Στην ιστοσελίδα του EURO U-19, η τελική φάση του οποίου θα διεξαχθεί σε λίγες ημέρες στην Ελλάδα, φιλοξενούνται δηλώσεις του διεθνούς γκολκίπερ της Εθνικής, Στέφανο Καπίνο.
Ο γκολκίπερ της Μάιντς αναφέρθηκε στην πρώτη του κλήση στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, αλλά και στις εμπειρίες που έχει από τότε.
Κλήθηκες για πρώτη φορά στην Εθνική Παίδων τον Αύγουστο του 2009, σε ηλικία 15 ετών. Πως βιώνει ένας τόσο νεαρός ποδοσφαιριστής αυτή τη στιγμή;
«Νομίζω ότι κάθε παιδί που κάνει τα πρώτα του βήματα στο ποδόσφαιρο, αρχίζει κάποια στιγμή να φαντάζεται πώς θα ήταν να παίζει με τη φανέλα της Εθνικής. Πρόκειται, ουσιαστικά, για ένα όνειρο. Έτσι και για μένα, η πρώτη μου κλήση στην Εθνική ήταν η εκπλήρωση ενός ονείρου. Φυσικά, όταν είσαι τόσο μικρός δεν αντιλαμβάνεσαι πλήρως τη σημασία αυτής της κλήσης, ούτε το δρόμο που έχεις να διανύσεις στη συνέχεια. Σίγουρα, όμως, αισθάνεσαι περήφανος, γιατί έχεις κάνει το πρώτο βήμα σε ένα πολύ μακρύ δρόμο, που ανοίγεται μπροστά σου».
Ήσουν βασικός στέλεχος όλων των μικρών ηλικιακά Εθνικών Ομάδων. Σύμφωνα με την εμπειρία σου, ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει μια Εθνική Ομάδα, η οποία απαρτίζεται από τόσο νεαρούς ποδοσφαιριστές, επιτυχημένη;
«Καταρχήν, πιστεύω πως πολύ σημαντικό ρόλο παίζουν οι άνθρωποι που στελεχώνουν την ομάδα, από τον προπονητή και το προπονητικό τιμ, έως το γιατρό και το φυσικοθεραπευτή. Εμείς, ήμασταν τυχεροί γιατί πλαισιωθήκαμε από άξιους ανθρώπους, οι οποίοι μας αγκάλιασαν και μας βοήθησαν, ο καθένας απ’ το πόστο του, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Από κει και πέρα, το ταλέντο είναι φυσικά ιδιαίτερα σημαντικό και δε μπορεί να λείπει. Πιστεύω πως η δική μας φουρνιά παικτών δε στερήθηκε το ταλέντο, το οποίο συνδυάστηκε με πολύ σκληρή δουλειά. Ίσως, όμως, το πιο σημαντικό στοιχείο να ήταν ότι είχαμε δεθεί πολύ μεταξύ μας, νιώθαμε ότι ανήκουμε σε μια οικογένεια και το κλίμα ήταν πάντα θετικό. Μας ένωνε πάντα ένας κοινός σκοπός: να τιμήσουμε την Ελλάδα, ως εκπρόσωποί της, λειτουργώντας πάντα υπεράνω συλλόγων».
Συμμετείχες σε τρεις τελικές φάσεις Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, μία με τους Παίδες και δύο με τους Νέους. Στην τελευταία, η Εθνική έφτασε έως τον τελικό με την Ισπανία, από τον οποίο απουσίαζες λόγω μιας άδικης αποβολής στον ημιτελικό. Μίλησέ μας για τα συναισθήματα της ημέρας του τελικού.
«Το να απουσιάζεις από έναν τελικό είναι, ίσως, από τις χειρότερες στιγμές στη ζωή ενός ποδοσφαιριστή. Είναι σαν ένας εφιάλτης, που νομίζεις ότι σε λίγο θα ξυπνήσεις και θα βρεθείς μέσα στο γήπεδο. Εγώ έτσι το έζησα, αλλά όταν συνειδητοποίησα ότι έτσι είναι και δεν αλλάζει, προσπάθησα να βοηθήσω τους συμπαίκτες μου, εμψυχώνοντάς τους με όλη μου τη θετική ενέργεια. Το ποδόσφαιρο είναι ένα ομαδικό άθλημα. Όταν κερδίζει η ομάδα, κερδίζουν όλοι και το ίδιο συμβαίνει όταν χάνει. Δεν έχει σημασία αν είσαι στον αγωνιστικό χώρο, στον πάγκο ή στις εξέδρες. Το να φτάνει η ομάδα σου σε έναν τελικό και μάλιστα Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος αποτελεί μια πολύ ξεχωριστή στιγμή κι εγώ αισθάνομαι τυχερός που είχα την ευκαιρία να τη ζήσω».
Έκανες το ντεμπούτο σου με την Εθνική Ανδρών στις 15/11/2011 σε ηλικία 17 χρόνων και έγινες ο μικρότερος σε ηλικία ποδοσφαιριστής που φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής. Πώς ένιωσες τότε;
«Να σου πω την αλήθεια, μπορεί να έχουν περάσει από τότε πάνω από τρία χρόνια, αλλά και τώρα που σε ακούω να το λες ανατριχιάζω. Καμιά φορά, τη στιγμή που συμβαίνει κάτι δεν είσαι σε θέση να συνειδητοποιήσεις πλήρως τη σημασία και την αξία του. Η χαρά είναι τόσο μεγάλη που την αισθάνεσαι σε δόσεις! Όλη μου η πορεία από την Εθνική Παίδων έως την Ανδρών με γεμίζει υπερηφάνεια και δύναμη για να συνεχίσω να δίνω ό,τι καλύτερο μπορώ στο ποδόσφαιρο».
