το ενδεχόμενο να μην πληρωθούν τα ελληνικά ομόλογα που είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους.
Τα κόμματα και τα προγράμματά τους τα αξιολογούν οι πολίτες που τα ψηφίζουν και με την εμπειρία που αποκτούν συχνά τα καταψηφίζουν. Και καλώς γίνεται έτσι. Τα περί την οικονομία εντεταλμένα όργανα δέον είναι να ασχολούνται με το πώς θα αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Αυτό έχουμε ανάγκη άμεσα και όχι αξιολογήσεις σε κομματικά προγράμματα, που ούτως ή άλλως όλα είναι περί διαγραμμάτων, κάτι που ξέρουν τόσο οι πολίτες όσο και τα ίδια τα κόμματα.
