Το τηλεοπτικό αυγουστιάτικο πρόγραμμα της κονσέρβας δεν διεκόπη. Άλλοι τόποι, άλλοι χρόνοι, ενώ η φωτιά σαρώνει. Ξύνει τα ρουθούνια η μυρωδιά του καμένου. Όλα σκιά και σκόνη ανακατεμένα, δεν υπάρχει άλλη φωνή πέρα από τον ήχο που κάνουν όσα ο άνεμος σηκώνει και παρασύρει, ούτε άλλη σιωπή πέρα από αυτή που αφήνει ο άνεμος.
Το φως παίρνει ένα χρώμα βρόμικο. Η ζέστη, που μοιάζει να έχει αυξηθεί, μοιάζει με ζέστη κρύα. Από το μισάνοιχτο παντζούρι βλέπεις τη στάση προσμονής ενός δέντρου. Το πράσινό του είναι άλλο. Τούτα τα πράγματα έχουν την ασυναρτησία των ονείρων. Των κακών ονείρων, χωρίς τη δικαιολογία ότι κοιμόμαστε. Μήπως αναπαυόμαστε; Γιατί δεν κάνουμε τη δουλειά σωστά; Τούτη η διαδικασία μετά από κάθε τραγωδία έχει νόημα και ουσία, αν αλλάξει τη στραβή πορεία.
Για τους πολλούς, που ήταν μακριά από το πύρινο μαστίγωμα, που χώνεψε ζωές, σακάτεψε, εξουδετέρωσε κι αχρήστεψε δάση και περιουσίες, οι εικόνες, πετρωμένες «σ’ ακινησία θανατερή», σε λίγο καιρό θα ‘ναι ανάμνηση. Όπως έγιναν η Αρτέμιδα και η Μάκιστος, το Μάτι, η Εύβοια.
Αιωρείται σαν νυχτερίδα η μαρμαρωμένη ενέργεια. Η επανάληψη της τραγωδίας, αντί να κινητοποιεί, εξοικειώνει; Το μυαλό θολώνει, μα πώς συνηθίζεται η συντριβή αναφορικά με τη δυνατότητα πρόληψης και αντιμετώπισης, όποιο κι αν είναι το σενάριο, κλιματική κρίση, κεραυνός, εμπρησμός, εγκληματική αμέλεια;
Το μυαλό θολώνει, μα πώς συνηθίζεται ο οχετός τοξικότητας και ρητορικής μίσους κάτω από την τραγική είδηση για τους 18 απανθρακωμένους και το βίντεο της ντροπής με όσους αποφάσισαν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους, για να σπείρουν τη δική τους εκδοχή;
Στο site της «Ν», δεύτερο στα δημοφιλή είναι οι συμβουλές για να πετύχουν τα γεμιστά. Υποθέτω, εξηγείται φροϋδικά. Αυτή τη μυρωδιά προσπαθούν να θυμηθούν, μπας και ξεχάσουν την άλλη που γαντζώθηκε πάνω μας. Όταν σέρνεται θλίψη, στο οικείο, το φαγητό της μαμάς, ψάχνεις συγκινήσεις. Τα γεμιστά γεμίζουν άλλα κενά.
