Η ερώτηση που κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τον Λευκό Οίκο είναι μία: πόσο κοντά είναι το Ιράν στο να αποκτήσει πυρηνικό όπλο; Η απάντηση ίσως κρίνει το αν οι ΗΠΑ θα εισέλθουν σε μια νέα πολεμική σύγκρουση στη Μέση Ανατολή. Και αυτή τη στιγμή, ο Ντόναλντ Τραμπ δείχνει να μην εμπιστεύεται ούτε τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ούτε τη δική του διευθύντρια Εθνικής Πληροφόρησης, Τούλσι Γκάμπαρντ.
Απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφων εν πτήσει με το Air Force One, ο Τραμπ ήταν σαφής – και κυνικός: «Δεν με νοιάζει τι είπε. Πιστεύω ότι είναι πολύ κοντά».
Η Γκάμπαρντ είχε καταθέσει στο Κογκρέσο πως το Ιράν δεν έχει ενεργοποιήσει ξανά το πρόγραμμα κατασκευής πυρηνικού όπλου που είχε διακόψει το 2003, παρά το γεγονός ότι τα αποθέματα εμπλουτισμένου ουρανίου έχουν φτάσει σε ιστορικά υψηλά. Μετά τις δηλώσεις Τραμπ, προσπάθησε να γεφυρώσει τη διαφωνία, λέγοντας πως μοιράζονται «την ίδια ανησυχία» για τα επίπεδα εμπλουτισμού.
Αλλά το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: ο πρόεδρος θεωρεί πως οι υπηρεσίες πληροφοριών τον φρενάρουν. Κι αυτό δίνει δύναμη στο στρατόπεδο των «γερακιών» – από τον Υπουργό Άμυνας Πιτ Χέγκσεθ έως Ισραηλινούς αξιωματούχους – που επικαλούνται την τελευταία ανακοίνωση του Διεθνή Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας ότι το Ιράν παραβιάζει για πρώτη φορά εδώ και 20 χρόνια τη Συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων.
Η επιστροφή των κατασκευασμένων απειλών;
Οι πιο σκεπτικιστές, όπως ο Τάκερ Κάρλσον και η Μάρτζορι Τέιλορ Γκριν (από τους πλέον ένθερμους υποστηρικτές) βλέπουν στον λόγο περί πυρηνικής απειλής μια επανάληψη του 2003: «Το πραγματικό ρήγμα δεν είναι ανάμεσα σε φιλοϊσραηλινούς και φιλοπαλαιστίνιους», έγραψε ο Κάρλσον στο Χ, «αλλά ανάμεσα σε όσους ενθαρρύνουν αβίαστα τη βία και σε όσους θέλουν να την αποτρέψουν».
Πράγματι, δεν είναι λίγοι αυτοί που θυμούνται τον Κόλιν Πάουελ να δείχνει μία φιαλίδια με «άνθρακα» στον ΟΗΕ, κάνοντας λόγο για όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ – τα οποία δεν βρέθηκαν ποτέ. Και ενώ οι συνέπειες αυτής της απόφασης στιγμάτισαν τις ΗΠΑ για δεκαετίες, σήμερα ο Τραμπ μοιάζει να αγνοεί τα ίδια του τα «όργανα», σχολιάζει το BBC.
Η ειρωνεία της Ιστορίας
Το παράδοξο είναι πως ο Τραμπ, που οικοδόμησε την πολιτική του ταυτότητα πάνω στην απόρριψη του πολέμου του Ιράκ, τώρα κινείται σε μια διαδρομή που θυμίζει τον Τζορτζ Μπους. Παρότι ο αντιπρόεδρος του, Τζέι Ντι Βανς, υπερασπίζεται τη Γκάμπαρντ, δηλώνει επίσης ότι «ο πρόεδρος έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μας».
Η ρήξη δεν είναι απλώς θεσμική. Είναι πολιτική, ιδεολογική και προσωπική. Και φέρνει στην επιφάνεια μια βαθιά διχοτόμηση μέσα στο «America First» στρατόπεδο: απομόνωση ή στρατιωτική δράση;
Η ειρωνεία της Ιστορίας είναι σκληρή. Ο Τραμπ ανέβηκε στην εξουσία το 2016, εν μέρει χάρη στη δυσαρέσκεια των Ρεπουμπλικανών με τον πόλεμο στο Ιράκ. Εννέα χρόνια μετά, βρίσκεται μπροστά στο δικό του δίλημμα: να εμπιστευτεί τις υπηρεσίες του ή να τις αγνοήσει; Και ποιο θα είναι το «μάθημα» αυτή τη φορά; Αν υπάρξει.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι κάθε του κίνηση, κάθε του φράση, κάθε του απόφαση μπορεί να ανάψει μία φωτιά που δεν θα σβήσει εύκολα.
