του Δημήτρη Χατζηδημητρίου
Δύο και μία έμειναν ως το δημοψήφισμα της Κυριακής, στο οποίο κρίνεται το μέλλον της χώρας κι όλων ημών και υμών για πολλές δεκαετίες. Εκόντες, άκοντες σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι της Ιστορίας, ενώπιον μιας επιλογής από την οποία εξαρτώνται πολύ περισσότερα από τα προφανή.
Είναι η ώρα και της προσωπικής ευθύνης ενός εκάστου, με όποιον τρόπο κι αν συμμετέχει στα πράγματα, και είναι η στιγμή για καθαρές κουβέντες. Η επιλογή του «όχι» δεν έχει τίποτε το ηρωικό. Υπακούει σε μια ψευδοεξεγερσιακή μανιέρα μαθητικού δεκαπενταμελούς συμβουλίου. Δεν ερμηνεύεται με πολιτικούς παρά μόνο με ψυχοπαθολογικούς όρους.
Το «όχι» δεν είναι πατριωτική επιλογή. Στις παρούσες συνθήκες ισοδυναμεί με την στάση του ριψάσπιδος, του φυγά από το πεδίο της πραγματικής μάχης. Και η λιποταξία δεν έχει τίποτε το ηρωικό. Στις παρούσες συνθήκες η επιλογή του «όχι» δεν έχει τίποτε από το αυτοθυσιαστικό μεγαλείο εκείνου που φτάνει στην ύψιστη πράξη αυτοαναίρεσης, για να τιμήσει τα μείζονα, αυτά που καταξιώνουν τον βίο. Το «όχι» μπορεί να ικανοποιεί και να εκφράζει την απόγνωση του θύματος της συγκυρίας.
Ταυτοχρόνως, όμως, ενισχύει με επιχειρήματα όσους θα ήθελαν να επιτύχουν τους πολιτικούς στόχους τους με τη συνέργεια και την αποκλειστική ευθύνη όσων υπέφεραν και αδικήθηκαν από τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν πέντε χρόνια τώρα. Η επιλογή του «ναι» δεν υπόσχεται και δεν είναι η αυτόματη μεταφορά στον παράδεισο. Είναι όμως μια διακήρυξη πίστης στη δύναμη αυτού του λαού να αγωνιστεί, μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια, για να ανορθώσει την πατρίδα.
Είναι μια απάντηση, με καθυστέρηση 194 ετών, στο παλαιό ερώτημα: «Πού ανήκει; Είναι Δύση ή Ανατολή;». Η Ελλάδα του 2015 δεν μπορεί παρά να ανήκει στον χώρο όπου λειτουργεί το κράτος δικαίου, εκεί όπου διασφαλίζονται τα πολιτικά, ατομικά, κοινωνικά δικαιώματα του καθενός. Για την Ελλάδα του 21ου αιώνα δεν μπορεί να είναι επιλογή ο ανατολίτικος δεσποτισμός. Τόσο απλά.
