Μέσα στις εκρήξεις, τις σειρήνες και τις απανωτές απειλές για ολοκληρωτικό πόλεμο, ένα αφήγημα που αρχικά ακουγόταν σαν ψίθυρος, πλέον ακούγεται δυνατά: ανατροπή καθεστώτος στο Ιράν.
Ο ίδιος ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, στη συνέντευξή του στο Fox News, το άφησε να εννοηθεί σχεδόν απερίφραστα. Ότι δηλαδή ο τελικός στόχος της ισραηλινής εκστρατείας δεν είναι απλώς η αποτροπή ή η εκδίκηση, αλλά το γκρέμισμα του θεοκρατικού καθεστώτος της Τεχεράνης.
Και εδώ γεννάται το προαιώνιο ερώτημα της πολιτικής: Και μετά τι; Όχι, δεν θα κλάψει κανείς στη Δύση για την πτώση των αγιατολάχ. Τα τσαντόρ δεν είναι της μόδας, και οι μουλάδες δεν έχουν πολλούς θαυμαστές στα διεθνή φόρα. Αλλά το κενό εξουσίας σε μια χώρα 90 εκατομμυρίων με πυρηνικές φιλοδοξίες δεν είναι αστείο. Και το ερώτημα ποιος θα το καλύψει, έχει διαφορετικές απαντήσεις ανάλογα με το ποιον ρωτάς.
Κάποιοι στη Δύση φοβούνται ότι η πτώση του καθεστώτος μπορεί να οδηγήσει σε εμφύλια σύρραξη ή – χειρότερα – στην ανάδειξη ακόμη πιο σκληροπυρηνικών στοιχείων. Μπορεί το Ισραήλ να φρόντισε να ξεδοντιάσει τους Φρουρούς της Επανάστασης, αλλά δεν παύουν να είναι παρόντες, οργανωμένοι και ιδεολογικά φορτισμένοι.
Και στο βάθος… Τουρκία
Η Αθήνα από την πλευρά της φοβάται κάτι άλλο. Με βάση και την πρόσφατη εμπειρία από τη Συρία (όπου στη θέση του τυράννου Άσαντ ανέλαβαν οι τζιχαντιστές του Ερντογάν), αντιλαμβάνεται πως η Τουρκία θα αναζητήσει άμεσα ρόλο. Και τότε, τα πράγματα για την ελληνική εξωτερική πολιτική που έχει το τελευταίο διάστημα δεχθεί αιφνιδιασμούς εκ Λιβύης και εξ Αιγύπτου, θα γίνουν ακόμη πιο δύσκολα.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει πάντως λεπτές ισορροπίες να τηρήσει, αφού το Ισραήλ παραμένει μία σύμμαχος χώρα. Αυτές οι λεπτές ισορροπίες φάνηκαν και στην ανακοίνωση για την τηλεφωνική επικοινωνία Μητσοτάκη – Νετανιάχου, στην οποία το Μέγαρο Μαξίμου ένιωσε την ανάγκη να μας ξεκαθαρίσει πως έγινε με πρωτοβουλία του δεύτερου.
Όσο για τον Νετανιάχου, παίζει σε πολλά ταμπλό. Αν καταφέρει να μετατρέψει το ιρανικό εσωτερικό χάος σε γεωπολιτικό θρίαμβο, ίσως σώσει και την πολιτική του καριέρα. Αλλά αν το Ιράν γίνει δεύτερη Συρία, τότε οι εφιάλτες θα απλωθούν από την Τεχεράνη μέχρι το Αιγαίο.
Τι συμβαίνει (πάλι) με τον ΟΛΘ
Για να φύγουμε όμως λίγο από τα γεωπολιτικά, γιατί εξελίξεις έχουμε και στα «δικά» μας, τα χρηματιστηριακά.Στο επίκεντρο του χρηματιστηριακού ενδιαφέροντος βρίσκεται για άλλη μία φορά η μετοχή του ΟΛΘ, η οποία όχι μόνο φιγουράρει κοντά στα ιστορικά ρεκόρ των 38,1 ευρώ (αγνοούνται από το 2008), αλλά κερδίζει περισσότερο από +16% μέσα στο Ιούνιο, καθώς η μεταβολή της προηγούμενης εβδομάδας ξεπέρασε το +20%. Το αποτέλεσμα είναι η αποτίμηση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης να ανέρχεται πλέον σε σχεδόν 372 εκατ. ευρώ, ενόσω στις αρχές του έτους δεν υπερέβαινε τα 225 εκατ. Ευρώ.
