Η Βένια Σταματιάδη και η Ελένη Αποστολοπούλου συνεργάζονται με τη Σέρβα βραβευμένη θεατρική συγγραφέα Mina Petrić και δημιουργούν το θεατρικό έργο «Birthland – Τα καλά κορίτσια δεν μιλάνε γι’ αυτά», το οποίο, με βιωματική αφετηρία, έχει ως θεματικό άξονα το πώς μια γυναίκα καλλιτέχνης αντιμετωπίζεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Το έργο ανεβαίνει στο ΠΛΥΦΑ, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων [Κορυτσάς 39, Αθήνα].
Η Βένια Σταματιάδη -που, επίσης, ερμηνεύει στην παράσταση- είναι, και μία από τις καλλιτεχνικές διευθύντριες τού «Ένα Φεστιβάλ στη Σαμοθράκη»· είχαμε πολλές αφορμές να μιλήσουμε μαζί της.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση· και πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το συγκεκριμένο θέμα που πραγματεύεται;
«Η παράσταση ακολουθεί τη Βεατρίκη, μία ηθοποιό που, σε μία δεδομένη στιγμή της ζωής της, καλείται να επιλέξει ανάμεσα στο να αποκτήσει παιδί ή να αδράξει την επαγγελματική ευκαιρία για την οποία παλεύει εδώ και χρόνια. Η εγκυμοσύνη, όπως και η μητρότητα, στον καλλιτεχνικό χώρο και ειδικά στον χώρο του θεάματος είναι ένα πολυσύνθετο θέμα. Σε έναν χώρο στον οποίο αφενός το σώμα είναι το εργαλείο δουλειάς και αφετέρου η θέση του επαγγελματία σε αυτόν είναι συνεχώς επαπειλούμενη, σε έναν χώρο που, αν είσαι τυχερός, είσαι άνεργος κάθε έξι μήνες και όχι συχνότερα, που όλα κρίνονται από τη μόνιμη διαθεσιμότητα του ηθοποιού, δυστυχώς τέτοια διλήμματα όχι μόνο τίθενται πολύ συχνότερα από όσο μπορούμε να φανταστούμε αλλά, ακόμα χειρότερα, δικαιολογούνται στις συνειδήσεις μας. Και φυσικά αφορούν αποκλειστικά τις γυναίκες -μιας και η εγκυμοσύνη σωματικά επηρεάζει αυτές- οι οποίες καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στην προσωπική και την επαγγελματική τους ζωή, πράγμα τρομερό το οποίο, εκτός των άλλων, διευρύνει τις ανισότητες. Ούσα η ίδια, λοιπόν, ηθοποιός και πρόσφατα πια μαμά, έχω βρεθεί, δυστυχώς, στο παρελθόν αντιμέτωπη με τέτοιου είδους διλήμματα. Έτσι, σε συνεργασία αρχικά με την Ελένη Αποστολοπούλου και τη Mina Petrić, αποφασίσαμε να φωτίσουμε σκηνικά τη συγκεκριμένη πραγματικότητα· μια πραγματικότητα που δεν είναι τόσο ευρέως γνωστή. Προσωπικά, θεωρώ πως είναι τεράστιας σημασίας να αναδεικνύονται τέτοιες θεματικές καθώς είναι απαραίτητο να ξεφύγουμε από -δυστυχώς- κοινώς αποδεκτές κοινωνικές αγκυλώσεις, έχοντας σαν όπλο την τέχνη μας».
Η παράσταση προέκυψε από τη συνεργασία καλλιτεχνών τριών χωρών -Ελλάδα, Σερβία, Γαλλία- και θα ακολουθήσει πανευρωπαϊκή περιοδεία. Πιστεύετε ότι τέτοιου είδους συνεργασίες είναι το μέλλον της καλλιτεχνικής δημιουργίας;
«Είναι βέβαιο πως τα τελευταία χρόνια υπάρχει άνοιγμα στον θεατρικό χώρο -εννοώντας ότι οι συνεργασίες δεν μένουν αυστηρά περιορισμένες από σύνορα, τόσο χωρικά όσο και γλωσσικά. Το γεγονός αυτό προσφέρει διεύρυνση οριζόντων, εκφραστικό πλούτο και συνολική δημιουργική ανανέωση. Προσωπικά, έχω συμμετάσχει αρκετά, λόγω της αρκετά μακροχρόνιας παραμονής μου στη Γαλλία, σε θεατρικά πρότζεκτς που έχουν αυτή την κατεύθυνση. Πιστεύω, πράγματι, πως δεδομένου του ότι οι κοινωνίες είναι πολυπολιτισμικές, το θέατρο οφείλει να ακολουθήσει καθώς, όχι απλώς αποτελεί κομμάτι της κοινωνίας, αλλά έχει και σημαντικό ρόλο να επιτελέσει. Και, εφόσον τα ερωτήματα ανοίγουν και πλουταίνουν, το θέατρο είναι απαραίτητο να αποκρίνεται».
