Ως μια μητέρα που προσπαθεί να προστατέψει τη μνήμη του γιου της από τις σκοτεινές πτυχές της ζωής και του θανάτου του, η ηθοποιός Μπέττυ Αρβανίτη έρχεται σε σύγκρουση με μια αθώα κοπέλα, και μας μιλά για την παράσταση «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι».
Καταδεικνύοντας την αναλγησία τού μακαρθισμού και των κοινωνικών συμβάσεων στην Αμερική του ’50, ευαγγελιζόμενο και το τέλος τους, το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς παρουσιάζεται στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαυρίκιου.
Πρωταγωνιστώντας σε ένα από τα σημαντικότερα έργα του σπουδαίου Αμερικανού συγγραφέα, το οποίο περικλείει και αυτοβιογραφικές του εμπειρίες, η Μπέττυ Αρβανίτη αγωνίζεται να κρύψει το φρικτό τέλος του παιδιού της, που έγινε τροφή κάποιων – εξαθλιωμένων από κάθε μορφής πείνα – εφήβων, και μιλά για το έργο και τις κοινωνικές του προεκτάσεις.
Πού διαδραματίζεται η υπόθεση του έργου και σε ποια σκοτεινή ιστορία βυθίζεται;
Ήδη, από τον συγγραφέα, η πρόθεση είναι μη ρεαλιστική αντιμετώπιση του σκηνικού χώρου. Η δική μας παράσταση είναι μία δυναμική διασκευή του έργου, βάσει του concept που προέκυψε μέσα από αυτήν την ανάγνωση. Ένας νεαρός ερευνητής τού σήμερα βυθίζεται σε αυτήν τη σκοτεινή ανθρωποφαγική ιστορία, ανακαλύπτοντας στο ατελιέ του νεαρού Σεμπάστιαν τη μυστική του ζωή. Εκεί είναι, που ζωντανεύουν και τα βασικά πρόσωπα της ζωής του και ξετυλίγεται το κουβάρι των ολέθριων σχέσεων τους. Εκεί, εμπλέκεται και ο ίδιος ο ερευνητής, συμμετέχοντας προσωπικά, ως γιατρός, στον διπλό του ρόλο. Στο ατελιέ του Σεμπάστιαν, δίνονται ή δεν δίνονται οι απαντήσεις για το τι συνέβη “πέρσι το καλοκαίρι”. Ποια είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα.
Σκιαγραφείστε μας τις δύο ηρωίδες της παράστασης και την αντιπαράθεσή τους.
Πρόκειται για μια ακραία αντιπαράθεση δύο γυναικών πάνω από το πτώμα του νεκρού Σεμπάστιαν. Δύο διαμετρικά αντίθετες πραγματικότητες διεκδικούν την αλήθεια. Από τη μια μεριά, η μητέρα του που έζησε μαζί του, ως το “διάσημο ζευγάρι”, μια ζωή μέσα στα φώτα της υψηλής κοινωνίας, η οποία πιστεύει ότι ο γιος της ήταν “ο αγνότερος των ασπίλων” ποιητής και εστέτ και που έχει αφιερώσει τη ζωή της στην υπεράσπιση της φήμης του μετά θάνατον.
Από την άλλη, η εξαδέλφη του Σεμπάστιαν, μια νεαρή κοπέλα, μεγαλωμένη σε φτωχογειτονιά, η οποία τον συνόδευσε στο τελευταίο του καλοκαίρι, που δεν ταξίδεψε με τη μητέρα του. Αυτή έρχεται να διηγηθεί τη δική της πραγματικότητα και να ρίξει φως στο σκοτεινό σημείο της ζωής του Σεμπάστιαν, την ομοφυλοφιλία του, τον τραγικό του θάνατο και, έτσι, να σπιλώσει τη μνήμη του, πράγμα που της στοιχίζει τον εγκλεισμό της στο ψυχιατρείο, μέχρι και τη λοβοτομή που, πιθανόν, θα υποστεί. Δύο γυναίκες που παλεύουν, για να υπερασπιστούν η κάθε μια τη δική της αλήθεια μέχρι τέλους, χωρίς καμιά να κερδίζει. Χωρίς λύτρωση, χωρίς έλεος, με όρους αρχαίας τραγωδίας.
Ποιες αυτοβιογραφικές του εμπειρίες κατέθεσε ο συγγραφέας στο έργο;
Πέραν των ομοφυλοφιλικών του εμπειριών και των αυτοκαταστροφικών του τάσεων, έχει χρησιμοποιήσει ως μοντέλο για την Κάθριν την αδελφή του, Ρόουζ, η οποία ήταν μια διαταραγμένη προσωπικότητα και υπέστη λοβοτομή, πράγμα που ποτέ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει ο Ουίλιαμς. Οι ενοχές του, που δεν μπόρεσε να το αποτρέψει, τον ακολουθούν μέχρι τέλους. Η Βάιολετ δεν έχει σχέση με το μοντέλο της πραγματικής του μητέρας. Ίσως και να είναι – και, μάλλον, είναι – η μητέρα που θα επιθυμούσε (μοντέλο μεγάλης κυρίας – φίλης).
Τι θέλησε να σχολιάσει – καταδείξει για την κοινωνία εκείνης της εποχής;
Οπωσδήποτε, υπάρχει και καταδεικνύεται η κοινωνική ανισότητα. Η χρήση ανθρώπου από άνθρωπο. Η εξουσία, που ασκεί τη δύναμή της στους ασθενέστερους. Ο φράχτης ανάμεσα στους πεινασμένους μετανάστες που, στο τέλος, εκδικούνται. Όλα αυτά αφορούν, δυστυχώς, όλες τις κοινωνίες κι όλες τις εποχές, ακόμη και την εποχή που διανύουμε. Γι’ αυτό και το έργο αφορά έντονα το σήμερα.
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση – σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος, σκηνικά: Δημήτρης Πολυχρονιάδης, κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου, μουσική: Στάθης Σκουρόπουλος, φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος, μακιγιάζ: Γιάννης Παμούκης, συνεργάτης στη σκηνοθεσία: Μανώλης Δούνιας, για τα ένθετα κινηματογραφικά: σκηνοθεσία: Χρήστος Δήμας, φωτογραφία – ειδικά εφέ: Άγγελος Παπαδόπουλος, μοντάζ: Ιωάννα Σπηλιοπούλου. Παίζουν: Μπέττυ Αρβανίτη, Λουκία Μιχαλοπούλου, Αλέξανδρος Βάρθης, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Γιάννης Φλουράκης, Άννα Πατητή και ο Νίκος Κουρής από την οθόνη.
Πληροφορίες
Θέατρο οδού Κεφαλληνίας: Κεφαλληνίας 16 – Αθήνα, τηλ.: 210 8838727. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη και Κυριακή: 20.00, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο: 19.00.
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
