Ο μικρός γιος της Μακρέσας είχε σπουδάσει φιλολογία στην Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και είχε υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία ως αξιωματικός του ελληνικού στρατού. Στον πόλεμο του 1940 επειδή ήταν προστάτης στην οικογένεια του αδικοχαμένου αδελφού του, δεν πολέμησε όπως οι άλλοι φαντάροι μας στο μέτωπο, αλλά υπηρέτησε στον τόπο διαμονής του.
Μόνιμη έγνοια της Μακρέσας ήταν να μην πεινάσουν τα ορφανά παιδιά του αδικοχαμένου Αλέξη της.
