Ο οικονομικός καμβάς της χώρας μοιάζει με σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες… που όμως δεν τους έχουμε.
Πριν από λίγες ημέρες το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής αποτύπωσε στην έκθεσή του μια αμφίσημη προοπτική για την ανάπτυξη, που πρέπει να διατηρηθεί πάνω από το 2% για 10 χρόνια, ώστε να πάνε τα σημερινά εισοδήματα στα επίπεδα που ήταν το 2009… Και αν αυτό το 2% συνεχίσει να καταγράφεται, τότε μετά από πέντε ακόμα χρόνια -αφότου πιάσουμε το 2009- θα δούμε να πλησιάζουμε και τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους, που σήμερα βλέπουμε με το τηλεσκόπιο.
Και ενώ, όπως σημειώνεται στην έκθεση, η χώρα είναι νησί-δα δημοσιονομικής ισορροπίας, κρίσιμοι παράγοντες είναι ο πληθωρισμός και το χρέος… Ο πρώτος -εκτός του ότι αυξάνει τα κρατικά έσοδα όπως εκείνα από τον ΦΠΑ- υπονομεύει την ανταγωνιστικότητα της χώρας, ενώ ο δεύτερος «τρομάζει» τους ξένους επενδυτές και χρειάζεται μεγάλο ποσοστό του ΑΕΠ για να εξυπηρετείται.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή, αν αναλογιστεί κανείς ότι γι’ αυτό το χρέος -που με την αποτίμηση στις 31/12/24 φθάνουν οι λήξεις του μέχρι το 2070- έχουμε εκείνα τα τεράστια πλεονάσματα (11,4 δισ. ή 4,8% του ΑΕΠ), που όμως δεν φαίνεται να το μειώνουν αποφασιστικά.
Τραγική ειρωνεία είναι ότι ο σημερινός πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης το 2016 έλεγε στον τότε πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα να μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές και να επαναδιαπραγματευτεί με την Ε.Ε. το ύψος των πλεονασμάτων. Τα ίδια είπε στον Αλ. Τσίπρα και πριν από τις εκλογές του 2019, υπογραμμίζοντας ότι τα υψηλά πλεονάσματα πλήττουν τη μεσαία τάξη. Τα ξαναείπε ως πρωθυπουργός στο Νταβός τον Ιανουάριο του 2020, συνεπικουρούμενος και από την Έκθεση Πισσαρίδη, που πρότεινε πρωτογενή πλεονάσματα 1%-1,5% ώστε να μη στραγγαλίζεται η οικονομία. Χαμηλότερα πλεονάσματα σημαίνουν λιγότερους φόρους για τους πολίτες και μικρότερες εισφορές για εργαζόμενους και εργοδότες, οπότε επιτρέπουν βιωσιμότερη ανάπτυξη.
Σήμερα η κυβέρνηση έχει κάνει στροφή 180 μοιρών και τούτο παρά το ότι το μνημόνιο έχει χαλαρώσει. Επιλέγει όμως να διατηρεί τεράστια πλεονάσματα, καθώς είναι η ασφαλέστερη μέθοδος να δείχνουμε ότι πάμε καλά οικονομικά, για να ποντάρουμε ταυτόχρονα και στις αναβαθμίσεις των διεθνών οίκων που μας δυσκολεύουν τη ζωή…
Και θα παραμένουν αυτά τα πλεονάσματα θεόρατα, καθώς μέσω αυτών γίνεται και μια μικρή αναδιανομή -κυρίως με επιδόματα σε αναξιοπαθούντες-, που χάνεται όμως στην πορεία, καθώς ο κοινός παρονομαστής για όλους είναι η υψηλή είτε έμμεση είτε άμεση φορολογία. Και όσο δεν έχουμε παραγωγή και επενδύσεις -που σημαίνει ότι δεν έχουμε κάνει και τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται- οι φόροι θα είναι μόνη διέξοδος στο γλίσχρο εισόδημα.
