Skip to main content

Από τον εφιάλτη της Μικρασιατικής Καταστροφής στα Απολυμαντήρια της Καλαμαριάς

1922. Παραπήγματα του απολυμαντηρίου στην ακτή της Αρετσούς. Στο ΙΑΠΕ παραχωρήθηκε από τον Ηρακλή Μαστρογιαννάκη (πηγή: ΙΑΠΕ / Συλλογή Μενέλαου Αλεξιάδη)

Από τον Σεπτέμβριο του 1922, η Καλαμαριά απέκτησε και πάλι το ρόλο του προσωρινού κέντρου περίθαλψης και του βασικού διαμετακομιστικού σταθμού προσφύγων

Προσφυγομάνα. Αυτός είναι ένας χαρακτηρισμός για τη Θεσσαλονίκη, που υποδηλώνει μια μητρική αγκαλιά για τους ξεριζωμένους, για να βρουν τη φροντίδα ώστε να ξανασταθούν στα πόδια τους. Αυτή είναι και μια… ρομαντική θεώρηση της Ιστορίας.

Γιατί η υποχρεωτική καραντίνα και η προσωρινή στέγαση στα Απολυμαντήρια της Καλαμαριάς, με το διαλυμένο και βαθιά διχασμένο κράτος να πρέπει να αντιμετωπίσει το οξύ πρόβλημα της αποκατάστασης, ιδίως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την επακόλουθη Ανταλλαγή, δεν είχε τίποτα το ρομαντικό. Αντιθέτως.

Διαβάστε ακόμη