Ο Λάκης Λαζόπουλος μιλάει για όλους και για όλα. Σε μια συνέντευξη «ποταμό» στο site της «Ναυτεμπορικής» και στον Μιχάλη Ψύλο: Για τη σταδιοδρομία του στο θέατρο, τις επιτυχίες, αλλά και τις αποτυχίες του. Αλλά και μια απόπειρα δολοφονίας που αντιμετώπισε στο θέατρό του!
Αποκαλύπτει επίσης τα νέα σχέδιά του στο θέατρο, αλλά και την «απαγορευμένη» για τον ίδιο τηλεόραση. Μιλάει για τη σάτιρα που έχει εξαφανιστεί στην ελληνική τηλεόραση, γιατί όπως λέει – «είναι επίσης απαγορευμένη σήμερα».
Ο Λαζόπουλος αναφέρεται όμως και για τον πόλεμο στην Ουκρανία, τον ρόλο της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών. «Η Ευρώπη είναι ένας κατ` εντολήν, Οιδίποδας. Βγάζει μόνη της τα μάτια της». Βγάζει δηλαδή τα μάτια της επειδή υπάρχει εντολή. Δεν υπάρχει ένας ουσιαστικός λόγος, γιατί όποτε ξεσπάει ένας πόλεμος, όλη η Ευρώπη στέλνει τα όπλα εκεί».
Φυσικά, δεν θα ήταν ο απόλυτος σατιρικός πρωταγωνιστής αν δεν αναφερόταν και στα κακώς κείμενα της πολιτικής σκηνής. Δεξιά και Αριστερά!
Τη συνέντευξη του Λάκη Λαζόπουλου στο Naftemporiki.gr μπορείτε να την ακούσετε και ως podcast.
Κύριε Λαζόπουλε, σας ευχαριστούμε για τη συνέντευξή σας στο site της Ναυτεμπορικής. Θα ήθελα να ξεκινήσω με μια φράση που είπατε πρόσφατα και πραγματικά με εντυπωσίασε. «Έχω βαρεθεί το θέατρο», είπατε, «δεν θέλω με τίποτε να δουλέψω ξανά στο θέατρο με παραστάσεις, δουλειές κλπ. Αυτό έχει φύγει από το κεφάλι μου».
Κάθισα και μέτρησα την δουλειά που έχετε κάνει από το 1978, που ανεβήκατε για πρώτη φορά στο σανίδι, στο Θεσσαλικό θέατρο: Έχετε πρωταγωνιστήσει, σκηνοθετήσει, γράψει πάνω από 34 θεατρικές παραστάσεις. Έχετε συμμετάσχει σε δέκα κινηματογραφικά έργα και οι τηλεοπτικές σας σειρές θεωρούνται οι πιο επιτυχημένες στην Ελληνική τηλεόραση. Εχετε ακόμη, γράψει και τραγούδια για τους μεγαλύτερους Έλληνες ερμηνευτές. Άρα λοιπόν, γιατί όλα αυτά; Γιατί να σταματήσετε; Γιατί βαρεθήκατε;
Aπάντηση: Το να βαρεθεί κανένας, το να επιστρέψει στο μηδέν, πρέπει να πούμε ότι είναι πάντα πιο κοντά στο ένα. Δηλαδή για να κάνω θέατρο, πρέπει να κάνω την παραγωγή όπως τη φαντάζομαι. Επίσης πρέπει να έχω πάρα πολλές δυνάμεις και εγώ δεν θέλω να ξοδέψω πολύ χρόνο αυτή τη στιγμή και να αναλώνομαι σε παραστάσεις. Δεν μπορώ να κάνω, ας πούμε απογευματινές παραστάσεις. Από την ώρα λοιπόν που μου λένε να κάνω και απογευματινές παραστάσεις, εκτός από τις βραδινές, προτιμώ να μην κάνω καμία παράσταση. Δεν θέλουν επίσης να ανεβάζω ένα έργο μόνο για δύο μήνες, αλλά για πέντε μήνες και οκτώ. Με πιάνει δυσφορία. Θέλω να μπορώ να φεύγω, να κάνω ένα ταξίδι. Μπορεί να αλλάξει το μυαλό μου σε τρεις μήνες. Δεν έχω τον χρόνο τον απεριόριστο να κάθομαι, να είμαι κλεισμένος σε ένα θέατρο.