Έχετε σπουδάσει και ζήσει στη Γαλλία για περίπου δέκα χρόνια και, μετά την επιστροφή σας στην Ελλάδα, συνεχίζετε να δραστηριοποιείστε και στις δύο χώρες. Τι σας προσφέρει η κάθε χώρα, τόσο πρακτικά όσο και ως χώρος έκφρασης;
«Έχω περάσει στη Γαλλία ένα αρκετά μεγάλο διάστημα της ζωής μου και έχω χτίσει επαγγελματικούς δεσμούς τους οποίους διατηρώ μέχρι και σήμερα, παρά την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Εκεί υπάρχει προστασία του καλλιτεχνικού δυναμικού από το κράτος, καθώς και πολύ μεγαλύτερη αγορά, πράγμα που κάνει τις ευκαιρίες να πληθαίνουν. Επομένως, σίγουρα οι συνθήκες δουλειάς για έναν καλλιτέχνη είναι πολύ καλύτερες και το πλαίσιο πολύ πιο ευνοϊκό. Βέβαια, όσο οικεία πια και να μου είναι, εδώ είναι το σπίτι μου, το συλλογικό συνειδητό και ασυνείδητο με περιέχει, και καλλιτεχνικά μπορώ να πάω σε μεγαλύτερο βάθος. Αυτό, όμως, που πιο πολύ με ενδιαφέρει είναι το να επιδιώκω την καλλιτεχνική ανταλλαγή μεταξύ των δύο χωρών, ώστε να δημιουργούνται συνθήκες γόνιμης συνεργασίας».
Ετοιμάζετε και φέτος, για 4η χρονιά, το «Ένα Φεστιβάλ στην Σαμοθράκη». Πότε θα πραγματοποιηθεί και τι περιμένουμε να δούμε σε αυτό;
«Φτάσαμε πράγματι τα τέσσερα χρόνια και αυτό είναι κάτι που με συγκινεί βαθιά! Το Φεστιβάλ ξεκίνησε σαν μια τρέλα, επηρεασμένο από τα αντίστοιχα γαλλικά Φεστιβάλ και καμαρώνω στ’ αλήθεια όταν το βλέπω να προχωράει, να βρίσκει ανταπόκριση, να μεγαλώνει! Φέτος, θα γίνει 4-7 Ιουλίου, θα απλωθεί ακόμα περισσότερο στο νησί και θα περιέχει θέατρο, μουσική, χορό και εργαστήρια, όπως πάντα. Κεντρικός άξονας, θα είναι κάτι που αρχίσαμε δειλά να χτίζουμε από πέρυσι και, πλέον, αναδεικνύεται ως η ταυτότητα του Φεστιβάλ: θα πραγματοποιηθεί η θεατρική πρώτη ενός νέου σύγχρονου ελληνικού έργου από έναν νέο πολύ αξιόλογο θεατρικό σκηνοθέτη, το οποίο μετά την πρεμιέρα του στη Σαμοθράκη, θα ταξιδέψει. Για εμάς, το να γίνει η Σαμοθράκη θεατρική κοιτίδα που να παράγει και να εξάγει θέατρο, είναι στοίχημα πολλαπλό καθώς κάτι τέτοιο θα συμβάλλει ενεργά στην αποκέντρωση της τέχνης, στην ανάδειξη του ακριτικού νησιού και στην προαγωγή της ισότητας όλων απέναντι στον πολιτισμό. Ολοκληρωμένο πρόγραμμα και συντελεστές θα ανακοινωθούν μέσα στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Μαΐου».
Ταυτότητα Παράστασης
Κείμενο: Mina Petrić σε συνεργασία με τις Βένια Σταματιάδη & Ελένη Αποστολοπούλου
Σκηνοθεσία: Ελένη Αποστολοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Μυρτώ Κοσμοπούλου
Μουσική: Ορέστης Καλαμπαλίκης
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Βίντεο-Φωτογραφίες: Δάφνη Χαιρετάκη
Διεύθυνση Παραγωγής: Αναστασία Γεωργοπούλου
Βοηθός παραγωγής: Χρύσω Χαραλάμπους
Επικοινωνία: Ανζελίκα Καψαμπέλη
Αφίσα-Γραφιστικά: Ελευθερία Μόσχα
Παραγωγή: Πεδίο Τέχνης-Collectif Strates
Ερμηνεύουν: Βένια Σταματιάδη, Ελένη Χαλαστάνη
Σε βίντεο, ο Σταύρος Μοίρας
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ:
https://www.ticketservices.gr/event/plyfa-birth-land/?eventid=12285&showid=82587
