Το χάος είναι λέξη ελληνική. Ήταν και πρωτοσέλιδο στη Liberation (;) σε εποχή μνημονιακή. Στην ελληνική μυθολογία είναι έννοια βασική. Η Τσιφόρεια Μυθολογία είναι απολαυστικά λαϊκή.
«Έξυσε λοιπόν το μούσι του ο Ησίοδος κι άρχισε να γράφει: “Εν αρχή ήτο το χάος”. Πάντα είναι το χάος. Και παντού. Στην πολιτική, στις μυστηριώδεις δολοφονίες που πετάνε σφαίρες απ’ το παράθυρο και ρίχνουνε μπροστά ένα κομμάτι χάος να συγκαλύψουνε τη δουλειά, στα οικονομικά, στα μεγάλα τραστ και στα κεφάλια των φουκαράδων, που κοιτάνε να βρούνε κατοστάρικο να πληρώσουνε τον δοσά».
Με το χάος είμαστε εξοικειωμένοι κι αυτό προς τα έξω βγαίνει. Σε δημοσκόπηση της Interview, στην ερώτηση «Αν δεχθούμε τη φράση “Μητσοτάκης ή χάος” ως πολιτικό δίλημμα, εσείς τι θα επιλέγατε;», το 42% προτιμά «το χάος», έναντι 30% που επιλέγουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ενώ ένα 28% δηλώνει «Άλλο». Άλλο πρόσωπο, χάος με ολίγη, χάος που δουλειές ανοίγει (στο χάος του ΟΠΕΚΕΠΕ βαρύς γλυκός καφές); Συχνότερες αναφορές στο «Άλλο»: συνασπισμός κομμάτων, οικουμενική κυβέρνηση ή συνεργασίας, αλλαγή πολιτικών αρχηγών.
Συγγνώμη, που δεν συμμερίζομαι την ανησυχία για την επικράτηση του χάους. Το χάος δεν είναι επιλογή. Είναι κανονικότητα. Στη φύση, στη ζήση, τους πολέμους, τη δυναμική της κοινωνίας, τη δημιουργία και την αλλαγή των οργανισμών. Οι δομές γεννιούνται από καταστάσεις που εμφανίζουν έλλειψη ισορροπίας. Η συμμετρία γίνεται ενδιαφέρουσα μόνο από τη στιγμή που σπάει. Η ελεγχόμενη αταξία είναι δημιουργική, φορέας καινοτομιών.
Τότε, γιατί ο φόβος προπορεύεται; Γιατί το χάος αναδύεται ως αρνητική δύναμη;
Από το χάος (χαώ) βγήκε το ρήμα χάνω. Εγώ που το νόημα δεν πιάνω και σε άκαμπτες και κλειστές εικόνες περιορίζω το πλάνο.
Αυτοί που αντί να αντιδρούν στην αβεβαιότητα, εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες που προσφέρει, είναι από πάνω. Προφανώς, δεν είναι το 42%. Αν ήταν θα μιλούσαμε για αναδημιουργία. Καλά, ούτε στη μυθοπλασία…