Το θέατρο είναι όμως η επαφή με τον κόσμο και εσείς είσαστε άνθρωπος που έχει βγει από τα σπλάχνα του. Έχετε δημιουργήσει ένα άλλο κοινό πιο απαιτητικό και πραγματικά θα έλεγα ότι λείπετε από αυτό το κοινό, που έχετε και εσείς συμβάλει να δημιουργηθεί. Ενα κοινό με άποψη, με σκέψη και όχι απλό καταναλωτή.
Aπάντηση: Συμφωνούμε αλλά κάποια στιγμή δεν αντέχω τους όρους αυτού του παιχνιδιού.. Και επειδή δεν μπορώ να τους αλλάξω, δεν έχω ένα δικό μου θέατρο, είμαι αναγκασμένος να υποστώ τους παραγωγούς. Υπάρχουν βέβαια και πολλοί σωστοί παραγωγοί. Πάντως, συζητάω για να κάνω θέατρο και αλλά πάντα με τους όρους τους δικούς μου.
«Δεν θα ήθελα να πεθάνω στο σανίδι»
Όταν ξεκινήσατε πριν από σχεδόν μισό αιώνα με την παράσταση «Κάτι τρέχει στα γύφτικα», είχατε σκεφτεί ποτέ ότι θα έλθει η ώρα που θα τα παρατήσετε;
Aπάντηση: Νομίζω ότι μέσα στο μυαλό μου το είχα αυτό για το λόγο ότι από τις πρώτες μου δηλώσεις το ότι δεν θα ήθελα να πεθάνω στο σανίδι. Δεν μου αρέσει να βλέπω πολύ μεγάλους στο θέατρο να κουράζονται και να περνάω την αγωνία τους την ώρα που παίζουν. Δεν μ αρέσει να βλέπω η προσωπική του αγωνία να περνάει στον θεατή. Και αυτό γιατί δεν θέλω. Δεν είμαι σε αυτό το στάδιο, αλλά γενικά δεν θα ήθελα να φτάσω 87-88 χρονών και να κάνω θέατρο.
Σημαδέψατε όμως και πολιτικά με τις παραστάσεις σας το κοινό. Μελετώντας τα έργα σας, είδα ότι την εποχή του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, ανεβάσατε έξι πολιτικά, σατιρικά έργα, όπως «της Ελλάδας το κάγκελο», «Του ΠΑΣΟΚ του, τον χαβά», «το ΠΑΣΟΚ της Χάιδως» , «Αλλαγή και πάνω τούρλα», «Μια στο Καστρί και μια στο πέταλο» και «Χαράτσι από τον Ανδρέα τον Απάτσι».
Aπάντηση: Τότε η σάτιρα ακόμα επιτρεπόταν και μπορούσαμε να την αντέξουμε. Παρότι εγώ έγινα γνωστός στις επιθεωρήσεις, γιατί στην πρώτη επιθεώρηση για «το ΠΑΣΟΚ της Χάιδως», στη μέση της παράστασης σηκώθηκαν και έφυγαν οι τότε υπουργοί Ευάγγελος Γιαννόπουλος και Αναστάσης Πεπονής. Έγινε τότε πολύ μεγάλο θέμα και έτσι ξεκίνησαν να «σπάνε» οι πόρτες του θεάτρου. Δεν αντέξανε να ακούσουν τη σάτιρα οι δύο αείμνηστοι υπουργοί. Αλλά αυτό δείχνει ότι όταν ένας βρεθεί στην εξουσία, πριν ανέβει στην «καρέκλα», σπάει όλους τους καθρέφτες. Και με το που του δείξεις ποιος είναι, -οι μεν σοσιαλιστές φεύγουνε, ενώ οι πιο ακραίοι προσπαθούν να σε φιμώσουν και παλαιότερα να σε εξορίσουν. Και σήμερα υπάρχουν εξορίες, αλλά είναι πιο πολιτισμένες.
