Η μέχρι σήμερα διαστημική δραστηριότητα της ανθρωπότητας έχει δημιουργήσει μια μεγάλη χωματερή έξω ακριβώς από την γήινη ατμόσφαιρα. Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος εκτιμά ότι υπάρχουν περί τα 130 εκατ. διαστημικά σκουπίδια με διάμετρο μέχρι ένα εκατοστό και περίπου 34 χιλιάδες με διάμετρο ως και δέκα εκατοστά τα οποία είναι και τα πιο επικίνδυνα. Μια νέα πρόταση πέφτει στο τραπέζι για τη καταστροφή των διαστημικών σκουπιδιών.
Ο όγκος των διαστημικών σκουπιδιών αυξάνεται συνεχώς όσο αυξάνεται ο αριθμός των κάθε είδους διαστημικών αποστολών αλλά και από τις συγκρούσεις των διαστημικών σκουπιδιών είτε μεταξύ τους είτε με άλλα εν λειτουργία διαστημικά συστήματα και εγκαταστάσεις όπως οι διαστημικοί σταθμοί. Ως διαστημικά σκουπίδια λογίζονται επίσης οι δορυφόροι που είτε λόγω βλάβης είτε λόγω ηλικίας παύουν να λειτουργούν ή διακόπτεται η αποστολή τους.
Στο τραπέζι έχουν πέσει τα τελευταία χρόνια διάφορες ιδέες για την απομάκρυνση ή καταστροφή των διαστημικών σκουπιδιών. Ορισμένες από αυτές τις ιδέες έχουν μετατραπεί σε πρωτότυπα συστήματα με κάποια από αυτά να έχουν δοκιμαστεί με επιτυχία. Όμως όλα αυτά τα συστήματα έχουν δυνατότητα εξουδετέρωσης ενός διαστημικού σκουπιδιού κάθε φορά γεγονός που δεν δημιουργεί αισιοδοξία για λύση του προβλήματος.
Ιάπωνας επιστήμονας παρουσιάζει μια νέα εφεύρεση που περιλαμβάνει έναν δορυφόρο ο οποίος χρησιμοποιεί τα καυσαέρια πλάσματος (ιονισμένο αέριο) της μηχανής του για να σπρώξει επικίνδυνα κομμάτια διαστημικών σκουπιδιών στην ατμόσφαιρα όπου μπορούν να καούν με ασφάλεια.
Ανέπαφη διαδικασία
Οι περισσότερες προτεινόμενες λύσεις περιλαμβάνουν διαστημόπλοια που θα μπορούσαν να «αρπάζουν» τα διαστημικά σκουπίδια με ρομποτικούς βραχίονες, δίχτυα ή συστήματα με καλώδια. Το πρόβλημα με αυτές τις ιδέες ωστόσο είναι ότι μεγάλο μέρος των σκουπιδιών περιστρέφεται άτακτα. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει ο κίνδυνος η διαστημική… σκουπιδιάρα να παγιδευτεί στην χαοτική αυτή κίνηση.
Μια μέθοδος χωρίς επαφή θα ήταν πιο ασφαλής και μία από τις προτάσεις είναι η χρήση των καυσαερίων της ιονικής μηχανής ενός διαστημοπλοίου ώστε να ασκεί σταδιακά αλλά σταθερά ώθηση πάνω σε ένα κομμάτι διαστημικών σκουπιδιών, επιβραδύνοντάς το μέχρι να πέσει από την τροχιά του και να καεί στην ατμόσφαιρα.
Ωστόσο, μια ιονική μηχανή είναι σχεδιασμένη για να σπρώχνει ένα διαστημόπλοιο προς τα εμπρός. Αν τα καυσαέρια πλάσματος εκτοξευτούν προς ένα κομμάτι σκουπιδιού, τότε ο δορυφόρος-συλλέκτης θα απωθηθεί αντίθετα από αυτό.
Τώρα όμως, ο Καζουνόρι Τακαχάσι από το Πανεπιστήμιο Τοχόκου στην Ιαπωνία ανέπτυξε μια λύση. Αντί να υπάρχει μόνο μία έξοδος καυσαερίων, ένας δορυφόρος-συλλέκτης θα μπορούσε να έχει δύο εξόδους στραμμένες σε αντίθετες κατευθύνσεις. Η ώθηση από κάθε έξοδο θα ακυρώνει την άλλη, επιτρέποντας στον δορυφόρο να διατηρεί τη θέση του ενώ εκτελεί το έργο της απομάκρυνσης των σκουπιδιών.
Ο Τακαχάσι με δημοσίευση του στην επιθεώρηση «Scientific Reports» παρουσιάζει το σύστημα του το οποίο αποκαλεί σύστημά «διπλής κατεύθυνσης ηλεκτρόδιο-ελεύθερο ωθητή πλάσματος». Μια ιονική μηχανή λειτουργεί χρησιμοποιώντας ως προωθητικό αέριο ένα ευγενές αέριο συνήθως χρησιμοποιείται ξένο, αλλά ο Τακαχάσι χρησιμοποίησε αργό.
«Μπορεί να λειτουργεί με αργό με παρόμοια αποδοτικότητα όπως με το ξένο, αλλά με μειωμένο κόστος για τη συσκευή πρόωσης» λέει ο Τακαχάσι. Το αέριο γεμίζει έναν θάλαμο, με μία κάθοδο στη μία πλευρά που παράγει ένα νέφος ηλεκτρονίων τα οποία έλκονται στη θετικά φορτισμένη τοιχωματική επιφάνεια εκκένωσης. Στη διαδρομή τους αλληλεπιδρούν με το αέριο και το ιονίζουν. Το ιονισμένο αέριο ονομάζεται πλάσμα και είναι ηλεκτρικά φορτισμένο έτσι ώστε να μπορεί να κατευθυνθεί και να επιταχυνθεί μέσω ηλεκτρομαγνητικών πεδίων προς το ακροφύσιο του ωθητή παράγοντας ώθηση.
Στο σύστημα του Τακαχάσι το πλάσμα μπορεί να ρέει κατά μήκος των δυναμικών γραμμών και προς τις δύο πλευρές παρέχοντας τη διπλής κατεύθυνσης εκτόξευση πλάσματος που μπορεί να συμβάλει στην καταστροφή των διαστημικών σκουπιδιών.
Naftemporiki.gr
