Καθώς ακούστηκε το τελευταίο σφύριγμα στον τελικό του Europa League και οι παίκτες της Τότεναμ έτρεχαν προς όλες τις κατευθύνσεις, αβέβαιοι για το πού να πάνε ή τι να κάνουν, ο Άγγελος Ποστέκογλου διατήρησε την ψυχραιμία του.
Αγκάλιασε το επιτελείο του, περπάτησε προς το μέρος του αντίπαλου προπονητή για να σφίξει το χέρι του ηττημένου Ρούμπεν Αμορίμ και στη συνέχεια συμμετείχε σιωπηλά στους πανηγυρισμούς.
Ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κέρδισε ευρωπαϊκό τίτλο τα είχε προβλέψει όλα αυτά, άλλωστε. «Πάντα κερδίζω πράγματα στη δεύτερη χρονιά μου», είχε πει μετά την ήττα με 1-0 από την Άρσεναλ τον Σεπτέμβριο: ένα σχόλιο που τον βασάνισε κατά τη διάρκεια μιας άσχημης σεζόν στην Premier League, αλλά το Europa League πάντα πρόσφερε ελπίδα.
Πρώτα, το πίστεψε ο ίδιος
Ο Ποστέκογλου ήταν ανένδοτος ότι η Τότεναμ μπορούσε να κάνει κάτι ξεχωριστό, ακόμα κι όταν οι ήττες έφτασαν σε επίπεδο ρεκόρ συλλόγων στην Αγγλία. Δεν ήταν όμορφο, αλλά τι σημασία έχει; Μια 17χρονη αναμονή για έναν τίτλο τελείωσε και μια θέση στο Champions League είναι δική του.
Ένας θρίαμβος χτισμένος στον πραγματισμό. Η αφοσίωση του κόουτς στον τρόπο παιχνιδιού του έφτανε στα όρια του γελοίου νωρίτερα στη θητεία του. «Είναι απλώς το ποιοι είμαστε, φίλε», είπε μετά την ήττα με 4-1 από την Τσέλσι, όταν η ομάδα του συνέχισε να κρατάει ψηλά τις γραμμές της ακόμα και με εννέα παίκτες.
Αλλά ο Ποστέκογλου προσαρμόστηκε για την πορεία του στο Europa League, πλοηγούμενος στα νοκ άουτ στάδια με ένα δραματικά διαφορετικό στυλ: λιγότερη κατοχή, μεγαλύτερη έμφαση στη σωματική διάπλαση και φυσική κατάσταση. Αυτό βοήθησε τους «Πετεινούς» να αποκλείσουν την Αλκμάαρ, την Άιντραχτ Φρανκφούρτης και την Μπόντο/Γκλιμτ.
«Στα νοκ άουτ παιχνίδια πρέπει να έχεις ένα πραγματικά ξεκάθαρο πλάνο παιχνιδιού», είπε στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε. «Τα μεγάλα παιχνίδια καταλήγουν σε στιγμές. Πρέπει να περιορίσεις τις στιγμές του αντιπάλου. Πρέπει να αλλάξεις την προσέγγισή σου. Οι παίκτες το αγκάλιασαν αυτό».
Στο ημίχρονο στο Μπιλμπάο η Τότεναμ είχε μόλις το 37% της κατοχής της μπάλας. Μέχρι το τέλος του αγώνα αυτό το ποσοστό είχε μειωθεί στο 27%. Το γκολ του Μπρέναν Τζόνσον ήταν ένα από τα μόλις τρία σουτ της Τότεναμ. Ωστόσο, από τη στιγμή που προηγήθηκε ποτέ δεν φάνηκε ότι θα έχανε.
Νίκησε και τις (σημαντικές) απουσίες
Φυσικά, η προσέγγιση του Ποστέκογλου οφειλόταν εν μέρει στις περιστάσεις, με τους Τζέιμς Μάντισον, Ντέγιαν Κουλουσέβσκι και Λούκας Μπέργκβαλ, τους τρεις καλύτερους τεχνικά παίκτες του, να μην είναι διαθέσιμοι λόγω τραυματισμού. Αλλά τα σχόλιά του πριν από τον αγώνα ήταν αποκαλυπτικά.