Το ζείτε και σήμερα αυτό; Οι πολιτικοί να μην αντέχουν τη σάτιρα;
Aπάντηση: Σε καμία περίπτωση, είναι απαγορευμένη σήμερα η σάτιρα. Με τίποτα δεν μπορεί να αντέξει κανείς την παραμικρή λέξη. Αυτή τη στιγμή, αυτά που βγαίνουν από τους δημοσιογράφους με το τσιγκέλι, η σάτιρα θα τα είχε αναδείξει. Θα ήταν ήδη γνωστά στον κόσμο. Θα είχαν όλοι πλήρη αίσθηση της πραγματικότητας , παρά α ζουν σε αυτή τη μαγική εικόνα την οποία ζουν σήμερα. Η μαγική εικόνα ξεμπροστιάζεται στο Καυταντζόγλειο, στη Νέα Σμύρνη, με το να εμφανίζεται ο Λεξ και ουσιαστικά τι να κάνει; Να σηματοδοτεί και να δείχνει ότι οι νέοι είναι προ μεγάλης εξέγερσης. Είμαστε πριν από τη μεγάλη εξέγερση των νέων. Δεν αντιλαμβάνονται, δεν βλέπουν, δεν ακούνε. Κι εγώ λέω ότι ο Λεξ και αυτές οι συγκεντρώσεις, είναι τα πρώιμα σημάδια που δεν βλέπουν τώρα.
Δολοφονική απόπειρα
Αν ανεβάζατε ξανά στο σανίδι το «Τι είδε ο Γιαπωνέζος;», που παίξατε το 1987 με την Άννα Παναγιωτοπούλου, τι διασκευή θα κάνατε για το σήμερα;
Aπάντηση: Με το «Τι είδε ο Γιαπωνέζος», πήγα και για προσβολή του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας. Αλλά το ένα είναι αυτό που μαθεύτηκε εκείνη την περίοδο- την προσβολή του Προέδρου της Δημοκρατίας- για το οποίο αθωωθήκαμε. Αυτό που δεν μαθεύτηκε όμως ήταν ότι ένα μετά στο θέατρο, από την διπλανή πολυκατοικία μάς πέταξαν ένα τεράστιο κομμάτι πάγου, που έσκασε δίπλα στην Παναγιωτοπούλου.
Δολοφονική απόπειρα, δηλαδή;
Aπάντηση: Η Παναγιωτοπούλου έζησε από τεράστια τύχη. Τρέχαμε να βρούμε, αυτόν που έκανε απόπειρα δολοφονίας. Δεν ήταν δηλαδή ποτέ η εποχή ήσυχη, όταν μιλάς.
Τρέλα. Ισως γι` αυτό ανεβάσατε «Το ημερολόγιο ενός τρελού», του Γκόγκολ, ένα χρόνο μετά; Το 1988.
Aπάντηση: Το «ημερολόγιο ενός τρελού» υπήρξε μια μεγάλη αποτυχία, αλλά το έκανα με τον ίδιο τον Μίνω Βολανάκη, ο οποίος από την αρχή μου εξήγησε ότι θα αποτύχω . Αλλά μου είπε και μια επόμενη φράση: Οι Εγγλέζοι αυτό που θες να κάνεις το λένε ως εξής: «Αποφάσισες να καθίσεις ανάμεσα σε δύο σκαμπό»: Οι κουλτουριάρηδες δεν πρόκειται να σε δούνε και το κοινό σου δεν πρόκειται να σε ακολουθήσει. Αρα θα πέσεις. Αλλά από κει που θα πέσεις όμως, θα δεις το θέατρο με έναν τρόπο που δεν μπορείς να το δεις με τον τρόπο που συνεχίζεις. Και είναι αλήθεια. Μετά από αυτό έκανα το «Ελλάς κατόπιν αορτής» και το «Ηταν ένα μικρό καράβι». Τεράστιες επιτυχίες που άλλαξαν τα πάντα.
Ειδικά, «το μικρό καράβι», άφησε εποχή. Τι εισπράξατε εσείς; Πέρα από τα έσοδα, φυσικά;
Aπάντηση: Το «μικρό καράβι» θέλω να το ανεβάσω τώρα με νεότερους ηθοποιούς. Γίνεται συζήτηση και σε ένα –δύο μήνες θα ξέρω ακριβώς πότε.
