Η δέσμευση του «whatever it takes», που τόλμησε ο Μάριο Ντράγκι κατά την κορύφωση της κρίσης, αποτελεί βαριά «κληρονομιά» για τον διάδοχό του στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κατά την εκπνοή της θητείας του, τον Οκτώβριο του 2019. Και η ζωή μετά τον «Σούπερ Μάριο» αποτελεί βουτιά προς το άγνωστο για τις αγορές, σε μια εποχή που η οικονομία της Ευρωζώνης ολισθαίνει και οι πολιτικές προκλήσεις απειλούν και πάλι τη συνοχή της «οικογένειας» του ευρώ.
Η δέσμευση του προέδρου της ΕΚΤ τον Ιούλιο του 2012 να κάνει «ό,τι είναι αναγκαίο» για τη διάσωση του ενιαίου νομίσματος αποκατέστησε την εμπιστοσύνη των αγορών και συνέβαλε στην αποφασιστική αντιμετώπιση της κρίσης χρέους. Οι επενδυτές θαύμασαν την προθυμία του Ντράγκι να σπάσει ένα ακόμη ταμπού και να επικοινωνήσει ξεκάθαρα τον συλλογισμό της ΕΚΤ. Ο Ντράγκι απέδειξε και στην πράξη το «whatever it takes», αγοράζοντας κρατικό χρέος στο πλαίσιο του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης και μειώνοντας τα επιτόκια ακόμη και κάτω από το μηδέν.
Όπως σχολιάζει ο επκεφαλής οικονομικός σύμβουλος της Allianz, Μοχάμεντ Ελ-Εριάν, η αντικατάσταση του Ντράγκι, εάν δεν γίνει με τους σωστούς χειρισμούς, θα μπορούσε να δημιουργήσει μεγάλη αβεβαιότητα, σε μια εποχή που η ΕΚΤ βρίσκεται ήδη αντιμέτωπη με την οικονομική επιβράδυνση της Ευρωζώνης. «Εάν προστεθεί σε αυτό η ανησυχία για φθίνουσα αποτελεσματικότητα των μη-συμβατικών μέτρων νομισματικής πολιτικής και ο κατάλογος των προκλήσεων που αντιμετωπίζει ο επόμενος πρόεδρος της ΕΚΤ είναι αρκετά σημαντικός», σχολιάζει ο Ελ-Εριάν σε ανάλυση του Reuters.
Mε την οικονομία να βάζει φρένο, τον πληθωρισμό να παραμένει εκτός στόχου και τα «όπλα» της ΕΚΤ λιγοστά σε περίπτωση μιας νέας κρίσης, ο διάδοχος του Ντράγκι ίσως να πρέπει να δείξει ανάλογη τόλμη με τον προκάτοχό του, πειραματιζόμενος με διαφορετικά, μη-συμβατικά μέτρα νομισματικής χαλάρωσης.
Επενδυτές και αναλυτές θεωρούν ότι ο Ντράγκι ίσως να έχει χάσει την ευκαιρία να κάνει το πρώτο βήμα ομαλοποίησης των επιτοκίων και μάλλον θα ολοκληρώσει την οκταετή του θητεία χωρίς μια απόφαση αύξησης του κόστους δανεισμού. Παρά την υπέρ-χαλαρή νομισματική πολιτική -με το βασικό επιτόκιο στο μηδέν και το επιτόκιο αποδοχής καταθέσεων σε αρνητικά επίπεδα- και έπειτα από το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης των 2,6 τρισ. ευρώ, η οικονομική ανάπτυξη αποδυναμώνεται, ο πληθωρισμός είναι κάτω του στόχου 2% και η απόδοση του γερμανικού 10ετούς έχει υποχωρήσει κάτω του μηδενός.
Οι συνθήκες εγείρουν μεγάλα ερωτήματα για τον επόμενο πρόεδρο της ΕΚΤ, που πιθανότατα θα διορισθεί μετά τις ευρω-εκλογές του Μαϊου. Μήπως οι συνθήκες οικονομικής και πολιτικής αβεβαιότητας προοιωνίζονται επαναφορά του QE, εμπλουτισμένου με αγορές μετοχών; Οι απαντήσεις θα δοθούν από εκείνον που παίρνει τη σκυτάλη, στη θέση του «Σούπερ Μάριο», αναλαμβάνοντας σε εξίσου δύσκολους καιρούς.
