Καταγόμενος από τη Λήμνο και έχοντας ασχοληθεί διεξοδικά με την ερμηνεία του ιδιαίτερου χαρακτήρα του νησιού αυτού, ο εικαστικός Ανδρέας Κοντέλλης παρουσιάζει την έκθεση ζωγραφικής, με τίτλο «Λήμνος», η οποία εγκαινιάζεται στο χώρο τέχνης «Αποθήκη», στη Μύρινα Λήμνου, στις 7 Αυγούστου, και θα διαρκέσει έως τις 6 Σεπτεμβρίου.
Σίγουρος για τους εκφραστικούς του τρόπους, ο καλλιτέχνης, σε αυτήν την εικαστική επιστροφή του, αποδίδει τη Λήμνο που γνωρίζει, αισθάνεται και θυμάται, επιχειρώντας μια συναισθηματική επανασύνδεση με τον τόπο της έμπνευσής του, αλλά και μια δυναμική ερμηνεία του, συμβολοποιώντας τα χαρακτηριστικά του τόπου και του φωτός. Εκδοχές της ταυτότητας του τόπου αυτού, σηματοδοτούν τη λειτουργία των εικόνων του.
Καλοκαίρι στη Λήμνο
Στο σημείωμά του για τον κατάλογο της έκθεσης, ο Ανδρέας Κοντέλλης γράφει: «Στη θάλασσα, με το απέραντο μπλε γύρω μας, τον ήλιο και τον άνεμο και εσένα, έχει ξεκινήσει το καλοκαίρι πολλές φορές. Άλλοτε πάλι, νύχτα, με φίλους στο κατάστρωμα και έναστρες κουβέντες. Πάνω στους πάγκους με το αλάτι, η αναμονή και ο θόρυβος, οι λάμπες και η επιφάνεια του φεγγαριού, υπόσχεση για τις όμορφες μέρες.
Το γνωστό και το απροσδόκητο συναντάς, φτάνοντας στο λιμάνι το πρωί, με τους γνωστούς και τον καφέ κάτω από τα βράχια του κάστρου. Το φως, ο ήλιος, η φωταύγεια και η αντηλιά. Το χρυσό και το μπλε. Η Λήμνος των καλοκαιριών, είναι αυτή η ευδαιμονική σχέση του δικού της εκτυφλωτικού κίτρινου, που διατρέχει τους λόφους κατά κύματα και πλημυρίζει τους κάμπους της ενδοχώρας και του μαγνητικού μπλε, του μυστηριώδους της θάλασσας.
Ο αέρας του μεσημεριού αλλοιώνει το τοπίο που φλέγεται, καθώς το αυτοκίνητο χαράζει τις γνωστές διαδρομές προς Γομάτι, Παρθενόμυτο, Κέρος, Νεφτίνα. Η βουτιά. Το βύθισμα στο χάος, στη σιωπή, στη διάφανη ακινησία. Μια βαθειά ανάσα, καθώς βγαίνεις άλλος, όπως τότε… Η άμμος, οι φίλοι με τα γέλια τους, τα ρούχα σκόρπια. Ο ήχος της θάλασσας, η μέση σου μέσα στο νερό, όταν σε κρατώ. Ιριδισμοί και πόθος.
Οι στιγμές της μυσταγωγίας στην αμμουδιά, καθώς οι ώρες πάνε στο ηλιοβασίλεμα. Το άρωμα από τις πικροδάφνες και τις λυγαριές, το ιώδιο και ο ίδιος άχρονος ήχος των κυμάτων.
Άλλη μια βουτιά στον δρόμο του ήλιου, πριν φύγουμε για τη μακρινή ταβέρνα με τις σανίδες, τις καλαμιές και τις λάμπες στη σειρά, ή την πλατεία με τις πλάκες και τις μουριές στου Γιώργη και στου μπάρμπα Μενέλαου, στου Γρηγοράκη και στην κυρά Ελευθερία, στον Σταύρο και στον Παναγιώτη. Λευκό κρασί Λήμνου με αμπελοφάσουλα, ψητό χταπόδι με ούζο και κρίταμα, αχινούς και αχιβάδες.
Νυχτερινές διαδρομές ακούγοντας Keith Jarret, και, από τα ανοιχτά παράθυρα, το άγνωστο. Δεν υπάρχει χρόνος. Είμαστε πάλι μαζί στο καλοκαίρι της Λήμνου. Οι εκστατικές μέρες κρατάνε για πάντα. Η θάλασσα στο φεγγαρόφωτο. Τη νύχτα, ο άνεμος χαϊδεύει τα γυμνά σώματα.
Στο καφενείο του Κουντουρά, στο λιμάνι, καφές και δυο τσιγάρα με τον θείο Παύλο. Το μεσημέρι, θα πιούμε ούζο στου Τζιτζιβάκου, στο Μούδρο. Σε συνάντησα και φέτος, δεν ήπιαμε όμως.
Στο σπίτι του φίλου, ο ήλιος δύει πάνω στην κορυφή του Όρους. Καθώς πέφτει το φως, είσαστε όλοι εδώ. Στα μπεντένια του κάστρου, με τον πατέρα, σπάνια μιλάμε. Κάθε Δεκαπενταύγουστο, τα ξωκλήσια είναι ασβεστωμένα. Μαυροφόρες μέσα στον παροξυσμό του ήλιου. Η αιώνια λατρεία της γυναίκας, με παραφορά και συντριβή.
Στη βεράντα στις αμυγδαλιές, ζωγραφίζω την απεραντοσύνη. Στις εκδρομές μας και στα ξενύχτια μας, στις σιωπές και στις κουβέντες μας, φίλοι, συνένοχοι και συνοδοιπόροι, η Λήμνος μάς αγκαλιάζει σαν αποδημητικά πουλιά. Ο Αύγουστος περνά. Βαδίζουμε. Εσύ, όμως, θα είσαι πάντα στην παραλία με τα κρίνα».
naftemporiki.gr