Βγάλαμε και είδηση, λοιπόν…
Aπάντηση: Η παράσταση θα μπορεί να ανέβει στις αρχές του 2023. Δεν έχει βέβαια σημασία να ξαναπαίξω ένα έργο που έχω ήδη παίξει, αλλά να δούνε το έργο αυτό, με τα ίδια σκηνικά, με νεότερους ηθοποιούς. Εγώ από το «καράβι» κατάλαβα ότι βρήκα την αληθινή μου πορεία στο θέατρο. Ηταν η πρώτη μετ-επιθεώρηση. Ολη η μουσική ήταν γραμμένη από την αρχή από τον Θάνο Μικρούτσικο, ήταν γραμμένοι καινούριοι στίχοι. Ήταν ένα μουσικό έργο, επίσης κατάργησα την επαφή με τον κόσμο που ήταν να μιλάς κατά πρόσωπο. Οι ηθοποιοί που έπαιξαν ήταν ηθοποιοί πρόζας. Έπαιζαν σε μια ιστορία και είχε μια κατεύθυνση το έργο. Από εκεί ξεκίνησε η αλλαγή στο μυαλό μου: Από το πώς μπορεί η επιθεώρηση να γίνει ένα είδος το οποίο να συνεχίζεται στους αιώνες, αλλά με λόγια δανειζόμενα και διαμορφώνοντας ένα καινούργιο είδος, το οποίο ήταν η μετ-επιθεώρηση, που ήταν ακριβώς αυτό που θα έπρεπε να είναι μετά. Γιατί σιγά σιγά καταργείται και η επαφή με τον κόσμο
Αυτό που είπατε το 1991 με το έργο σας «Κάτι έχω να σας πω;»
Aπάντηση: Το «Κάτι έχω να σας πω», ήταν ουσιαστικά το κάλεσμα για την τηλεόραση. Με το έργο αυτό πήρα την πρώτη προειδοποίηση ότι δεν μπορώ να κάνω στο θέατρο ό,τι θέλω απόλυτα. Μπήκα τότε στο θέατρο Βεάκη που ήταν ένα υπόγειο. Δεν μου άρεσε ο χώρος καθόλου με το που μπήκα. Δεν είχε ούτε ένα παράθυρο και δεν ανέπνεα. Και όταν πήγα στο θέατρο Βρετάνια μετά από χρόνια που είχε παράθυρα, κάθισα 15-16 χρόνια.
Μεγάλες παραστάσεις σας ήταν επίσης «Η όπερα της πεντάρας» του Μπρεχτ, αλλά και «Ο Πέτρος και ο Λύκος»-η τελευταία παράσταση του αείμνηστου Δημήτρη Χορν.
Aπάντηση: Ήταν για μένα πολύ μεγάλη εμπειρία, μια πάρα πολύ ωραία στιγμή. Και η συνεργασία μου με τον Χορν που τον αγαπούσα και εκτιμούσα πολύ. Τον γνώριζα από πολύ παλιά από το 1981. Αυτούς τους σημαντικούς ανθρώπους του θεάτρου τους γνώρισα πάρα πολύ νωρίς. Τους άκουσα πάρα πολύ νωρίς και τους σεβάστηκα. Νομίζω ότι ήξερα το μέγεθός τους από εκείνη την ηλικία. Το να μπορείς να μετρήσεις το μέγεθος του άλλου, χωρίς να έχεις ένα μέτρο από το σπίτι σου, ενστικτωδώς, είναι πολύ βασικός λόγος για να καταλάβεις από που να πάρεις αυτά που χρειάζεται να πάρεις. Δηλαδή εγώ δεν έβλεπα οποιονδήποτε για να πάρω πράγματα. Καταλάβαινα ότι αυτός είναι ο άνθρωπος τον οποίο πρέπει να έχω δάσκαλο. Έβρισκα τους δασκάλους μόνος μου. Πρώτα στον κινηματογράφο κατάλαβα ότι ο Λογοθετίδης ήταν δάσκαλός μου, ο Χατζηχρήστος επίσης, ο Βέγγος ήταν δάσκαλός μου, η Σαπφώ Νοταρά. Σιγά σιγά με αυτούς τους δασκάλους είδα ότι από τον Χατζηδάκη θα μάθω να σκέφτομαι, από τον Θεοδωράκη να μάθω να μην πάω πίσω. Από την Καρέζη τι είναι το θέατρο που συγκλονίζει. Το έργο που με συγκλόνισε ήταν «το Μεγάλο μας Τσίρκο» με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο. Με το «Μεγάλο μας Τσίρκο» ταράχτηκε η ψυχή μου. Θυμάμαι τις ουρές που περιμέναμε έξω από το θέατρο «Διονύσια», στη Λάρισα για να δούμε την παράσταση. Θυμάμαι όταν βγήκα από το θέατρο ότι ορκίστηκα στον εαυτό μου πώς θέλω να γράψω, να κάνω παράσταση που να συγκλονίζεται ο κόσμος, να μη βαριέται σε μια παράσταση, να μπορεί να σηκώνεται όρθιος και να μπορεί να παίρνει ένα φως!
