© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Καμωμένο με φροντίδα και μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια, το «Βερμίλιο: Η νύφη του βουνού» της Μάουρα Ντελπέρο, είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κινηματογραφικά κοκτέιλ που είδαμε τελευταία.
Η ταινία, που βραβεύτηκε με τον Αργυρό Λέοντα στο τελευταίο Φεστιβάλ Βενετίας, διαδραματίζεται στις Ιταλικές Άλπεις, το έτος 1944, με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο να οδεύει προς το τέλος του. Ένα χωριό λευκό, και η καθημερινότητα του. Η απουσία μουσικής υπόκρουσης, και το αντι-δραματικό παίξιμο των ηθοποιών σε οδηγεί στον Ιταλικό Νεορεαλισμό. Τα κάδρα εδώ όμως κουβαλούν μια καλλιέπεια που έρχεται από τον Βισκόντι. Οι ρυθμοί, σχεδόν τελετουργικοί, παραπέμπουν ενίοτε στο «Καρδιά από γυαλί» του Χέρτζοκ, και στους υπνωτισμένους ηθοποιούς του (ειδικά οι σεκάνς στο πανδοχείο). Όλο αυτό μεταστρέφεται με την άφιξη ενός φαντάρου, που έχει εγκαταλείψει το μέτωπο και φτάνοντας εκεί ερωτεύεται τη Λουτσία, που τυγχάνει να είναι η μεγάλη κόρη της οικογένειας του τοπικού δασκάλου. Και είναι φυσικό, η ταινία αυτή, να εμπνέεται μεν από τον Ιταλικό Νεορεαλισμό, αλλά να μην ριζώνει εκεί, καθώς η Ντελπέρο δεν διακατέχεται από την αγωνία του εδώ-και-τώρα που χαρακτήριζε τον Ροσελίνι, τον Ερμάνο Όλμι (από τον οποίο η ταινία μοιάζει να δανείζεται τα περισσότερα) ή τον Ντε Σίκα. Επιστρέφει λοιπόν πίσω στην Ιστορία, αναζητώντας τις καθολικές της σημάνσεις, με χαρακτήρες αρχετυπικούς και έκθαμβους μπροστά σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται ραγδαία, ερευνώντας την πολυπλοκότητα των σχέσεων αλλά και το κενό που χωρίζει τη συλλογική μνήμη από την ταυτότητα. Σπουδαίο φιλμ.
Φαν μεγάλος του Νίκολας Κέιτζ, περίμενα με ανυπομονησία το «The Surfer», και η απογοήτευση ήταν μεγάλη ομολογώ. Ήρωας, ένας άντρας που επιστρέφει στην ειδυλλιακή παραλία της παιδικής του ηλικίας, αποφασισμένος να αγοράσει το πατρικό του και να κάνει σερφ με το γιο του. Δυστυχώς, το σπίτι διεκδικείται από κάποιον άλλο, ενώ ο ίδιος ταπεινώνεται από μια ομάδα ντόπιων σέρφερ, που κλιμακώνεται διαρκώς. Ε και; Τι αρθρώνεται μέσα από αυτό; Ο σκηνοθέτης Λόρκαν Φίνεγκαν πετά διαρκώς αναφορές στο «The Swimmer», ένα σπουδαίο φιλμ των 60s, όμως εκείνη η αφηγηματική ελλειπτικότητα εκείνης της ταινίας είχε ένα στόχο, κάπου οδηγούσε, κάτι ήθελε να πει. Εδώ όλο μοιάζει αφορμή για να φιλμάρουμε μερικές ακόμα μούτες του Κέιτζ σε κοντινό.
Ο σκηνοθέτης του ξεχασμένου σήμερα «Άνδρες με τα όλα τους», Πίτερ Κατανέο, υπογράφει το «Μαθήματα από έναν πιγκουίνο», όπου στην Αργεντινή του 1976, ένας καθηγητής αγγλικών που διδάσκει σε κυριλέ κολέγιο, προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του αγνοώντας την πολιτική κρίση που σαρώνει τη χώρα (και κορυφώνεται με ένα πραξικόπημα), μέχρι που παίρνει υπό την προστασία του έναν… πιγκουίνο που ανακαλύπτει σε μια παραλία. Μόλις το θέαμα πάει να προκύψει γλυκανάλατο, ο Κατανέο στρίβει ελαφρά, βοηθούμενος από τις ερμηνείες των Στιβ Κούγκαν και Τζόναθαν Πράις, που προσδίδουν ένα κάποιο κύρος στο καλοφιλμαρισμένο εγχείρημα. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, λένε.
Στα υπόλοιπα, το «Καράτε Κιντ: Θρύλοι» ίσως να έχει κάτι να πει στους φίλους της σειράς – όχι όμως και της πρώτης ταινίας (παρά την παρουσία του Ραλφ Μάτσιο), ο Κιάνου Ριβς δίνει το παρών ως Τζον Γουίκ αλλά σε δεύτερο ρόλο, στο «Ballerina», πλάι στην Άνα Ντε Άρμας, ενώ από στις επανεκδόσεις, το Φελλινικό «8 ½» επιστρέφει στα θερινά, μαζί με το «Και μετά δεν έμεινε κανένας» του Ρενέ Κλερ, που κλείνει 80 χρόνια φέτος – ίσως η καλύτερη μεταφορά μυθιστορήματος της Άγκαθα Κρίστι στο σινεμά.
