«Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν»; Ο Μικ Τζάγκερ είναι ογδόντα χρονών. Ο Τζο Μπάιντεν 81. Ο πρώτος ροκάρει, ο δεύτερος ρετάρει. Είναι η ηλικία ένας αριθμός; Μετά τα 79 με 82 χρόνια, μαθαίνω ότι δεν αλλάζουν και πολλά στον οργανισμό. Αλλάζουν, όμως, στον σχεδιασμό και κάποιοι κάνουν λογαριασμό.
Όσο θλιβερό είναι να αφήνεται -από τους οικείους του, κυρίως- ο ένοικος του Λευκού Οίκου να εκθέτει διανοητικές αδυναμίες, διεκδικώντας την «πιο δύσκολη δουλειά του κόσμου», άλλο τόσο απογοητευτικό είναι η «υπερδύναμη» στην τρίτη ηλικία να αναζητά δύναμη. Σε όλες τις ΗΠΑ μόνο δύο ογδοντάχρονοι ξέρουν από εξουσία; Δεν φαίνεται αρκετή καμιά θεραπεία.
«Η μνήμη μου είναι μια χαρά» απαντά ο Αμερικανός πρόεδρος και το αποδεικνύει με χαρά, στέλνοντας τον Αιγύπτιο πρόεδρο Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι… το Μεξικό να κυβερνήσει.
Η μνήμη μου στο βιβλίο «Ασθενείς ηγέτες στην εξουσία» του Ντέιβιντ Όουεν -του γνωστού από την περιπέτεια της Γιουγκοσλαβίας διδύμου διαμεσολαβητών Βανς Όουεν- με έχει οδηγήσει.
Σε αυτό ο πρώην ΥΠΕΞ της Βρετανίας, νευρολόγος, εξετάζει τη σχέση πολιτικής και ασθένειας την περίοδο 1901-2007. Ο Τζον Κένεντι, για παράδειγμα, έπασχε από τη νόσο του Άντισον, ενδοκρινολογική διαταραχή των επινεφριδίων, και ήταν σε κακή κατάσταση, ψυχολογικά και σωματικά, τόσο κατά την αποτυχημένη απόβαση των Αμερικανών στον Κόλπο των Χοίρων όσο και κατά την εξίσου αποτυχημένη συνάντησή του με τον Χρουστσόφ στη Βιέννη.
Από τους διατελέσαντες προέδρους των Ηνωμένων Πολιτειών ως το 1974 σχεδόν οι μισοί (49%) έπασχαν από κάποια σημαντική ψυχική νόσο και μάλιστα το 27% κατά την άσκηση των καθηκόντων τους.
Είναι ο Αμερικανός πρόεδρος σε σωματική και πνευματική παρακμή ή γκαφατζής; Τα γλωσσικά ολισθήματά του ανασταίνουν και νεκρούς. Η μνήμη του δείχνει έναν άντρα της ηλικίας του και της άνω των 50 ετών πολιτικής εμπειρίας του;
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι τα γηρατειά είναι ασθένεια. Η εξουσία, όμως, είναι.