Κάτι που το νιώσαμε όλοι στην παράστασή σας «Κυριακή των παπουτσιών». Είδαμε τότε έναν καινούργιο θα έλεγα, Λάκη Λαζόπουλο, που ήταν ένας άλλος σταθμός στην καριέρα σας.
Aπάντηση: Ηταν ένας άλλος σταθμός γιατί ουσιαστικά ήταν όλα αυτά τα χρόνια: Από το «Ελλάς κατόπιν αορτής» και από την αποτυχία του «Ημερολόγιου ενός τρελού». Από εκεί μέχρι την «Κυριακή των Παπουτσιών», πέρασε ένας χρόνος ωφέλιμος και ουσιαστικός.
Το λεωφορείο η Ελλάς
Ακολούθησαν αρκετά έργα, «Θεατρική μονόλογοι» , «Αέρα στα πανιά μας». Ίσως να χρειαζόμασταν τότε το 2003-2004 αέρα στα πανιά μας, καθώς η Ελλάδα ζούσε στον παλμό των Ολυμπιακών Αγώνων; Αλήθεια πώς κρίνετε σήμερα, εκείνη την εποχή; Την Ελλάδα του Κώστα Σημίτη;
Aπάντηση: Νομίζω, ότι η Ελλάδα του Κώστα Σημίτη έβαλε τα θεμέλια της διαφθοράς στην Ελλάδα. Για μένα, θεμελιώθηκε η διαφθορά σαν είδος, σαν πραγματικότητα, όλα αυτά τα εγκλήματα του «λευκού κολάρου» που λένε όλοι αυτοί οι πολύ χριστιανοί, πολύ πατριώτες. Όταν ακούς κάτι παρά πολύ, σίγουρα κάτι ελαφρύ υπάρχει μέσα τους. Και παράλληλα όσο πιο βρώμικος εσωτερικά νιώθει ένας άνθρωπος, τόσο περισσότερο αναγκάζεται να φοράει καθαρά κοστούμια, λεβάντες και άσπρο πουκάμισο.
Και το λεωφορείο η Ελλάς; Πού πάει η χώρα μας σήμερα;
Aπάντηση: Θα έλεγα το λεωφορείο είναι σαν έχει πάρει με μαθηματική ακρίβεια τον δρόμο της ανηθικότητας. Και θα φτάσει ως το τέρμα. Θα το δούμε που θα τελειώσει. Θα δούμε το τέλος της βαθιάς ανηθικότητας.
