Την πρόληψη επιπλοκών μετά από χειρουργική αποκατάσταση μιας μεγάλης διαφραγματοκήλης, μελέτησαν οι επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ στις ΗΠΑ με επικεφαλής τον Δρ. Μπαλλιάν. Οι ερευνητές ασχολήθηκαν εκτενώς με το αν είναι προτιμότερο να γίνεται προγραμματισμένα ένα τέτοιο χειρουργείο, αλλά και το πώς μπορεί κάποιος να ξέρει ότι πρέπει να χειρουργηθεί.
Όπως ανέφερε ο Δρ. Μπαλλιάν, εξέτασαν αρχικά την μετεγχειρητική θνητότητα και τις μετεγχειρητικές επιπλοκές 980 ασθενών, οι οποίοι εντός 30 ημερών είχαν υποβληθεί σε αποκατάσταση μεγάλης παραοισοφαγικής κήλης και, το 97% των οποίων ολοκληρώθηκαν λαπαροσκοπικά.
Όπως είπε, στόχος της έρευνας ήταν να διαπιστώσουν ποιοι ασθενείς ωφελούνται από την χειρουργική αποκατάσταση και ποιοι κινδυνεύουν από σοβαρές επιπλοκές και επομένως πρέπει να υποβάλλονται σε μη χειρουργικές θεραπείες.
Οι επιστήμονες δημοσίευσαν τα συμπεράσματά τους στην επιστημονική επιθεώρηση «Journal of Thoracic and Cardiovascular Surgery» της Αμερικανικής Ένωσης Χειρουργικής Θώρακος (American Association for Thoracic Surgery) και σύμφωνα με αυτά, η προγραμματισμένη λαπαροσκοπική αποκατάσταση της διαφραγματοκήλης ενδείκνυται σε όλους τους ασθενείς με μεγάλες κήλες που προκαλούν συμπτώματα και οι οποίοι είναι κατά τα άλλα υγιείς. Όπως διαπίστωσαν οι ερευνητές, αυτοί οι ασθενείς έχουν πολύ μικρή πιθανότητα επιπλοκών.
Αντίθετα, οι πάσχοντες από καρδιακή ανεπάρκεια, χρόνια αναπνευστικά νοσήματα ή όσοι έχουν είναι πάνω από 80 ετών με σχετικά ήπια συμπτώματα διαφραγματοκήλης, η χειρουργική αποκατάσταση καλύτερα είναι να αποφεύγεται διότι, όπως είπαν, κινδυνεύουν από σοβαρές μετεγχειρητικές επιπλοκές.
Υπάρχει, όμως, μία κατηγορία ασθενών οι οποίοι πρέπει να χειρουργούνται ακόμα κι αν δεν έχουν κανένα σύμπτωμα, και αυτοί είναι οι άνδρες με χαμηλό σωματικό βάρος και διαφραγματοκλήλη που περιλαμβάνει 75% ή περισσότερο του στομάχου. Οι ασθενείς αυτοί χρειάζονται προγραμματισμένη λαπαροσκοπική αποκατάσταση επειδή διατρέχουν τον μέγιστο κίνδυνο οξείας περίσφιξης και συστροφής, όπως τόνισε ο Δρ. Μπαλλιάν.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, όταν γίνεται προσεκτικά η επιλογή των ασθενών που θα χειρουργηθούν και λαμβάνονται υπ’ όψιν τα χαρακτηριστικά τους, τότε ο θεράπων ιατρός, μπορεί να προβλέψει με μεγάλη ακρίβεια ποιοι κινδυνεύουν να έχουν σοβαρές επιπλοκές αν δεν χειρουργηθούν αλλά και ποιοι κινδυνεύουν αν χειρουργηθούν. Έτσι, θα είναι σε θέση να πάρει την σωστή απόφαση για κάθε ασθενή ξεχωριστά.
Αναλύοντας τη μελέτη αυτή Δρ. Νικηφόρος Μπαλλιάν, γενικός χειρουργός με εξειδίκευση στη λαπαροσκοπική και ενδοσκοπική χειρουργική οισοφάγου, επισημαίνει ότι οι περισσότερες διαφραγματοκήλες είναι μικρές και δεν προκαλούν συμπτώματα ή προκαλούν μόνο γαστροισοφαγική παλινδρόμηση ελεγχόμενη με φαρμακευτική αγωγή.
Περίπου 5% των ασθενών, όμως, ιδιαίτερα στις ηλικίες άνω των 60 ετών, έχουν μεγάλες διαφραγματοκήλες στις οποίες βρίσκεται στον θώρακα το 30% του στομάχου ή περισσότερο. Τέτοιου μεγέθους διαφραγματοκήλες συνήθως προκαλούν χρόνια συμπτώματα ή, πιο σπάνια, οξείες επιπλοκές.
Μια μεγάλη διαφραγματοκήλη εκδηλώνεται με γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, δηλαδή αίσθημα καύσου πίσω από το στέρνο («καούρες») και επιστροφή άπεπτων τροφών στο στόμα (αναγωγές). Επίσης, μπορεί να προκαλέσει δύσπνοια, πόνο στο θώρακα ή/και στην κοιλιά, δυσκαταποσία, δυσπεψία, ναυτία και συμπτώματα αναιμίας, όπως η αδυναμία και η κόπωση (οφείλονται σε αιμορραγία από το τμήμα του στομάχου που βρίσκεται στον θώρακα). Ενώ, οι οξείες επιπλοκές της διαφραγματοκήλης, εκδηλώνονται σε μικρό ποσοστό ασθενών και είναι περίσφιξη και συστροφή, όπου το στομάχι που βρίσκεται στον θώρακα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του. Η περίσφιξη και η συστροφή μπορεί να προκαλέσουν διάτρηση ή νέκρωση του στομάχου και του οισοφάγου, και έχουν θνητότητα 5-15% και συχνά σοβαρές μετεγχειρητικές επιπλοκές. Αυτές συνήθως, όπως τονίζει ο Δρ. Μπαλλιάν, παρουσιάζονται με οξύ πόνο στο θώρακα και την κοιλιά, δυσκαταποσία και ναυτία, και χρειάζονται επείγουσα χειρουργική αντιμετώπιση.
