Ο Μάρτιν Φράνκελ γεννιέται το 1954 στο Τολέδο του Οχάιο, με όψη συνεσταλμένου παιδιού και μυαλό ξυράφι.
Στο σχολείο προχωρά πιο γρήγορα από τους συμμαθητές του, οι καθηγητές του βλέπουν κάτι ιδιαίτερο – αλλά αυτό το «κάτι» δεν έχει καμία σχέση με ακαδημαϊκή σταδιοδρομία.
Παρότι κερδίζει υποτροφία για το Πανεπιστήμιο του Τολέδο, εγκαταλείπει τις σπουδές του πριν τελειώσει το πρώτο εξάμηνο.
Η ζωή τον τραβά αλλού: στη Νέα Υόρκη, στο χρηματιστήριο, και – πολύ γρήγορα – στο σκοτεινό σύμπαν της απάτης.
Deals με το βλέμμα στα…ζώδια
Από την αρχή, η πορεία του είναι παράδοξη. Ο Φράνκελ δεν εμπιστεύεται την αγορά. Εμπιστεύεται τον αστρολογικό του χάρτη.
Δεν κλείνει συμφωνία, δεν κάνει κίνηση, αν δεν του το επιτρέπουν οι πλανήτες. Ζητά ακόμη και να του προβλέψουν αν θα πάει φυλακή.
Παρά την παράνοια του, γοητεύει ανθρώπους με την εμμονική του προσήλωση στο «όραμά» του και έχει τον τρόπο του με τις γυναίκες.
Η απόλυση, η Σόνια και η απάτη
Το 1986, απολύεται από το γραφείο όπου εργάζεται ως μεσίτης. Όμως, δεν φεύγει μόνος. Η γυναίκα του αφεντικού του, η Σόνια Σουλτ, τον ακολουθεί.
Εγκαταλείπει τον σύζυγό της, ανοίγει ανταγωνιστικό brokerage και γίνεται η σύντροφος του Μάρτιν – στη ζωή και στην απάτη. Γίνονται το πιο αταίριαστο power couple του αμερικανικού υποκόσμου.
Ο Φράνκελ ιδρύει τη μία εταιρεία – κέλυφος μετά την άλλη. Winthrop Capital. Donar Corporation. Creative Partners. Χρησιμοποιεί ψεύτικα ονόματα – Τζέιμς Σπένσερ, Ντέιβιντ Ρος – και κάνει τον σοφό επενδυτή, χωρίς να αγοράζει τίποτα.
Όταν οι πρώτοι επενδυτές απαιτούν εξηγήσεις, τους πληρώνει με λεφτά από τους επόμενους. Στήνει τη δική του «πυραμίδα». Και όταν το πράγμα καταρρέει, κατηγορεί τους συνεργάτες του.
Στο στόχαστρο οι ασφαλιστικές και η…Καθολική Εκκλησία
Το 1992, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς τον εντοπίζει, τον αποκλείει από τη Wall Street και του επιβάλλει πρόστιμο. Αλλά δεν τελειώνει εκεί.
Φεύγει από τη Νέα Υόρκη, μετακομίζει στο Γκρίνουιτς του Κονέκτικατ και ξαναχτίζει τη ζωή του με νέο προσωπείο. Στο στόχαστρο πλέον: οι ασφαλιστικές εταιρείες.
Ο Φράνκελ αγοράζει μικρές, υποτιμημένες ασφαλιστικές σε πολιτείες του Νότου – Μισισίπι, Τενεσί, Αρκάνσας – υποσχόμενος ότι θα επενδύσει τα αποθεματικά τους για να χρηματοδοτήσει… καθολικά νοσοκομεία.
Στήνει το Ίδρυμα του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης στις Βρετανικές Παρθένες Νήσους, χρησιμοποιεί ονόματα όπως του Γουόλτερ Κρονκάιτ χωρίς άδεια, και πείθει έναν Ιταλό μονσινιόρο, τον Εμίλιο Κολατζιοβάνι, να πλαστογραφήσει επιστολή του Βατικανού που βεβαιώνει ότι το ίδρυμα υποστηρίζεται από την Αγία Έδρα με… 1 δισεκατομμύριο δολάρια.
Η έπαυλη με το χαρέμι
Όλο αυτό δεν είναι απλώς σχέδιο. Είναι παράσταση. Στην καρδιά της: η έπαυλη του Φράνκελ, που λειτουργεί ως αρχηγείο, πριβέ γραφείο και χαρέμι μαζί. Οι γυναίκες κυκλοφορούν ημίγυμνες, κάποιοι μιλούν για αιχμάλωτες, άλλοι για συνένοχες. Η πιο τραγική μορφή: η Φράνσις Μπερτζ, που σύμφωνα με την αστυνομία αυτοκτονεί στην έπαυλη, όταν ο Φράνκελ την απορρίπτει.
Το 1999, οι ασφαλιστικές εποπτικές αρχές χτυπούν συναγερμό. Ο Τζορτζ Ντέιλ, Επίτροπος Ασφαλειών του Μισισίπι, ξεκινά την έρευνα. Το FBI μπαίνει στο παιχνίδι.
Όταν ο Φράνκελ το αντιλαμβάνεται, προσπαθεί να διαφύγει. Καίει τα έγγραφα στο σπίτι, κλείνει ιδιωτικό τζετ και φεύγει για Ρώμη. Από εκεί, στη Γερμανία. Συλλαμβάνεται στο Αμβούργο τον Σεπτέμβριο του 1999 με πλαστό διαβατήριο. Καταδικάζεται για πλαστοπροσωπία και εκδίδεται στις ΗΠΑ το 2001.
Η δίκη
Ακολουθεί δίκη-μαμούθ. 24 κατηγορίες. Απάτη, ξέπλυμα, συνωμοσία, ψευδή έγγραφα. Η Σόνια – τώρα πια Σόνια Χάου – καταδικάζεται σε τέσσερα χρόνια. Ο Χάκνεϊ, ο άνθρωπος-βιτρίνα των εξαγορών, επίσης. Ο Κολατζιοβάνι συλλαμβάνεται στο Οχάιο.
Δεκαέξι συνεργοί καταδικάζονται. Ο Φράνκελ δηλώνει ενώπιον του δικαστή: «Το έκανα για τη Σόνια και τα παιδιά της». Ο δικαστής παγώνει: «Δηλαδή κλέψατε 200 εκατομμύρια για να συντηρήσετε μια τετραμελή οικογένεια;»
Χωρίς μεταμέλεια
Ο Φράνκελ καταδικάζεται σε κάθειρξη 16 ετών και 8 μηνών. Εκτίει τελικά 12. Αποφυλακίζεται το 2016. Δεν δείχνει ίχνος μεταμέλειας. Στο μυαλό του, εξακολουθεί να είναι ένας αδικημένος αστρολόγος με επενδυτικό όραμα.
Στην πραγματικότητα, είναι κάτι πολύ πιο επικίνδυνο: ο άνθρωπος που απέδειξε πως σε έναν κόσμο πρόθυμο να πιστέψει τους “γκουρού”, η απάτη δεν χρειάζεται περίτεχνα συστήματα – μόνο θράσος, γυναίκες, και ένα καμένο ωροσκόπιο.
