Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Την περίοδο της οικονομικής κρίσης αξιοποιήθηκαν κατά κόρον οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Ενδεικτικά, το 2012 εκδόθηκαν 25, περισσότερες δηλαδή από όσες είχαν εκδοθεί το διάστημα από το 2000 έως το 2011. Έπειτα από δέκα χρόνια και τρία μνημόνια, έλιωσε, από στόμα σε στόμα, η καραμέλα με την επιστροφή στην κανονικότητα. Κανονικά και με το νόμο, η κυβέρνηση αιφνιδίως καταργεί το αυτοδιοίκητο του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ).
Ποια είναι ακριβώς η μεγάλη και επείγουσα ανάγκη, που επιβάλλει την αλλαγή του τρόπου διοίκησης ενός νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου, υπό την εποπτεία του υπουργείου Υγείας, με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου;
Η «αποκατάσταση της χρηστής διοίκησης και δημοσιονομικής διαχείρισης»; Ξέρουν κάτι, έγινε απάτη; Τουλάχιστον με όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, το ΚΕΘΕΑ είναι ένας οργανισμός που επί 37 χρόνια αποτελεί εξαίρεση σε μια λιμνοθάλασσα σπατάλης και χρεών.
Πέρυσι, η κρατική επιχορήγηση ανήλθε σε 16,6 εκατ. ευρώ (πέραν των δωρεών και προγραμμάτων της Ε.Ε.), οι δαπάνες 15,2 εκατ. ευρώ. Ελέγχεται σε ετήσια βάση από εταιρεία ορκωτών ελεγκτών, αναρτά στο Διαδίκτυο τα στοιχεία του, δεν έχει οικονομικά ανοίγματα, παρά μόνο διεθνή -επελέγη ως σύμβουλος του ΟΗΕ για ζητήματα απεξάρτησης-, δεν δημιουργεί προβλήματα, όπως επιβεβαιώνεται από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους.
Τότε, γιατί θεσμοθετείται με ΠΝΠ ο ορισμός έμμισθων πλέον μελών του Δ.Σ. και γιατί δεν ακολουθείται η κανονική νομοθετική διαδικασία; Κύκλοι, τετράγωνα και λοιποί «πιαριτζήδες» κάτι ψέλλισαν, μα δεν έπεισαν. Είναι δυνατόν, λένε, να μην έχει λόγο το κράτος στο ποιος διοικεί αυτόν τον οργανισμό, όταν διαχειρίζεται χρήματα του φορολογούμενου; Ναι, είναι δυνατόν, γιατί έχει αποδειχθεί στην πράξη και η αποδιοργάνωση σε ένα τόσο ευαίσθητο κοινωνικό πεδίο δεν είναι εντάξει. Τα μέλη του Δ.Σ. μέχρι σήμερα είναι άμισθα και εκλεγμένα από τη Γενική Συνέλευση, η οποία αποτελείται από τους άμεσα ενδιαφερόμενους (εργαζόμενοι, συμμετέχοντες στα προγράμματα και εκπρόσωποι συλλόγων γονέων).
Κατανοώ ότι το αυτοδιοίκητο δεν είναι στους πολιτικούς περιζήτητο. Ευνόητο ότι η εξουσία με τις «τακτοποιήσεις» και τις παρεμβάσεις αποκτά ουσία. Πάλι μένει, όμως, η απορία. Ποιο είναι το κατεπείγον; Μήπως οι εκλογές στις 13/10 και η μοναδική για την προεδρία προτεινόμενη, παλιά της Θέμιδος γνώριμη;
