© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Κι αν σας έλεγα πως η μικρή έκπληξη της εβδομάδας είναι το «Fantastic Four: Τα πρώτα βήματα»; Εξηγούμαι: Δεν πρόκειται για μια κάποια ριζοσπαστική επανεκκίνηση, αλλά διατηρεί έναν ψυχαγωγικό τόνο καθ’ όλη τη διάρκεια της.
Εδώ, ο υπέρ-κακός Γκαλάκτους απαιτεί όχι έναν πλανήτη, αλλά ένα βρέφος, αυτό της Σούζαν, μια εκ των Φανταστικών Τεσσάρων που υπερασπίζονται όσο μπορούν τη Γη. Εδώ τα ηθικά διλλήματα λειτουργούν, ίσως επειδή όλοι είμαστε με το μέρος της μάνας που υπερασπίζεται το παιδί της, ίσως επειδή εδώ οι σούπερ ήρωες όντως λειτουργούν ως σύμβολο ελπίδας. Θα μου πεις, στο τέλος έχουμε τα γνωστά καταστροφικά που έχουμε δει σε όλες τις προηγούμενες ταινίες του είδους. Ναι, ισχύει, αλλά δεν έχω ακούσει κανέναν να παραπονιέται για τα πιστολίδια στο φινάλε ενός γουέστερν – σημασία έχει τι έχει προηγηθεί. Το ξαναλέω, δεν πρόκειται για κανένα αριστούργημα (και δεν προβλέπεται σύντομα κάτι τέτοιο – όχι όσο οι σκηνοθέτες παραμένουν «δέσμιοι» του πρωτότυπου υλικού, λες και υπάρχουν σήμερα δημιουργοί με όραμα), αλλά είναι μια αξιόλογη προσπάθεια.
Στο «Ευχαριστούμε για τη συναλλαγή σας», η ιστορία εξελίσσεται στη Δυτική Όχθη της Παλαιστίνης και επικεντρώνεται σε δύο αδελφές, που, μετά το θάνατο του πατέρα τους, συνειδητοποιούν πως πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να ανακτήσουν το δίκαιο μέρος της κληρονομιάς τους, προτού το νόμιμο καθεστώς του Μουσουλμανικού καθεστώτος αποδώσει τη μισή στον εντελώς αποξενωμένο αδελφό τους που βρίσκεται στο εξωτερικό. Σεναριακά το λες και απλοϊκό, έτσι όπως ξεμπερδεύει με κάποια ζητήματα (όπως τη σχέση μιας εκ των δυο γυναικών με τον γιο της) αλλά όλη αυτή η διαμάχη με την Τραπεζική γραφειοκρατία (το κρυφό πρόσωπο της Πατριαρχίας, θέλει να μας πει η ταινία) και ένταση έχει, και είναι ένας αγώνας με τον οποίο όλοι μπορούμε να ταυτιστούμε.
Από τη Βραζιλία έρχεται το «Motel Destino» όπου νεαρός που καταδιώκεται από την αστυνομία και τη πρώην συμμορία του, βρίσκει καταφύγιο σε ένα φτηνό ξενοδοχείο στα βραζιλιάνικα παράλια και ξεκινά έναν παθιασμένο δεσμό με τη σύζυγο του ιδιοκτήτη. Η επιθετική χρωματική παλέτα της ταινίας (όλα τα χρώματα μοιάζουν υπέρ-εκτεθειμένα) εντυπωσιάζει στην αρχή, αλλά κουράζει γρήγορα, μιας και μόνο στο φιλμ 35 χιλιοστών δείχνουν όμορφα αυτά τα πειράματα, και τα δάνεια από το «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές» σταματούν σύντομα. Υπάρχει όμως ένας διάχυτος ερωτισμός που ανεβάζει τη θερμοκρασία ασχέτως πλοκής.
Ο Ιταλός Πάολο Τζενοβέζε έχει μια ωραία ιδέα με το «Αγάπη = τρέλα»: Ένα ζευγάρι (εκείνος, πενηντάρης, εκείνη 35 ετών), συναντιούνται για το πρώτο τους ραντεβού, κι εμείς παίρνουμε κλεφτές ματιές στον εσωτερικό τους ψυχισμό: Μια αντροπαρέα, για τον έναν, και μια αντίστοιχη γυναικοπαρέα για την άλλη. Κάτι δηλαδή σαν «Τα μυαλά που κουβαλάς», σε ενήλικη εκδοχή όμως, με αληθινούς ηθοποιούς. Καταλαβαίνω την εμπορική απήχηση: Αυτές είναι όλες κουβέντες που κάνεις με τους φίλους σου γύρω από ένα τραπέζι. Αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την τηλεοπτικού τύπου κινηματογράφηση (που όμως κάνει τις ταινίες του Τζενοβέζε ελκυστικές για όποιον θέλει να τις διασκευάσει – δεν θα ταλαιπωρηθεί).
Και οι επανεκδόσεις; Το «Ο κόσμος είναι δικός μου!» (1961) με τον Πολ Νιούμαν αποτυπώνει την αγωνία και το πάθος ενός αδίστακτου παίκτη μπιλιάρδου, σε μια σκοτεινή αναμέτρηση με… τον ίδιο, ο Φρανσουά Τριφό στο «Ζιλ και Τζιμ» (1962) εξερευνά με ελευθερία και παιχνιδιάρικη διάθεση μια περίπλοκη ερωτική τριάδα σε μια από τις πιο τρυφερές του ταινίες, ο Μπονιουέλ στον «Εξολοθρευτή Άγγελο» (1962) σαρκάζει την μπουρζουαζία με το τρομερό εύρημα ενός πάρτι όπου οι καλεσμένοι αδυνατούν να φύγουν από το σαλόνι, ενώ ο Πέδρο Αλμοδόβαρ στο «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» (1988) συνδυάζει κωμωδία και σαπουνόπερα σε μια αληθινά γυναικεία ταινία, γεμάτη γνήσια έμπνευση.
