Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Η είδηση για τις προσλήψεις στην ειδική αγωγή έδωσε ελπίδα σε χιλιάδες οικογένειες παιδιών με αναπηρίες και αναπτυξιακές διαταραχές. Για όσους εξ αυτών περίμεναν προσωπικό παράλληλης στήριξης στα τυπικά σχολεία η ελπίδα γίνεται πραγματικότητα- έστω με καθυστέρηση. Τι γίνεται όμως με τα ειδικά σχολεία; Ξεχάστηκαν, τέθηκαν σε δεύτερη μοίρα; Η υποστελέχωση εκεί δεν είναι πρόβλημα;
Βάσει του νόμου τα ειδικά πλαίσια λειτουργούν με τμήματα έως 7 παιδιών. Ως εδώ το υπουργείο έχει κάνει το καθήκον του. Το 7 είναι το μάξιμουμ όμως. Ο νομοθέτης αντιλαμβανόμενος ότι δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες, ορίζει και κάτι άλλο: τον ακριβή αριθμό εισηγούνται ο προϊστάμενος των ΚΕΔΔΥ και η σχολική σύμβουλος ειδικής αγωγής. Στις περιπτώσεις που η κρίση των ειδικών λέει 3μελή τμήματα και έχεις 7 παιδιά σε μία τάξη, όχι μόνο δεν δίνεται η δυνατότητα εκπαίδευσης, αλλά υπάρχουν ερωτηματικά για την ασφαλή φύλαξη.
Το παράδειγμα του Ειδικού Νηπιαγωγείου Αυτιστικών Αιγάλεω είναι χαρακτηριστικό. Και τούτο γιατί ήταν μέχρι στιγμής ένα δημόσιο σχολείο- υπόδειγμα. Όλες τις χρονιές από ιδρύσεώς του λειτουργούσε με 3μελή τμήματα (με εξαίρεση την περσινή χρονιά, στην οποία ήταν 4μελή) και οι μαρτυρίες των γονέων έκαναν λόγο για αποτελέσματα εντυπωσιακά, που δεν είχαν δει ούτε στα προγράμματα των κέντρων του ιδιωτικού τομέα. Φέτος τα τμήματα είναι 5μελη, 6μελή (ή και πολυπληθέστερα όταν απουσιάσει έστω ένα άτομο με άδεια ασθενείας). Οι εκπαιδευτικοί, καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, αλλά είναι ξεκάθαροι: δουλειά έτσι δεν γίνεται.
Ακούγεται ίσως σε πολλούς πολυτέλεια το να έχεις 3μελή τμήματα. Αλλά ας αναλογιστούν ότι πρόκειται για παιδιά χωρίς λόγο στην πλειονότητά τους, που δεν αυτοεξυπηρετούνται, με σοβαρές εμμονές, στερεοτυπίες, απουσία αίσθησης κινδύνου και ελέγχου, παιδιά που ακόμη και στον ενθουσιασμό τους αυτοτραυματίζονται και τραυματίζουν. Παιδιά που αποσυντονίζονται πλήρως στο άκουσμα ενός απροσδόκητου ήχου, σε μία αισθητηριακή ενόχληση ή στην απαίτηση να κάνουν κάτι που δεν είχαν στο μυαλό τους. Αυτά είναι τα συμπτώματα μίας διαταραχής. Είναι όμως και οι καθημερινές, σκληρές μάχες για τα παιδιά και τις οικογένειές τους.
Μιλάμε για παιδιά με δυνατότητες, χαρίσματα, εκπαιδεύσιμα, ικανά να ενταχθούν στην κοινωνία και να προσφέρουν σε αυτήν. Δεν είναι χαμένες υποθέσεις, για να καταδικάζονται να περάσουν την πιο κρίσιμη για την εξέλιξή τους περίοδο σε χώρους… φύλαξης.
Η κυβέρνηση δηλώνει ότι δίνει μάχη για την ισότητα στην εκπαίδευση, για το δικαίωμα όλων των παιδιών σε ουσιαστική μόρφωση. Και έχει την πολιτική βούληση να το κάνει. Δεν το αμφισβητεί κανείς. Τι λείπει λοιπόν; Οι γονείς περιμένουν ακόμη να το δουν. Περιμένουν ακόμη τη δεύτερη λέξη στην Ειδική Αγωγή. Ας μην βιώσουν ακόμη μία απογοήτευση.