Η Ευρώπη χάνει τη δύναμή της
Κάνατε μια περιοδεία στην Ευρώπη με το έργο “Sorry, I am Greek”. Πιστεύετε ότι σήμερα πρέπει να ζητήσουμε συγγνώμη για αυτό που διαπράττει η Ελλάδα ή γι αυτό που διαπράττει η Ευρώπη προς την Ελλάδα;
Απάντηση: Η Ευρώπη αυτή τη στιγμή χάνει τη δύναμή της. Γιατί η Ευρώπη, η ευρωπαϊκή Ήπειρος να το πω έτσι. Η Αμερική, μετά τους δίδυμους πύργους, στην πραγματικότητα τραυματίστηκε τόσο βαθιά που έπρεπε να αποδεικνύει συνέχεια ότι είναι κυρίαρχη. Μέχρι το σημείο που φτάσαμε να έχουμε στην Ευρώπη πολλούς καραγκιόζηδες, που όταν βρισκόντουσαν όπως τα μοντέλα στις συνόδους κορυφής και τσακώνονταν ποιος θα μπει μπροστά στη φωτογραφία και ποιος πίσω. Ξέρουν ότι τους βγάζουν φωτογραφία και προσπαθούν ο καθένας να κάνει τις παρέες του, για να δείξει ότι είναι πιο σημαντικός. Εκεί καταλαβαίνεις τη γελοιοποίηση των ατόμων. Έρχεται ο πρόεδρος Μπάιντεν ή καλύτερα οι πίσω από τον Μπάιντεν- γιατί είναι σίγουρο ότι δεν κυβερνάει ο Μπάιντεν, αποκλείεται να σκέφτεται αυτός όλα αυτά που γίνονται- και βάζει την Ευρώπη να κάνουν διά αντιπροσώπων, τον πόλεμο στην Ουκρανία. «Η Ευρώπη είναι ένας κατ` εντολήν, Οιδίποδας. Βγάζει μόνη της τα μάτια της». Βγάζει δηλαδή τα μάτια της επειδή υπάρχει εντολή. Δεν υπάρχει ένας ουσιαστικός λόγος, γιατί όποτε ξεσπάει ένας πόλεμος, όλη η Ευρώπη στέλνει τα όπλα εκεί. Ξέρουμε όμως πως ξεσπούν οι πόλεμοι, όπως άνοιγαν παλιά σπανακοτυρόπιτες οι γειτόνισσες και έτρεχαν όλοι να συμβάλουν. Ακριβώς, είναι το ίδιο εύκολο να δημιουργηθούν διαφορές, ακόμη και ψεύτικες διαφορές για να ξεσπάσει ένας πόλεμος.
Δεν έχει καμία λογική, ιδιαίτερα για την Ελλάδα η οποία στους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς στη Σερβία, που ήταν οι Σέρβοι φίλοι μας, Ορθόδοξοι, αν και θέλαμε να τους βοηθήσουμε, πήραμε εντολή να παρακολουθούμε ψύχραιμα να σκοτώνονται οι πολίτες δίπλα μας χωρίς να κάνουμε απολύτως τίποτα. Στέλναμε μόνο γάζες και ανθρωπιστική βοήθεια και είμαστε δίπλα. Ο λόγος που δεν συμμετείχαμε στον πόλεμο αυτό ήταν ακριβώς για να μην συμβάλουμε στην επέκταση ενός πολέμου. Αυτή τη στιγμή, με το να συμμετέχουμε με όπλα σε έναν πόλεμο, ουσιαστικά βάζουμε υποψηφιότητα σε έναν πιθανό Παγκόσμιο Πόλεμο. Γιατί οι Παγκόσμιοι πόλεμοι ξεκινούν αθόρυβα. Κάποια στιγμή δηλαδή, αρχίζουν να μετέχουν όλοι σιγά σιγά, και χωρίς να το καταλαβαίνουν, εμπλέκονται σε έναν μεγάλο πόλεμο. Κανείς δεν ξέρει που θα καταλήξει αυτή η συμμετοχή. Το σίγουρο είναι όμως ότι όσο περισσότερο εμπλέκεσαι τόσο περισσότερο βάζεις τη χώρα σου, τους ανθρώπους σου, σε κίνδυνο.
Άρα λοιπόν, η Ελλάδα μπορεί να βοηθήσει σε διπλωματικό επίπεδο, να βοηθήσει σε ανθρωπιστικό επίπεδο, να πάρει πρόσφυγες , να βοηθήσει στην αποκατάσταση των καταστροφών, μπορεί να συμβάλει εκεί. Δεν έχει όμως καμία λογική να έρχονται οι Γερμανοί και να μας πουλάνε τα όπλα που πρέπει να δώσουμε στην Ουκρανία. Δεν μπορεί μια χώρα να αντιμετωπίσει και τον πόλεμο, όταν είμαστε υπερχρεωμένοι. Η μόνη υπερχρεωμένη χώρα από την Ευρώπη γιατί έχουμε έναν εχθρό, την Τουρκία, και την ίδια ώρα να αγοράζουμε όπλα για να στείλουμε στην Ουκρανία. Δεν έχει καμία λογική. Θα έπρεπε η Ελλάδα, από την ίδια τη Ευρώπη να εξαιρεθεί από τη συμμετοχή της με όπλα. Εμείς είμαστε πιο κοντά σε όλα αυτά τα γεγονότα.