Πώς εξηγείται αυτό το άλμα των 147 εκατ. ευρώ; Η απάντηση βρίσκεται στα σενάρια για το ενδεχόμενο αλλαγών στο μετοχολόγιο της εταιρείας, καθώς η αγορά έχει πλημμυρίσει με φήμες και δημοσιεύματα περί πιθανής δημόσιας πρότασης από υποψήφιο επενδυτή του εξωτερικού. Βέβαια, τόσο η διοίκηση όσο και ο βασικός μέτοχος (δηλαδή η οικογένεια Σαββίδη) έσπευσαν να ξεκαθαρίσουν με διαδοχικές ανακοινώσεις ότι δεν έχουν λάβει καμία σχετική ενημέρωση.
Αυτό πρόσκαιρα έβαλε ένα «φρένο» στην ιλιγγιώδη άνοδο της μετοχής στο ταμπλό του Χρηματιστηρίου, με την τιμή να σταθεροποείται ελαφρώς κάτω των 37 ευρώ στη συνεδρίαση της Παρασκευής. Ωστόσο, ουδείς μπορεί να προβλέψει το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα το επόμενο χρονικό διάστημα και στο κατά πόσο οι φήμες για δημόσια πρόταση θα κοπάσουν ή θα πυκνώσουν.
Υπενθυμίζεται ότι τον Ιανουάριο η οικογένεια των Γαλλο-Ελβετών δισεκατομμυριούχων Ντρέιφις, η οποία έχει και ρωσικές ρίζες, υπέβαλε δημόσια πρόταση για την απόκτηση του 21% του μετοχικού κεφαλαίου. Όμως, το αντίτιμο δεν έτυχε θερμής υποδοχής, με αποτέλεσμα η προσπάθεια των billionaires να αποβεί άκαρπη, αποκτώντας ένα ποσοστό μόλις λίγο άνω του 2%.
Το αν η ίδια οικογένεια κρύβεται πίσω από τα «φρέσκα» σενάρια, έχοντας αποφασίσει να βάλει πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, προκειμένου να πείσει τον Ιβάν Σαββίδη να αλλάξει γνώμη (και να αποχωρήσει από το λιμάνι), μένε να αποδειχθεί τις επόμενες ημέρες. Διαφορετικά όλα τα παραπάνω θα αποδειχθούν… άνθρακας.
Πού κολλάει το νέο εργοστάσιο
Σε γεφύρι της Άρτας εξελίσσεται το τρίτο εργοστάσιο επί ευρωπαϊκού εδάφους που θέλει να δημιουργήσει ο ελληνικών συμφερόντων όμιλος Fage International. Το αρχικό πλάνο που προέβλεπε τη δημιουργία της νέας state-of-the-art μονάδας στο Λουξεμβούργο στις αρχές του 2018 ναυάγησε, λόγω της απαιτητικής περιβαλλοντικής νομοθεσίας στο Μεγάλο Δουκάτο. Ακολούθησε η επιλογή της Ολλανδίας το 2021.
Να σημειωθεί πως η αρχική ημερομηνία λειτουργίας του νέου εργοστασίου ήταν το δεύτερο εξάμηνο του 2024, έπειτα πήρε παράταση για το 2026, αλλά νέες καθυστερήσεις μεταθέτουν τα «εγκαίνια» για το 2028.
Δεν γκρινιάζουμε όμως. Γιατί οι εγχώριες μονάδες που διατηρεί η ΦΑΓΕ (εργοστάσια γιαουρτιού και τυροκομικών) παραμένουν «θωρακισμένες», καθώς από αυτές τροφοδοτείται το σύνολο των ευρωπαϊκών αγορών όπου έχει παρουσία το σήμα του ομίλου.
