© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Η παράσταση «Τυφλή, τυφλή φοράδα, πού πας;» σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη και ερμηνεία Δέσποινας Σαραφείδου, ανεβαίνει, για λίγες ημέρες, στο Θέατρο Φούρνος [Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα].
Σε μορφή μονολόγου, η παράσταση στηρίζεται σε πέντε διηγήματα του Σωτήρη Δημητρίου, ενός από τους σημαντικότερους νεοέλληνες συγγραφείς. Το έργο του, βαθιά ανθρώπινο, περιγράφει με ποίηση και ρεαλισμό μια κοινωνία ρημαγμένη, με πρόσωπα μοναχικά, έκκεντρα και αποσυνάγωγα, τραυματισμένα από τη ζωή. Στις συγκεκριμένες πέντε ιστορίες του –«Ντιάλιθ’ ιμ, Χριστάκη», «Βαλέρια», «Η φλέβα του λαιμού», «Γλύκα στο στόμα», «Κάι, κάι, θεούλη μου»-, τα πλάσματα που πρωταγωνιστούν κουβαλούν μιαν αντίδικη μοίρα και πορεύονται ακυβέρνητα, αναζητώντας κάπου ν’ ακουμπήσουν.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Δαμιανός Κωνσταντινίδης, μίλησε μαζί μας.
Πώς συνδέονται τα πέντε διηγήματα του Σωτήρη Δημητρίου στο έργο;
«Είναι δημιουργήματα του ίδιου συγγραφέα. Αυτό από μόνο του θα αρκούσε για να νομιμοποιήσει τη συνύπαρξή τους και να εγγυηθεί τη σύνδεσή τους. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε κοινά υφολογικά στοιχεία, έναν ίδιο τρόπο δόμησης της φράσης και της ιστορίας, λιτότητα στην έκφραση και απλότητα, που συντελούν σε μια μεγάλη πύκνωση: σύντομες, περιεκτικές φράσεις, έγνοια για το απολύτως ουσιώδες, ρεαλιστική γραφή, μπολιασμένη, όμως, με στοιχεία λυρισμού και ποίησης, καθώς και με μεταφυσικές ενατενίσεις.
Θεματικές συνάφειες, επίσης. Και στα πέντε αυτά ολιγοσέλιδα αφηγήματα κυριαρχούν οι γυναικείες μορφές, ή πιο σωστά οι “θηλυκότητες”, μια που σε αυτές θα πρέπει να συμπεριλάβουμε μια γάτα και ένα αγόρι που η μάνα του μεταμορφώνει σε κορίτσι. Πρόκειται για μητέρες με προβληματικά συνήθως παιδιά, για αλλοδαπές ή ξενομερίτισσες που υφίστανται τη δυσπιστία και τον ρατσισμό των ντόπιων, για κακοποιημένες συζύγους, κακοποιημένα ζώα, πόρνες τρίτης κατηγορίας, χήρες εμμονικά προσκολλημένες στη μνήμη του εκλιπόντος, πλάσματα ρημαγμένα, ξεριζωμένα, που πάνε στα τυφλά -εξ ου και ο τίτλος της παράστασης- ή σα να παλεύουν να ξεφύγουν -από τι άραγε; μιαν αδυσώπητη μοίρα; κάποιον ανελέητο Θεό;-, εξεγερμένα ή ικετεύοντας μάταια οίκτο, ή, σπανιότερα, κερδίζοντας με κόπο μια στιγμή γαλήνης ή, ακόμη-ακόμη, μιαν ελευθερία μέσα από τη συντριβή».
Με ποιον τρόπο, το έργο συνδιαλέγεται με τις ανησυχίες του καθημερινού ανθρώπου;
«Όπως και κάθε έργο τέχνης, έτσι κι αυτό συνδιαλέγεται πρωτίστως με την αλήθεια. Του όντος. Των όντων. Κι αυτή μας αφορά όλους. Είτε είμαστε άνθρωποι καθημερινοί, είτε είμαστε οτιδήποτε άλλο. Νομίζω αυτήν αναζητούμε πάντα -και πάνω από όλα- και όσοι ασχολούμαστε με την τέχνη, και όσοι είμαστε θεατές της. Αυτή η -ας την ονομάσουμε οντολογική- αλήθεια είναι υπεράνω των άλλων καθημερινών ανησυχιών που μπορούμε να έχουμε και που, συνήθως, σχετίζονται με θέματα επιβίωσης, βιοτής. Και με τη βία της. Που κι αυτές αντανακλώνται στο έργο».