Διαλύονται κοινωνίες
Βλέπουμε να διαλύεται όλη η Ευρώπη, να διαλύονται οι κοινωνίες και να περνάμε όλοι στη φτώχεια και να πας να ανοίξεις θερμοσίφωνα και να νομίζεις ότι έχεις να αντιμετωπίσεις ατομική βόμβα δηλαδή. Δηλαδή ξαφνικά ανακαλύπτουμε τον Λογοθετίδη εκεί που έλεγε: «Να κλείσουμε τον διακόπτη».
Είναι φοβερό το ότι ξεχνάμε ένα φως ανοιχτό στο σπίτι και υπάρχει τέτοιος εκνευρισμός, ώστε να κινδυνεύει να διαλυθεί όλη η οικογένεια για τη λάμπα που ξεχάστηκε ανοικτή. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μπορεί να φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο ο κόσμος από μια ανόητη και ηλίθια επιμονή. Βεβαίως είμαι υπέρ της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας και κάθε χώρας. Δεν συζητείται, αλλά προς Θεού, τι δουλειά έχω εγώ στον πόλεμο. Τι δουλειά έχει η Ελλάδα να στέλνει όπλα στην Ουκρανία; Απλά κάποιοι θέλουν να ξεφορτωθούν τα όπλα της Αμερικής και της Ευρώπης και να πουλήσουν καινούρια.
«Απελπισίτο»
Για να έρθουμε στα εσωτερικά μας. Βλέπετε φώς;
Aπάντηση: Από πουθενά.
Δηλαδή, για να θυμηθούμε ένα έργο που ανεβάσατε τα τελευταία χρόνια: «Απελπισίτο»;
Aπάντηση: Ήταν τότε ένας γλυκός τρόπος για να πω: Έρχεται η απελπισία! Είναι στον δρόμο. Και το είπα το έργο «Απελπισίτο». Ηταν και η περίοδος που είχα στοχοποιηθεί και προσωπικά. Με βαράγανε από παντού.
Κύριε Λαζόπουλε, να κλείσουμε με την «Προδοσία» του Πίντερ. Το ανεβάσατε την περίοδο 2020-21. Αυτή την «προδοσία» πώς θα την ορίζατε σήμερα;
Aπάντηση: Σήμερα αυτή που έχει προδοθεί είναι η μικρομεσαία τάξη. Η τάξη αυτή επειδή έχει πάντα το φόβο να μην γίνει προλεταριάτο, αλλά θέλει να γίνει υπάρχουσα, έχει προδοθεί.
Το τελευταίο παράδειγμα του Πάτση. Είναι ένα πρωτοφανές πράγμα να σε καλεί μια τράπεζα, να σου δίνει όσα εκατομμύρια χρειάζεται για να πουλήσει η ίδια στον εκπρόσωπο του εαυτού της, για να πουλήσει κόκκινα δάνεια. Και αμέσως μετά εσύ, αφού βγάλεις χρήματα από τα κόκκινα δάνεια, να κλείνεις την εταιρεία και να χρωστάς το δάνειο που πήρες τα 4,5 εκατομμύρια ευρώ. Όχι μόνο δηλαδή σου έδωσαν 4,5 εκατομμύρια, όχι μόνο κέρδισες από την εξαγορά δανείων, ύψους 63 εκατομμυρίων ευρώ, αλλά δεν τους επιστρέφεις και τα λεφτά. Παρ` ότι φαίνεται ότι πήρε ο Πάτσης χρήματα. Ένα εκατομμύριο από τα ΕΛΤΑ και θα μπορούσε να πληρώσει τουλάχιστον το δάνειό του. Δηλαδή σε λίγο θα μας καλούν οι τράπεζες να τις… αγοράσουμε, δίνοντάς μας δάνειο οι ίδιες; Πότε έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο; Να καλούν έναν πολίτη, να του δίνουν 4,5 εκατομμύρια για να τους αγοράσει δάνεια 63 εκατομμυρίων; Πότε έχει γίνει επίσης, να πάει ένας άλλο πολίτης με 5.000 ευρώ , να του δίνουν από την τράπεζα συνολικά 6,5 εκατομμύρια. Πότε άλλοτε έχει γίνει τόση φανερή λεηλασία του δημοσίου χρήματος; Πότε έχει υπάρξει τέτοια απόλυτη ατιμωρησία και προστασία; Αυτή η ασυδοσία υπάρχει όταν ο καθένας οπλίζεται με περισσότερο θράσος, όταν δεν υπάρχει κανένας έλεγχος.
