Ξέρω πως έχουμε δει πολλά “παράξενα” τελευταία στο σινεμά, η Μαύρη Φάλαινα όμως είναι απ’ αυτές τις σπάνιες που ενώ το αλλόκοτο θέαμα πρωταγωνιστεί, δεν αισθάνεσαι ποτέ πως όλο αυτό γίνεται για τη φιγούρα.
Η Ισπανική αυτή συμπαραγωγή μας θυμίζει μια άλλη, εξίσου αλλόκοτη ταινία, το Κάτω Από Το Δέρμα του Τζόναθαν Γκλέιζερ. Εκεί, η Σκάρλετ Γιόχανσον έπαιζε μια εξωγήινη που έφτανε στη Γη (για την ακρίβεια, στη Γλασκώβη) για να παρασύρει διάφορους άντρες στο μαύρο χαμό τους και όλη η αφήγηση στηνόταν μέσα από τη ματιά της κεντρικής ηρωίδας, λες και το ίδιο το φιλμ απευθυνόταν σε κατοίκους άλλου γαλαξία. Στην περίπτωση που μας αφορά, μια αδίστακτη πληρωμένη δολοφόνος, Νορβηγίδα αλλά μεγαλωμένη στην Ισπανία, έχει μια μυστηριώδη σύνδεση με έναν άλλο κόσμο, κατοικημένο από μυθικά τέρατα. Αυτό της χαρίζει ιδιαίτερες ικανότητες, αλλά, κάθε φορά που τις χρησιμοποιεί, χάνει κάτι από την ανθρώπινη φύση της. Η ηρωίδα μας θα ενταχτεί στο δυναμικό ενός ηλικιωμένου μαφιόζου, που προσπαθεί να επιβάλει τους δικούς του κανόνες σε έναν “κλάδο” που αλλάζει, όμως πόσα αναπάντεχα μπορεί να προκύψουν σε ένα neo-noir επιστημονικής φαντασίας με ευθείες αναφορές στο σινεμά του Μπέλα Ταρ; Σεναριακά δεν προκύπτουν έντονες συγκινησιακές κορυφώσεις, αλλά ο Χερνάντο έχει στιβαρό έλεγχο πάνω στον ρυθμό και το ύφος της Μαύρης Φάλαινας, και το προκύπτον χαρμάνι είναι ομολογουμένως πολύ γοητευτικό. Και σπάνιο!
Νουάρ είναι και Ο Μεσολαβητής του Ντέιβιντ ΜακΚένζι, με τον Ριζ Άχμεντ στο ρόλο ενός χαρισματικού νεαρού με ένα πολύ ιδιαίτερο επάγγελμα: Ειδικεύεται στη διαπραγμάτευση επικερδών συμφωνιών μεταξύ διεφθαρμένων εταιρειών και ατόμων – συνήθως πρώην υπαλλήλων – που απειλούν να τις καταστρέψουν. Τύπος μοναχικός, με αυστηρό ηθικό και επαγγελματικό κώδικα (να’ τος πάλι ο Ζαν Πιερ Μελβίλ), ένα παγερό τείχος που όμως δείχνει να λιώνει από τη θέρμη της νέας του πελάτισσας, που με τη σειρά της θα τον παρασύρει σε μια περιπέτεια γεμάτη ανατροπές. Το βλέπεις με μεγάλη ευχαρίστηση, και επειδή ο ΜακΚένζι ξετυλίγει το κουβάρι της (δια)πλοκής με μεγάλη χάρη, αλλά και επειδή απουσιάζει ο ψευτοεφηβικός χαβαλές στον οποίο μας έχει συνηθίσει αυτό το σινεμά τελευταία.
Στο Ένα μεγάλο όμορφο τολμηρό ταξίδι ο Κόλιν Φάρελ και η Μάργκοτ Ρόμπι “ταξιδεύουν” στο παρελθόν τους, για να συμφιλιωθούν μαζί του, προκειμένου να… ερωτευτούν. Σύμβουλος τους, ένα μαγικό όχημα στο οποίο συνταξιδεύουν – ουσιαστικά ένας σύμβουλος σχέσεων σε τέσσερις τροχούς. Και ναι, πολύ όμορφα παίζουν και οι δυο τους, πολύ ανάλαφρα, λίγο ποιητικά και τόσο – όσο συγκινητικά όλα αυτά, μόνο που αν ανησυχείς τόσο για την έκβαση ενός έρωτα πριν τον ζήσεις, μάλλον δεν ήταν και τόσο έρωτας τελικά. Αν υπάρχει δηλαδή μια “φούσκα” μέσα από την οποία ο θεατής καλείται να αποδράσει για να ζήσει, η ταινία αυτή, υπογείως, την ενισχύει.
Καλύτερα τα καταφέρνει ο, πολύ λιγότερο φιλόδοξος κινηματογραφικά, Έρωτας στη Βαρκελώνη, όπου μια 50άρα αποφασίζει να χωρίσει τον σύζυγο της για να κυνηγήσει τη ζωή που στερήθηκε μέσα στη σύμβαση του γάμου, ανακαλύπτοντας εντέλει πως τα πάντα είναι μια περιπέτεια, όπου κι αν ζεις. Η Νόρα Νάβας που πρωταγωνιστεί είναι ειλικρινά σκέτη απόλαυση εδώ – διαθέτει ένα κωμικό timing που παίζει με διαφορά χιλιοστών, ενώ στη λεπτότητα της ερμηνείας της αντανακλάται και η γενικότερη σκηνοθετική φροντίδα πάνω στο δράμα.
Στον πάτο της εβδομάδας, μια ταινία με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο σε μικρό ρόλο: Μολυβένιος Στρατιώτης λέγεται και, χωρίς πλάκα, έπρεπε να διαβάσω το δελτίο τύπου για να καταλάβω τι ακριβώς είδα. Είναι τόσο κακομονταρισμένο και τόσο ασυνάρτητο το τελικό αποτέλεσμα, που παραπέμπει ευθέως σε βιντεοκασσέτα τελευταίας διαλογής. Πρωταγωνιστεί ο Σκοτ Ίστγουντ, γιος του Κλιντ, πλάι στον Τζέιμι Φοξ – τι ναυάγιο!
