Στις 6 Αυγούστου 1890, ένας πλανόδιος μικροπωλητής από το Μπάφαλο γίνεται ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία που πεθαίνει καθισμένος σε μια ηλεκτρική καρέκλα.
Δεν είναι όμως μόνος του. Πίσω από την εκτέλεσή του του στέκονται δύο τιτάνες της τεχνολογίας, έτοιμοι να «σκοτωθούν» για το μέλλον του ηλεκτρισμού. Και η μάχη δεν έχει ίχνος ανθρωπιάς.
Μια εφεύρεση για τη θανατική ποινή
Ο Γουίλιαμ Κέμλερ έχει καταδικαστεί για τον άγριο φόνο της ερωμένης του με τσεκούρι. Στη Νέα Υόρκη, η κρεμάλα έχει χάσει την αίγλη της — οι τελευταίοι απαγχονισμοί έχουν καταλήξει σε σκηνές φρίκης. Η πολιτεία ψάχνει έναν «πιο καθαρό» τρόπο να σκοτώνει. Και πιστεύει ότι τον έχει βρει… στα βολτ.
Ο οδοντίατρος Άλφρεντ Σάουθγουικ εφευρίσκει μια καρέκλα που βασίζεται στο σοκ του ρεύματος. Η ιδέα γεννιέται όταν βλέπει έναν μεθυσμένο να σκοτώνεται τυχαία αγγίζοντας γεννήτρια. Στήνει λοιπόν ένα κάθισμα που θυμίζει οδοντιατρική πολυθρόνα και ζητά τη βοήθεια του πιο διάσημου εφευρέτη της εποχής: του Τόμας Έντισον.
Ο μάγος του Μένλο Παρκ
Ο Έντισον αντιπαθεί τη θανατική ποινή. Αλλά αντιπαθεί περισσότερο τον Τζορτζ Γουέστινγκχαουζ. Ο πρώτος στηρίζει το συνεχές ρεύμα (DC), ο δεύτερος το εναλλασσόμενο (AC). Ο πόλεμος των ρευμάτων μαίνεται — και τώρα, ο Έντισον βρίσκει την τέλεια ευκαιρία να αποδείξει πόσο «θανατηφόρο» είναι το AC του αντιπάλου του.
Πείθει τις αρχές να χρησιμοποιήσουν γεννήτριες Westinghouse στην καρέκλα. Ενθαρρύνει τον μηχανικό Χάρολντ Μπράουν να κάνει πειράματα με ρεύμα πάνω σε σκύλους, γάτες, ακόμη και άλογα. Ενορχηστρώνει δημόσιες εκτελέσεις ζώων.
Στήνει θέαμα στη Νέα Υόρκη: μια ελεφαντίνα, η Τόπσι, θανατώνεται μπροστά σε χιλιάδες θεατές με 6.000 βολτ AC. Και όλα αυτά για να ριζώσει στο μυαλό μία λέξη: Westinghoused. Αυτός που έχει πέσει νεκρός από ρεύμα του Γουέστινγκχαουζ.
Η φρίκη της εκτέλεσης
Εκείνο το πρωινό, στις 6:40, δένουν τον Κέμλερ στην καρέκλα. Το πρώτο σοκ διαρκεί 17 δευτερόλεπτα και αποτυγχάνει. Η καρδιά του συνεχίζει να χτυπά. Η αίθουσα γεμίζει ουρλιαχτά, όχι από τον ίδιο, αλλά από τους παριστάμενους.
Ο γιατρός φωνάζει: «Δεν είναι νεκρός!». Ο Μπράουν επανεκκινεί το ρεύμα — αυτή τη φορά στα 2.000 βολτ. Το δέρμα του Κέμλερ αρχίζει να καίγεται. Καπνός βγαίνει από το κρανίο του. Μυρωδιά ψημένου κρέατος, ιδρώτας, αίμα και καμένη σάρκα. Μερικοί θεατές λιποθυμούν. Άλλοι ξεσπούν σε εμετούς.
Ο Κέμλερ πεθαίνει μέσα σε μια τελετουργική φρίκη που θυμίζει μεσαίωνα. Ο Γουέστινγκχαουζ, μαθαίνοντας τα νέα, απαντά πικρά: «Θα τα είχαν καταφέρει καλύτερα με τσεκούρι».
Ο νεκρός δεν σώζει τον Έντισον
Παρά την προπαγάνδα, παρά το θέαμα, ο κόσμος δεν πείθεται. Το εναλλασσόμενο ρεύμα αποδεικνύεται ανώτερο. Μέχρι το 1893, ο Γουέστινγκχαουζ κερδίζει τη σύμβαση για τον ηλεκτροφωτισμό της Παγκόσμιας Έκθεσης του Σικάγο. Και λίγο αργότερα, φωτίζει ολόκληρη τη Νέα Υόρκη με ρεύμα από το Νιαγάρα.
Ο Έντισον χάνει. Το AC γίνεται το νέο παγκόσμιο πρότυπο. Αλλά ο ηλεκτρισμός μένει — όχι μόνο στα σπίτια, αλλά και στις φυλακές.
Η καρέκλα συνεχίζει να σκοτώνει ανθρώπους για πάνω από έναν αιώνα. Μέχρι που το «ανθρώπινο» ρεύμα αντικαθίσταται από κάτι ακόμη πιο «ανώδυνο»: τη θανατηφόρα ένεση. Και ο κύκλος επαναλαμβάνεται.