Η Αριστερά κοιμάται
Και η Αριστερά;
Aπάντηση: Αυτή τη στιγμή, η Αριστερά κοιμάται βαθιά και συζητάει όλη μέρα και αχρηστεύει οποιαδήποτε κίνησή της μέσα από ατέρμονες, ανόητες συζητήσεις, που αν τις στύψεις δεν υπάρχει κανένα νόημα. Άρα να υποθέσουμε ότι όταν η αντιπολίτευση, όταν η δύναμη του λόγου είναι ανίσχυρη, ασφαλώς μέσα στα κόμματα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα εκμεταλλεύονται τα κενά, τις διόδους, τις χαραμάδες ,τις γνωριμίες …
Και δεν έχει καμία λογική αυτό που γίνεται με τις τηλεοράσεις ,που αναλαμβάνουν κάποιοι δημοσιογράφοι να ξεπλένουν και να κάνουν καθυστέρηση. Παίρνουν τα θέματα και τα συζητούν αενάως, μέχρι να έρθει κάποιο άλλο θέμα να σκεπάσει το προηγούμενο. Αλλά κάθε φορά, το κύμα πρέπει να είναι μεγαλύτερο. Έτσι δημιουργούνται οι φουρτούνες και έτσι καταρρέουν οι κυβερνήσεις που στηρίζονται σε ψεύτικα πόδια.
Ευτυχώς που υπάρχουν νέοι άνθρωποι, που πηγαίνουν στις συναυλίες του Λεξ και προσπαθούν να συντάξουν το αυριανό νόημα. Το νόημα της δικής τους γενιάς. Γιατί βλέπουμε ότι η νέα γενιά αποσύρεται από αυτόν τον τρόπο εργασίας που υπάρχει. Δεν θέλουν να δουλεύουν 200-500 ώρες για να πάρουν 600 ευρώ, την ώρα που θα «μπορούσαν» να πάρουν ένα δάνειο εκατομμυρίων -όπως ο άλλος- με 5.000 ευρώ. Εδώ για να πάνε να ανοίξουν μια επιχείρηση θέλουν 500 χαρτιά, 600 γνωριμίες. Με ποιον τρόπο παίρνουν τόσα πολλά εκατομμύρια κάποιοι άνθρωποι;
Από το «Μεγάλο μας Τσίρκο», στο «μεγάλο μας πλιάτσικο»
Aπάντηση: Το «μεγάλο μας πλιάτσικο», γιατί κάθε μέρα βγαίνει και κάτι. Και αν υπήρχε σάτιρα όλα αυτά θα τα είχαμε δει. Το ερώτημά μου είναι γιατί η Αριστερά δεν κάνει κάτι. Αυτός που πραγματικά έχει χάσει τον δρόμο είναι η Αριστερά.
Θα έλεγα ότι όταν ο ελεγκτής του λεωφορείου ή αδιαφορεί ή συζητά ακόμη για το πώς πρέπει να γίνει ο έλεγχος. Η συζητάει με αυτούς που δεν πρέπει να συζητάει γιατί πρέπει να γίνει ο έλεγχος, είναι άξιοι της μοίρας τους όλοι.
«Απελπισίτο», δηλαδή;
Απάντηση: Απελπισάρα (γέλια)
Κύριε Λαζόπουλε, ευχαριστούμε πάρα πολύ για τη συνέντευξή σας στη Ναυτεμπορική.
