Skip to main content

26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Μια πόλη, ένα Φεστιβάλ, δύο πρόσωπα

Το 26ο ΦΝΘ θα διαρκέσει έως την Κυριακή 17 Μαρτίου

© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη

Η υπέροχη αφίσα που σχεδίασε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου κοσμεί τις οθόνες του Φεστιβάλ, και το κοινό παρακολουθεί με ενθουσιασμό και αγωνία ιστορίες “βγαλμένες από τη ζωή”: Στο συγκλονιστικό “Agents of happiness” παρακολουθούμε τις διαδρομές δύο δημοσίων υπαλλήλων στην επαρχία του Μπουτάν καθώς “μετρούν”, με άξονα ένα ερωτηματολόγιο που συνέθεσε ο Βασιλιάς της χώρας, την… ευτυχία των κατοίκων. Πόσα γελάδια έχεις; Πόσες τηλεοράσεις; Πόσες συζύγους; Το επαρχιακό περιβάλλον, ειδυλλιακό: Βγαίνοντας από την αίθουσα “γκουγκλάρω” το Μπουτάν ως τουριστικό προορισμό, τόσο μαγεμένος ένιωσα από τα τοπία, που κινηματογραφούνται με αξιοσημείωτη χάρη. Το μωσαϊκό χαρακτήρων που παρατίθεται όμως, συνθέτει ψηφίδα – ψηφίδα μια εικόνα σπαρακτικά πολυσύνθετη.

Την ίδια στιγμή, το αριστουργηματικό “One bullet” μας πηγαίνει στο Αφγανιστάν καθώς παρακολουθεί την ιστορία μιας οικογένειας που είδε τη ζωή της να αλλάζει όταν μια αδέσποτη σφαίρα έκοψε το νήμα της ζωής του Φαράντ, ενός νεαρού αθλητή που βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Μια ματιά διεισδυτική αντίπερα απ’ τη Δύση, με στοργή αλλά και ειλικρίνεια που, εκατέρωθεν, μας τσάκισαν.

Το κοινό γεμίζει τις αίθουσες και το πρόγραμμα τιμά τις εφηβικές αγάπες πολλών εκ των σαραντάρηδων θεατών, είτε μιλάμε για το σινεμά τρόμου (το ντοκιμαντέρ “Dario Argento: Panico”), είτε για το heavy metal (η ταινία για την ιστορική, πλέον, μπάντα των “Vavel” – περισσότερα και για τις δυο στην επόμενη μας ανταπόκριση), ενώ οι πιτσιρικάδες ανακαλύπτουν πολλά για τις παλιές αμαρτίες του σινεμά στο έξοχο “The celluloid closet”, ίσως το σημαντικότερο ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε ποτέ για την απεικόνιση της ομοφυλοφιλίας επί της οθόνης.

Δυστυχώς, χθες βράδυ στην ίδια πόλη, η φρικτή πραγματικότητα απέδειξε πως η τέχνη, από μόνη της, δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο, ούτε να αλλάξει την κοινωνία. Το μόνο που μπορεί, είναι να την αναπαριστά, χωρίς διορθωτικές επεμβάσεις και περιορισμούς.