Ποια η σκηνοθετική σας προσέγγιση;
«Η έγνοια μου, πάντοτε, είναι η κατανόηση. Ενός κειμένου. Των ηθοποιών. Του θεάτρου. Των αναγκών τους, των ιδιαιτεροτήτων τους. Και η απόδοση αυτής της κατανόησης στους θεατές με όσο γίνεται μεγαλύτερη σαφήνεια και απλότητα. Δεν με ενδιαφέρει ούτε ο εντυπωσιασμός ούτε η επιβολή ενός “προσωπικού” ύφους και η καθυπόταξη σε αυτό όλων των άλλων στοιχείων της παράστασης, αλλά, αντίθετα, η ανακάλυψη κάθε φορά του προσήκοντος ύφους σε ένα κείμενο, σε μια ομάδα ηθοποιών και λοιπών συνεργατών, σε ένα χώρο… Η συνομιλία τους. Με ενδιαφέρει η “συν-κίνηση” και η συγκίνηση».
Τι σας γοήτευσε περισσότερο στο έργο του Δημητρίου;
«Η “ανθρωπινότητά” του. Που με κάνει να σκέφτομαι, αν και δεν υπάρχει φανερή ομοιότητα, τον Παπαδιαμάντη. Όπως και η γλώσσα του. Και στους δύο αυτούς συγγραφείς, ανακαλύπτω μια δραματική, δηλαδή καθαρά θεατρική, ένταση στην ίδια τη γλώσσα και όχι μόνο στο ιστορημένο γεγονός. Είναι μια γλώσσα με γερές ρίζες στη γη και στην καρδιά, που ανακαλεί βιώματα και προσκαλεί σε μια βιωματική απόδοσή της».
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε με το έργο;
«Ο λογοτεχνικός χαρακτήρας του. Από τη μια, ο κίνδυνος η παράσταση να γίνει αναλόγιο, να θυμίζει λογοτεχνικό βραδινό, η πλήξη που κάτι τέτοιο θα μπορούσε να προκαλέσει στους θεατές. Από την άλλη, ο κίνδυνος η αναζήτηση μιας όποιας θεατρικότητας να αποβεί σε βάρος ακριβώς αυτού του λογοτεχνικού χαρακτήρα, αλλά και της μεγάλης απλότητας που χαρακτηρίζει τη γραφή του Δημητρίου. Χωρίς τη συνδρομή της Δέσποινας Σαραφείδου, που επωμίζεται μόνη της το φορτίο των πέντε συνταρακτικών αυτών ιστοριών και των όχι λιγότερο συνταρακτικών ηρώων τους, χωρίς την ιδιαίτερη ευαισθησία της και την ακρίβειά της, δεν θα ήταν εφικτή η εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στην αφήγηση και την υπόδυση, στον έλεγχο και το χάσιμο, που ήθελα για αυτήν την παράσταση».
Τι θα θέλατε να πάρει ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση;
«Ει δυνατόν, τον εαυτό του βελτιωμένο».
Eπόμενα σχέδιά σας;
«Η επόμενη παράσταση θα ανεβεί στη Θεσσαλονίκη, φθινόπωρο προς χειμώνα, αν όλα πάνε καλά, θα αφορά τη σημερινή πολιτική κατάσταση σε παγκόσμιο επίπεδο και ευελπιστώ πως θα είναι κωμωδία. Αλλά με αυτά τα πράγματα, ποτέ δεν ξέρεις».
Ταυτότητα Παράστασης
Κείμενο: Σωτήρης Δημητρίου
Σκηνοθεσία: Δαμιανός Κωνσταντινίδης
Ερμηνεία: Δέσποινα Σαραφείδου
Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Καραθάνου
Επιμέλεια κίνησης: Ίρις Νικολάου
Σχεδιασμός φωτισμών: Στέβη Κουτσοθανάση
Μουσική διδασκαλία – Τραγούδι: Ελιόνα – Ελένη Σινιάρη
Βοηθός σκηνοθέτη: Κική Καραΐσκου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Γερακίτης
Trailer: Γιώργος Γεωργακόπουλος
Γραφιστική επιμέλεια: ONArt – Dennis Spearman
Γραφείο τύπου – Επικοινωνία: Ράνια Παπαδοπούλου – Blue Rosebud Productions
Παραγωγή: 1+1=1 & Angelus Novus
Πληροφορίες
Ημέρες και ώρες παραστάσεων
8 – 30 Μαΐου 2025
Για 8 μόνο παραστάσεις
Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:00
Εισιτήρια:
12 ευρώ (κανονικό), 10 ευρώ (φοιτητικό, άνω των 65, ανέργων, ΑΜΕΑ, ομαδικά άνω των 6 ατόμων), 5 ευρώ (ατέλειες)
Link αγοράς εισιτηρίων: https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/tyfli-tyfli-forada-pou-pas
Κρατήσεις: Τηλ. 210 6460748 και στη more.com
