Με έναυσμα τα 100 χρόνια από τη γέννηση και τα 50 από τον πρόωρο θάνατο τού ανεπανάληπτου τροβαδούρου Νίκου Γούναρη, ο Σύλλογος Φίλων του Ελαφρού Τραγουδιού, μένοντας πιστός στην έκδοση του ετήσιου ημερολογίου του, το οποίο έχει γίνει πια θεσμός, αφιερώνει το φετινό του ημερολόγιο αποκλειστικά στον σπάνιο αυτόν καλλιτέχνη.
Παραθέτοντας στοιχεία για τον άνθρωπο, καλλιτέχνη και οικογενειάρχη Νίκο Γούναρη, το ημερολόγιο έρχεται να καλύψει ένα κενό που υπήρχε μέχρι τώρα στην καλλιτεχνική βιβλιογραφία του τόπου μας, αφού κανείς δεν είχε φροντίσει να γράψει για τη ζωή και το έργο του παγκοσμίας ακτινοβολίας καλλιτέχνη. Στις σελίδες του ημερολογίου, εξηγείται γιατί χαρακτηρίζεται έτσι και περιγράφεται μία ζωή, που είχε στιγμές αποθέωσης και καλλιτεχνικού μεγαλείου, αλλά και στιγμές ανείπωτου πόνου, τις οποίες ο Γούναρης αντιμετώπισε με περίσσιο και αξιοθαύμαστο κουράγιο και λεβεντιά.
Με προσωπικό αγώνα και κόστος
Ο Σύλλογος φρόντισε να συμπεριλάβει στο ημερολόγιο όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες από την πολυκύμαντη ζωή και την καριέρα του φαινόμενου Γούναρης, προσφέροντας μία ολοκληρωμένη βιογραφία, συμπληρώνοντας ή αποκαθιστώντας κάποιες ασάφειες, που εμφανίζονταν σε κάποια συνοπτικά βιογραφικά πορτρέτα, που κυκλοφορούσαν σε διάφορα έντυπα ή σε σελίδες του διαδικτύου (π.χ. ο τόπος γέννησής του ήταν το Μεταξουργείο και όχι η Ζαγορά, όπως λανθασμένα έχει δημοσιευτεί). Με την πολύτιμη συνεισφορά από το ανεκτίμητο οικογενειακό αρχείο σε φωτογραφικό υλικό και πληροφορίες και τη συγκινητική συνδρομή του υιού του, Κώστα Γούναρη, μπόρεσε να γίνει δυνατή η έκδοση του ημερολογίου του Συλλόγου Φίλων Ελαφρού Τραγουδιού.
Τα τελευταία χρόνια, με τις ακούραστες προσπάθειες του προέδρου κ. Παύλου Ναθαναήλ και της κας Ελίζας Μαρέλλι, που, με προσωπικό αγώνα και κόστος, φροντίζουν να διατηρούν ακμαίο το ενδιαφέρον του μουσικόφιλου κοινού για το ελαφρό τραγούδι, ακολουθώντας το μονοπάτι που είχε ανοίξει η καλλιτέχνιδα Δανάη, ο Σύλλογος συνεχίζει να συντηρεί άσβεστη την επιθυμία της για τη διάδοση του ελαφρού τραγουδιού, που τόσες συγκινήσεις και χαρές έχει προσφέρει στον ελληνικό λαό.
Δυστυχώς, δεν πρόλαβε…
Το πρώτο φως της ζωής ο Νίκος Γούναρης το είδε πριν από 100 χρόνια, σε μια περίοδο που η Ελλάδα ταλανιζόταν από διχόνοια και έριδες γύρω από τον πολιτικό βίο του τόπου. Συμπτωματικά, το 1915, είχε διατελέσει πρωθυπουργός για λίγο χρονικό διάστημα και ο πολιτικός Δημήτριος Γούναρης. Ωστόσο, ο Νίκος Γούναρης ήταν αυτός, που θα ένωνε τους Έλληνες με το θείο χάρισμα της φωνής του και με τα μελωδικά τραγούδια του.
O θάνατος του Νίκου Γούναρη σκόρπισε απέραντη θλίψη στον απανταχού της γης ελληνισμό. Νικημένος από την ασθένεια που τον ταλαιπώρησε χρόνια, πρόλαβε να γυρίσει στην Ελλάδα και να αφήσει την ύστατη πνοή του στην πόλη, που τόσο πολύ αγάπησε και της αφιέρωσε τόσα όμορφα τραγούδια. Τελευταία του επιθυμία ήταν να αποκτήσει μόνιμη βάση στην Αθήνα και να σταματήσει τις περιοδείες και τα ταξίδια στα πέρατα της Γης. Είχε ονειρευτεί να αποκτήσει το δικό του κέντρο, όπου θα τραγουδούσε. Δυστυχώς, δεν πρόλαβε…
Το αηδόνι του ελληνικού τραγουδιού είχε βασανιστεί από προβλήματα υγείας, ωστόσο δεν άφησε το κοινό του να καταλάβει ότι πονούσε. Πάντα φρόντιζε να εμφανίζεται ευδιάθετος και να προσφέρει τη χαρά και τη διασκέδαση. Βλέποντας τα χαμογελαστά πρόσωπα των θαυμαστών του έπαιρνε δύναμη, για να συνεχίζει την καλλιτεχνική του δραστηριότητα, αλλά και το φιλανθρωπικό του έργο, το οποίο δεν διαφήμιζε, όπως δεν διαφήμιζε και την πατριωτική του δράση στη διάρκεια της Κατοχής.
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
