«Στο ξύλινο παράπηγμα μιας δολιχοειδούς στενορρύμης» κάπου στο συνοικισμό Κρεμμυδαρούς στον Πειραιά, το φωνογράφος ξεκινά να γράφει. 1930 – ήδη οκτώ χρόνια μετά τον ξεριζωμό.
2025. Στην ιστοσελίδα του Μουσικού Λαογραφικού Αρχείου Μέλπως Μερλιέ, πατώντας ένα κουμπί ακούς πρώτα τα γρατζουνίσματα της εγγραφής και μετά μια γυναικεία φωνή να λέει ένα τραγούδι με λόγια που δεν καταλαβαίνεις. Αλλά είναι τραγούδι της πατρίδας – και η φωνή αυτή που ακούγεται γερασμένη, αν και βγαίνει από ένα σώμα 40χρονης πάει πίσω, στη Σύλλη της Καππαδοκίας.
Δέσποινα Μεταξά, το γένος Μακριδίδη. Αυτή είναι η γυναίκα. Και το γνωρίζουμε χάρη στον αγώνα και την αγωνία ερευνητών όπως ο Δημήτρης Λουκόπουλος, που μαζί με τη Μέλπω Μερλιπέ πάσχιζαν να καταγράψουν τις φωνές και τις μνήμες των προσφύγων κόντρα στη νομοτέλεια της φθοράς και της λήθης.
Διαβάστε περισσότερα στο pontosnews.gr
