Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Στην Ευρώπη ζουν περισσότεροι από 30 εκατομμύρια Γάλλοι, 15 εκατομμύρια Ισπανοί και 30 εκατομμύρια Γερμανοί. Ηθελα να χτίσω ένα κοινό σπίτι γι’ αυτούς τους τρεις λαούς», είχε γράψει ο Ναπολέων.
Κάπου εκεί γεννήθηκε η ευρωπαϊκή ιδέα (θεωρητικά είχε ήδη τεθεί από τον Καντ) ή στο Βατερλό, που έγινε συνώνυμο της ήττας, αλλά ένωσε τις δυνάμεις της εποχής εναντίον του στρατηλάτη;
Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας δεν διατηρεί αμφιβολίες και συγκρίνει την καγκελάριο με τον Βοναπάρτη.
«Η πολιτική που ακολουθεί η Γερμανίδα καγκελάριος παραπέμπει στον στρατηγό που κατέκτησε σχεδόν όλη την Ευρώπη τον 19ο αιώνα», είχε δηλώσει σε συνέντευξη που δημοσίευσε στις 8 Δεκεμβρίου 2014 η «Suddeutsche Zeitung».
«Η καγκελάριος, πάντως, έχει λιγότερη δίψα για εξουσία σε σχέση με τον Ναπολέοντα», έσπευσε να διευκρινίσει ο ένοικος του ψυχρού Μεγάρου Ντέτλεβ Ροβέτνερ.
Ο Γάλλος επίτροπος των Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων, από την άλλη, λόγω εθνικότητας, εστιάζει στο ιστορικό τραύμα. «Δεν έχω καμία όρεξη να επιστρέψουμε στην εποχή του Βατερλό, όταν οι Ευρωπαίοι παρατάχθηκαν απέναντι σ’ ένα μόνο κράτος» δήλωσε, αναφερόμενος στη διαπραγμάτευση για την Ελλάδα.
Δεν είναι ορατή προς το παρόν μία κατάληξη. Σ’ αυτό ομοιάζει με το Βατερλό, «το πιο αμφίρροπο πράγμα που έχεις δει στη ζωή σου» («Τhe nearest-run thing you ever saw in your life»), κατά τον Αρθουρ Γουέλσλι, πρώτο δούκα του Γουέλινγκτον.
Και τώρα τι; Ιδού στάδιον δόξης λαμπρόν/αθάνατη λεξούλα του Καμπρόν. Μόνο ο Γάλλος στρατηγός, ο τελευταίος που αντιστεκόταν στο Βατερλό, θα μπορούσε να περιγράψει τη σημερινή κατάσταση, που όζει.
«Merde».
Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι «το να κεραυνοβολείς με μια τέτοια λέξη τον κεραυνό που σε σκοτώνει, σημαίνει για σένα νίκη», αλλά είναι τουλάχιστον κάτι σαν ανάπαυλα. Μέχρι την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής τη Δευτέρα.
