Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Μία νίκη Λεπέν θα σήμαινε τον θάνατο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προειδοποιούσαν πολλοί. Εις πείσμα των πολέμιών της, δεν πέθανε. Αλλά σήμερα, 67 χρόνια από τη Διακήρυξη Σουμάν, όλοι παραδέχονται ότι ασθενεί βαριά. Και για να αναρρώσει, πρέπει να αλλάξει.
Τα συμπτώματα πολλά. Το πιο απειλητικό, όμως, το οποίο πηγάζει από τις κρίσεις και ταυτόχρονα τις τροφοδοτεί, είναι η καλπάζουσα άνοδος της Ακροδεξιάς. Δεν είναι μόνο το 34% της Λεπέν ή η ισχυρή παρουσία του Βίλντερς στην ολλανδική Βουλή. Είναι οι εκλογικές επιτυχίες των Αληθινών Φινλανδών και των Δημοκρατών (όπως ονομάζεται το ακροδεξιό κόμμα στη Σουηδία), τα τάγματα εφόδου του Γιόμπικ και τα κυβερνητικά στελέχη-νοσταλγοί του Μουσολίνι στην Ουγγαρία, η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα.
Οι πολίτες στρέφονται σε κόμματα και υποψηφίους που αμφισβητούν ευθέως αυτονόητες έως σήμερα δημοκρατικές αρχές και θεμελιώδη δικαιώματα.
Ένα αξιοσημείωτο ποσοστό του πληθυσμού γοητεύεται από ηγέτες με «πυγμή», που υποδεικνύουν εχθρούς ικανούς να πλήξουν το έθνος, την ταυτότητα, τη συνοχή. Κάποιοι τους ψηφίζουν συμμεριζόμενοι τις ιδέες τους. Αρκετοί όμως τους επιλέγουν για να διαμαρτυρηθούν απέναντι στο σύστημα, που δεν τους ακούει. Και το κάνουν με την πεποίθηση ότι δεν θα υλοποιήσουν τα όσα ζοφερά προαναγγέλλουν. Η Βουλή, η Δικαιοσύνη, οι Θεσμοί θα βάλουν φρένο στα σχέδιά τους, είναι το επιχείρημα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη.
Στο βιβλίο του «Απέναντι στην τυραννία – 20 Μαθήματα από τον 20ό αιώνα» (Εκδόσεις Παπαδόπουλος) ο ιστορικός Τίμοθι Σνάιντερ παραθέτει άρθρο, που δημοσίευσε στις 2 Φεβρουαρίου 1933 κορυφαία γερμανοεβραϊκή εφημερίδα. Σε αυτό διαβάζουμε: «Δεν προσχωρούμε στην άποψη ότι ο κ. Χίτλερ και οι φίλοι του, τώρα που επιτέλους κατέκτησαν την εξουσία, θα εφαρμόσουν τις προτάσεις που κυκλοφορούν. Δεν θα αποστερήσουν αιφνιδίως τους Γερμανοεβραίους από τα συνταγματικά τους δικαιώματα, ούτε θα τους κλείσουν σε γκέτο ούτε θα τους εκθέσουν στις φθονερές και δολοφονικές παρορμήσεις του όχλου. Δεν μπορούν να το κάνουν επειδή υπάρχουν αποφασιστικοί παράγοντες, που ασκούν έλεγχο στην εξουσία…».
Και τότε και σήμερα ήταν λάθος να θεωρούμε δεδομένο ότι οι θεσμοί αυτοπροστατεύονται και μας προστατεύουν απέναντι στον απολυταρχισμό. Πρέπει, εμείς, οι πολίτες, να φροντίζουμε γι’ αυτό. Γιατί στην Ευρώπη η Ιστορία, αν δεν επαναλαμβάνεται, τουλάχιστον προειδοποιεί.
