Στη μαύρη κωμωδία του Στάνλει Κιούμπρικ για τον Ψυχρό Πόλεμο, το 1964, «S.O.S Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα», ένας παράφρων Αμερικανός στρατηγός, βαθιά ανήσυχος για την κομμουνιστική συνωμοσία να δηλητηριάσει το νερό και να μολύνει τα «πολύτιμα σωματικά μας υγρά», εξαπολύει πυρηνικό χτύπημα στη Σοβιετική Ένωση.
Η αμερικανική κυβέρνηση πασχίζει να ανακαλέσει την επίθεση μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι οι Σοβιετικοί έχουν κατασκευάσει τη μηχανή της Ημέρας της Αποκάλυψης, που μόλις ανιχνεύσει πυρηνική επίθεση, θα απαντήσει αναλογικά, σε μία κίνηση που θα καταστρέψει όλη τη ζωή στη Γη.
Η προσπάθεια ανάκλησης της επίθεσης αποτυγχάνει, ένα βομβαρδιστικό περνάει και η ταινία τελειώνει με πυρηνικό αφανισμό υπό τους ήχους του «We’ll Meet Again» της Vera Lynn.
Ευτυχώς, επρόκειτο για μια σατιρική προειδοποίηση για την τρέλα του πυρηνικού μπρα ντε φερ. Μια παράλογη υπόθεση, απότοκη του Ψυχρού Πολέμου.
Αμοιβαία εξασφαλισμένη καταστροφή
Το 1949, η Σοβιετική Ένωση πυροδότησε την πρώτη της πυρηνική βόμβα -RDS-1- χρόνια νωρίτερα από ό,τι περίμενε κανείς. Η Αμερική, που ξαφνικά δεν ήταν ο μόνος «πιστολέρο» στην πόλη, πανικοβλήθηκε. Ο πρόεδρος Χάρι Τρούμαν απάντησε επενδύοντας σε βόμβες υδρογόνου
Το 1953, ο Αϊζενχάουερ προσπάθησε να εξισορροπήσει την εθνική ασφάλεια με τη δημοσιονομική υπευθυνότητα. «Γιατί να πληρώνουμε για στρατεύματα, όταν μπορούμε απλώς να απειλήσουμε ότι θα εξαερώσουμε τους πάντες με τις φθηνότερες πυρηνικές βόμβες;».
Η στρατηγική του, που ονομάστηκε «Το νέο βλέμμα», στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στα πυρηνικά όπλα. Ο υπουργός Εξωτερικών Τζον Φόστερ Ντάλες δεν άφησε καμία αμφιβολία για την πολιτική του έθνους: να απαντά σε κάθε επίθεση με μαζικά αντίποινα.
Ενώ οι δύο υπερδυνάμεις διόγκωναν τα οπλοστάσιά τους οι στρατηγικοί σχεδιαστές ανέπτυξαν το δόγμα της Αμοιβαία Εξασφαλισμένης Καταστροφής, ή MAD
Η αρχή της MAD ήταν η εγγύηση, ότι αν η μία πλευρά εξαπέλυε μια εξοντωτική επίθεση στην άλλη, θα ήξερε ότι θα εξοντωνόταν και η ίδια. Εάν και οι δύο πλευρές γνώριζαν ότι με μια επίθεση προκαλούσαν τον αφανισμό τους, καμία δεν θα τολμούσε να «πυροβολήσει» πρώτη.
Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Τι θα γινόταν αν ο επικεφαλής της ομάδας επίθεσης εξοντωνόταν και ο ίδιος.
Οι Σοβιετικοί, αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα εφεδρικό σχέδιο που θα μπορούσε να λειτουργήσει ακόμη και αν η Μόσχα δεν υπήρχε. Το Dead Hand.
Το Dead Hand, που τέθηκε για πρώτη φορά σε λειτουργία το 1985, σχεδιάστηκε για να διασφαλίσει ότι η Σοβιετική Ένωση θα μπορούσε να εξαλείψει τους εχθρούς της ακόμη και αν η ηγεσία της είχε γίνει σκόνη. Σε αντίθεση με τον πλήρως αυτοματοποιημένο εφιάλτη της ταινίας του Κιούμπρικ το Dead Hand πρόεβλεπε την ανθρώπινη παρέμβαση – τουλάχιστον επίσημα. Αλλά στην ουσία, εξακολουθούσε να είναι μια μηχανή που μπορούσε να εξαπολύσει τον Αρμαγεδδώνα με βάση τις ενδείξεις των αισθητήρων.
Πώς λειτουργεί το Dead Hand
Το όλο σχέδιο, βασιζόταν σε 3 βήματα
-Ανίχνευση επίθεσης: Σε περίπτωση πυρηνικής επίθεσης, οι αισθητήρες βαθιά στα Ουράλια Όρη θα ανίχνευαν σεισμικά κύματα, ακτινοβολία και αλλαγές στην πίεση. Θα ερμήνευαν αυτά τα σήματα ως επίθεση.
-Παρακολούθηση επικοινωνίας: Το σύστημα στη συνέχεια θα προσπαθούσε να ανιχνεύσει συνομιλίες στις συχνότητες διοίκησης και ελέγχου. Β «Μιλάει ακόμα η Μόσχα;». Αν ναι, το σύστημα γύριζε σε κατάσταση μη λειτουργίας
-Εξουσιοδότηση εκτόξευσης: Εάν δεν εντόπιζε καμία από τις αναμενόμενες επικοινωνίες, το Dead Head θα υπέθετε ότι δεν είχε απομείνει κανείς για να λάβει αποφάσεις. Σε αυτή την περίπτωση, θα πυροδοτούσε έναν ειδικό πύραυλο που θα διέσχιζε τη χώρα, μεταδίδοντας εντολές εκτόξευσης σε όλα τα πυρηνικά σιλό, βομβαρδιστικά και υποβρύχια.
Το σήμα για την εκτόξευση των πυραύλων θα προερχόταν από έναν πύραυλο.
Στο σκοτάδι, μέχρι την διάλυση της ΕΣΣΔ
Η Δύση παρέμεινε στο σκοτάδι για το όπλο, μέχρι που η ΕΣΣΔ διαλύθηκε το 1991. Μόνο τότε πρώην ανώτατοι αξιωματούχοι όπως ο συνταγματάρχης Βαρφολομέι Κορομπούσιν επιβεβαίωσαν ότι ναι, η Σοβιετική Ένωση είχε πράγματι κατασκευάσει μια μηχανή που μπορούσε να τερματίσει τον κόσμο χωρίς να ζητήσει άδεια.
Ανησυχητικά τα νέα…
Αλλά, τα νέα για το Dead Hand είναι ανησυχητικά. Δεν είναι απλώς ένα απλώς ένα τρομακτικό λείψανο μιας περασμένης εποχής. Από το 2011, ο ρωσικός στρατός επιβεβαίωσε ότι ήταν ακόμα λειτουργικό – και αναβαθμισμένο. Η συνεχιζόμενη ύπαρξή του προσθέτει έναν επικίνδυνο μπαλαντέρ στην παγκόσμια σκακιέρα, ειδικά καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται και οι διεθνείς εντάσεις αυξάνονται σαν ραδιενεργό ζύμη σε ένα αρτοποιείο.
naftemporiki.gr