«Είναι απογοητευτικό να χάνεις παίκτες όπως οι “Μάντερς”, Λούκας και “Ντέκι” επειδή είναι πολύ δημιουργικοί», είπε πριν από την έναρξη. «Αλλά νομίζω ότι θα χρειαστούμε δύναμη στο τρέξιμο απόψε».
Ο τελικός ήταν μια μάχη που έπρεπε να κερδηθεί. Ο Ποστέκογλου επέλεξε την ομάδα του ανάλογα, συμπεριλαμβάνοντας στην αρχική ενδεκάδα τον Ριτσάρλισον αντί του Χέουνγκ-Μιν Σον στα αριστερά, και τον Πάπε Σαρ με τους Ροντρίγκο Μπεντανκούρ και Ιβ Μπισουμά στη μεσαία γραμμή.
Απέναντι στην Τότεναμ, η ενδεκάδα της Γιουνάιτεντ φαινόταν ελαφριά στη σύγκριση. Ο Μπρούνο Φερνάντες, εξαιρετικός στην πορεία ως τον τελικό, αποκλείστηκε από το παιχνίδι.
Η σημασία της συλλογικότητας
Ο Ποστέκογλου είχε μιλήσει για τη σημασία της συλλογικότητας έναντι των ατόμων πριν από τον αγώνα και, σαφώς, το μήνυμα έφτασε στους παίκτες του. Οι Μίκι φαν ντε Φεν και Κρίστιαν Ρομέρο συνεργάστηκαν για να κυριαρχήσουν στη μάχη με τον Ράσμους Χόιλουντ.
Ο Τζόνσον, του οποίου το γκολ συνόψισε τον αγώνα, ήταν εξίσου εργατικός στην άλλη πλευρά, όπου ο Μέισον Μάουντ δεν μπόρεσε να μπει στο παιχνίδι και ο Αλεχάντρο Γκαρνάτσο δεν τα πήγε πολύ καλύτερα.
Ο κόουτς Ποστέκογλου ζήτησε ακόμη την ίδια αμυντική επιμέλεια από τον Σον, ο οποίος συνέχισε από εκεί που σταμάτησε ο Ρίτσαρλισον, παίζοντας ουσιαστικά ως βοηθητικός αριστερός μπακ στο τελευταίο στάδιο του τελικού.
Προφύλαξε την ομάδα του
Επίσης, είχε επιλέξει να κάνει ροτέισον στα παιχνίδια της Premier League σε αντίθεση με τον Αμορίμ, ο οποίος έβαλε κάτι κοντά στην πιο δυνατή του ομάδα στους πρόσφατους αγώνες. Η Τότεναμ πάλευε με την ιστορία της, αλλά και με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με το ισχυρό ρεκόρ σε τελικούς.
Αλλά οι παίκτες του Ποστέκογλου φαινόταν να μην έχουν καμία σχέση με το παρελθόν. Αντίθετα, υπήρχε μια χαλύβδινη εστίαση στο έργο που είχαν μπροστά τους. Η Τότεναμ διατήρησε τη φόρμα και το μυαλό της διαχειριζόμενη έξυπνα το παιχνίδι, καθώς διέκοψε τη ροή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο δεύτερο ημίχρονο.
Οι καθαρές ευκαιρίες ήταν σπάνιες για την ομάδα του Αμορίμ, με τα 16 σουτ της να αξίζουν μόλις 0,85 αναμενόμενα γκολ, καθώς η Τότεναμ υπερασπιζόταν την περιοχή της επιμελώς, πιέζοντας ξανά και ξανά τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε περιοχές όπου δεν μπορούσε να της κάνει ζημιά.
Το τελευταίο σφύριγμα προκάλεσε ενθουσιώδεις πανηγυρισμούς στους παίκτες και τους οπαδούς της. Αλλά το αποτέλεσμα φαινόταν ήδη αναπόφευκτο από εκείνο το σημείο. Ίσως ήταν αναπόφευκτο για τον Ποστέκογλου εξαρχής…
